บทที่ 7
1160 คำ
"เสร็จฉันแน่ไอ้พวกโจรห้าร้อย"
"ตุ้บ" สองเท้ายืนมั่นคงค่อยเปิดหน้าต่างบานใหญ่ออก ในที่สุดก็เข้ามาในห้องนอนนี้ได้สำเร็จ
"แกตายแน่ไอ้โจรบ้า นี่แหนะๆ งานการไม่มีทำหรือไงถึงได้ชอบมาขโมยข้าวของของคนอื่น ห่ะ ไอ้บ้าเอ้ย" หญิงสาวทั้งว่าทั้งออกแรงโจมตีจนโจนร้องออกมาด้วยความเจ็บ
"ฮึ เห็นฉันตัวเล็กๆแบบนี้ฉันแรงเยอะจะตายนะจะบอกให้" เธอรีบหมุนตัวไปเปิดไฟและเปิดประตูห้องค้างเอาไว้เพื่อความปลอดภัย
"เธอมองให้ดีก่อนสิว่าคือใคร" น้ำเสียงเข้มเอ่ยแผ่วเบา
"คะ คุณโรแลนด์! คุณมาทำอะไรที่ห้องฉันเวลานี้กันคะ ฉันก็นึกว่าโจรน่ะสิ ฉะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณนะคะคุณจะมาว่าฉันไม่ได้"
"ขอโทษสักคำก็ยังไม่มีเลยนะ"
"ขะ ขอโทษอะไรกันละคะคุณเป็นคนบุกลุกนี่หน่าถึงแม้บ้านหลังนี้จะเป็นของคุณก็เถอะแต่คุณก็ควรที่จะให้พื้นที่ส่วนตัวกับฉันบ้างไงคะหรือว่าไม่จริง"
"ซี๊ดด" เขาขยับตัวไวๆแล้วก็ต้องเจ็บจี๊ด
"ปะ เป็นอะไรมากไหมคะคุณโรแลนด์" พอเขาร้องออกมาด้วยความเจ็บเธอเองก็เริ่มรู้สึกสงสารและรู้สึกผิด
"เจ็บน่ะสิถามมาได้ แรงเยอะชะมัดเลย" เขาอดจะบ่นเธอไม่ได้ แรงดีไม่มีตกจริงๆ
"แหะๆ ขอโทษแล้วกันค่ะ มาค่ะๆมานั่งตรงนี้ก่อน" เธอจัดแจงประคองเขามานั่งที่โซฟาปลายเตียงนอน ชายหนุ่มนั่งลงช้าๆและรอให้เธอหายามาทาบรรเทาอาการปวดให้
"มาแล้วค่ะๆ มาค่ะฉันทายาให้"
"อืม" ชายหนุ่มถอดเสื้อเชิ้ตตัวโตออกจากร่างทันที เลยทำให้ตอนนี้ด้านบนร่างกายของเขาเปลือยเปล่าปรากฏต่อสายตาเธอ
"อะ เอ่อแค่แกะกระดุมออกนิดหน่อยก็ได้นะคะไม่เห็นจำเป็นต้องถอดเสื้อออกหมดเลยนี่"
"แบบนี้สะดวกกว่าหรือเธอจะมีปัญหากับฉัน มาทำฉันเจ็บแล้วจะไม่รับผิดชอบหรอ" เขาถามกลับเสียงเข้ม
"เปล่าค่ะเปล่าไม่กล้ามีปัญหากับคุณหรอกนะคะ มาทายาดีกว่าค่ะหันหลังให้ฉันหน่อยสิฉันจะได้ทาสะดวกๆ"
"ทำไมต้องหันล่ะเธอก็เดินอ้อมไปสิ"
"ค่ะๆ" นิสัยขี้เอาแต่ใจของเขานี่คงรักษาไม่หายง่ายๆแน่นอน จังหวะที่เธอเดินอ้อมไปด้านหลังเขาก็คว้าเอวของเธอเข้ามาชิดอกแล้วทั้งสองก็ล้มตัวลงบนเตียงกว้างพร้อมกัน
"ว๊าย คุณจะทำอะไรคะ เห็นไหมคะล้มลงมาเลยเล่นอะไรก็ไม่รู้"
"เห็นแล้วทำไมล่ะ" เขาตอบกลับหน้าตาย
"อ้าว คุณก็ปล่อยมือสิคะง่ายจะตาย ฉันจะได้ทายาให้ไงคะ"
"ไม่ปล่อย"
"คุณโรแลนด์ คุณหายเจ็บแล้วหรอคะ"
"ยังไม่หาย"
"ไม่หายก็ปล่อยสักทีสิคะ" เขายกไม่ยอมปล่อยมือ
"ทีเธอยังให้เอริคจับมือของเธอได้เลย"
"มันไม่เหมือนกันนี่คะฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณเอริคสักหน่อย"
"งั้นแสดงว่าเธอคิดอะไรกับฉันงั้นสิ" เขาถามกลับสายตาเป็นประกาย อยากจะรู้ว่าเธอจะตอบกลับยังไง
"ปะ เปล่าสักหน่อยค่ะ ทำไมคิดอย่างนั้นละคะ" หญิงสาวพยายามเบี่ยงหน้าหนีสายตาซุกซนของคนตรงหน้า พอเห็นเธอพยายามหลบสายตาเขาก็ยิ้มมุมปาก
