"ลี่อิน เป็นเจ้าใช่หรือไม่"
"ห๊า! นี่ท่านรู้ได้เช่นไร"
เขาจะมีความสามารถเกินไปหรือไม่ ในเมื่อนางในตอนนี้ปิดบังใบหน้าให้เหลือแต่ดวงตาแทบจะไม่มีส่วนใดที่บ่งบอกได้ว่าเป็นนางด้วยซ้ำ
"กลิ่นกายของเจ้า"
"ท่านหมายความเช่นไร"
หากไม่ใช่คนสนิทมักคุ้นกันจริงๆ จะสามารถจำกลิ่นกายของกันและกันได้เช่นใด
"ท่านก็รู้ความหมายในประโยคนี้ดีข้าต้องการคำอธิบาย"
"ไม่มี แล้วเจ้าสามารถลอบเข้ามาในจวนของข้าได้เช่นไร ความสามารถเช่นนี้หาใช่คนธรรมดาสามารถทำได้ไม่"
"ไม่มีเช่นกัน แต่เรื่องที่ข้ากล่าวออกไปก่อนหน้านี้นั้นคือเรื่องจริงระวังตัวไว้ก็ดี"
"ข้าเชื่อเจ้า"
เหมยลี่อินจ้องไปที่บุรุษตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
"จะไม่ถามอันใดเลยหรือ"
"ไม่จำเป็น"
"เหตุใดถึงเชื่อใจข้า"
สายตาที่เขาจ้องมองมาที่นางนั้นมันคืออะไร เสียใจเช่นนั้นหรือ เขาเสียใจเรื่องอะไรกัน
"ข้าขอถามท่านสักข้อได้หรือไม่ หลังจากนี้เราอาจจะไม่ได้
