“อื้อ~” น้ำผึ้งส่งเสียงร้องอื้อเบา ๆ ในลำคอต้อนรับเช้าวันใหม่ ร่างกายเปลือยเปล่านอนแน่นิ่งอย่างหมดเรี่ยวแรงอยู่บนเตียงกว้างเพียงคนเดียว
“อ๊ะ! โอ๊ะ...โอ๊ยยย”
เธอส่งเสียงโอดครวญออกมาก่อนจะกัดฟันข่มความเจ็บปวดที่แล่นพล่านไปทั่วร่างเพียงแค่เผลอขยับตัวเล็กน้อย
“คุณป๋าอยู่ไหน?” น้ำผึ้งเอ่ยถามชายฉกรรจ์สองคนที่ยืนรักษาความปลอดภัยอยู่หน้าประตูห้อง หลังจากที่จัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย
“นายออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ นายให้พวกผมไปส่งคุณน้ำผึ้งที่บ้าน”
“ทำไมทิ้งกันล่ะ” เธอเอ่ยออกมาด้วยความน้อยใจ ก่อนจะเดินตามชายฉกรรจ์ออกไปอย่างไม่มีทางเลือก
“คุณน้ำผึ้งหิวข้าวหรือครับ ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย” ลูกน้องที่นั่งอยู่ในรถคันเดียวกันเอ่ยถามเธอ พวกเขาปล่อยให้ผู้หญิงของเจ้านายอดข้าวไม่ได้หรอก ถ้าหากเธอเป็นอะไรขึ้นมาพวกเขาจะซวยกันหมด
“ไม่เท่าไหร่ รีบขับรถกลับบ้านเถอะ ฉันเหนื่อย...อยากพักผ่อน” เธอพูดเสียง