"ฮ่าๆไม่ต้องหลบแล้วมองหน้าฉันสิ"
"มะ มองทำไมละคะ" เธอคิดต่อในใจว่าจะกล้ามองได้อย่างไรมองเขาก็ยิ่งเหมือนมีมนต์มาสะกดให้เธอหลงใหลได้ง่ายๆ
"ฟอดด" ชายหนุ่มไม่รอช้าก้มลงไปหอมแก้มเขาฟอดใหญ่
"คุณโรแลนด์"
"หอมไม่ได้หรอ"
"ไม่ได้ค่ะ" เธอตอบกลับแทบจะทันทีโดยไม่ต้องคิดเพราะเธอเป็นสาวเป็นนางจะให้ผู้ชายที่ไม่ได้เป็นอะไรกันมาหอมได้อย่างไร
"ทำไมล่ะ ฟอดด" คนหน้ามึนแกล้งหอมแก้มเธอซ้ายขวาเร็วๆ
"คุณ!" หญิงสาวเริ่มรู้สึกน้อยใจที่เธอห้ามแต่เขาก็ไม่ฟังเธอเลย
"คุณคงคิดว่าฉันคงจะง่ายเหมือนพวกผู้หญิงของคุณใช่ไหมละคะคุณถึงได้มาทำกับฉันแบบนี้ คุณดูถูกฉันเกินไปแล้ว ฮึกๆ" แอนเธียตัดพ้อทั้งน้ำตา
"ไปกันใหญ่แล้วเธอคิดอะไรของเธอเนี่ย" คนตัวเล็กน่างอ
"คุณนั่นแหละค่ะที่ทำให้ฉันคิด ฮึกๆ" ในที่สุดหญิงสาวก็ร้องไห้อออกมา
"ไม่เอาน่าไม่ร้องสิ" เขาไม่รู้จะทำยังไงจึงเลือกที่จะโอบกอดเธอคล้ายต้องการจะปลอบประโลมเพราะเวลานี้หญิงสาวเหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด
"ฮึกๆ ฮือ"
"ฉันไม่เคยต้องมาโอ๋ใครแบบนี้เลยนะเธอน่ะคนแรกเลย รู้ไหมเนี่ยฉันเด็กน้อย"
"ถ้าฝืนใจมากก็ปล่อยสิคะ แถมยังจะมาว่าฉันว่าเป็นเด็กน้อยอีก" หญิงสาวตอบกลับน้ำเสียงประชด
"สรุปจะร้องหรือจะโกรธกันล่ะ"
"ก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละค่ะ"
"ฉันไม่อยากให้เธอเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนเลย" ในที่สุดชายหนุ่มก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
"ทำไมต้องห้ามด้วยละคะ"
"ก็เพราะว่าฉันไม่ชอบยังไงล่ะ"
"ความชอบของคุณคนเดียวนี่หน่าไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย"
"ก็ไหนว่าไม่ได้ชอบเอริคไง"
"ก็ไม่ได้ชอบนี่คะ ใครบอกว่าฉันชอบล่ะ" หญิงสาวยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา ตอนนี้เธอหยุดร้องไห้แล้ว
"เอริคน่ะเจ้าชู้มากนะเธอรู้ไหม"
"คุณไม่เจ้าชู้เลยนะคะ" เธอตอบกลับน้ำเสียงประชดน้อยๆ
"ฮ่าๆไม่ต้องมาว่าฉันหรอกฉันรู้ตัวดีหน่า"
"ช่วยปล่อยด้วยค่ะ"
"ไม่"
"คุณโรแลนด์เกิดใครเข้ามาเห็นจะทำยังไงละคะ"
"ก็ไม่ทำยังไง"
"...."
"คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่"
"ไม่ได้นะคะ" เธอตอบกลับทันควัน เรื่องอะไรเขาจะต้องมานอนห้องนอนเธอล่ะ ไม่เข้าท่าเลย
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ หืม ที่นี่บ้านฉัน"
"คุณอย่าเอาแต่ใจตัวเองเหมือนเด็กๆอย่างนี้สิคะ" ชายหนุ่มตอนนี้สติสตังไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะได้กลิ่นหอมอ่อนจากผิวกายของหญิงสาว เธอเป็นคนแรกที่เขารู้สึกว่าอยากจะซุกซบที่ซอกคอขาวเนียนนี้ ซึ่งไม่ใช่แค่ความคิดแต่ว่าเขาเผลอทำจริงตามที่ใจคิด หญิงสาวขนลุกซู่ไม่คุ้นชินกับสัมผัสแปลกใหม่ที่ผู้ชายตรงหน้านี้กำลังจะมอบให้กับเธอ
- ผู้เขียน
