บทที่ 5
1028 คำ
หญิงสาวพยายามข่มความกลัวยื่นมือออกไปเคาะประตูหน้าห้องนอนส่วนตัวของชายหนุ่ม แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้มีการตอบกลับใดๆกลับมา เธอจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเอง ภายในห้องกว้างใหญ่มืดมากมีแค่แสงแดดที่ลอดผ่านช่องว่างระหว่างหน้าต่างบานใหญ่ ชายหนุ่มนั่งกุมขมับอยู่ตรงปลายเตียง
"ออกไปเดี๋ยวนี้"
"..."
"ฉันบอกให้ออกไปไงเล่า ฟังไม่รู้เรื่องหรือยังไง" เขาเริ่มโมโหเพราะเธอขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
"ฉันขอโทษค่ะ"
"ฮึ เพิ่งจะรู้ตัวสินะว่าทำอะไรลงไป"
"ฉันขอโทษค่ะ ฉันผิดเองที่มองคนไม่ค่อยออกว่าเขาน่ะดีหรือไม่ดี"
"ไม่มีอะไรเธอก็ออกไปได้แล้วฉันต้องการอยู่คนเดียว"
"ฉันขอทำแผลให้คุณก่อนได้ไหมคะ"
"...."
"คุณเชื่อฉันเถอะนะคะว่าอีกเดี๋ยวมันจะอักเสบแล้วคุณก็จะเจ็บมากกว่าเดิม"
"รีบทำแล้วก็รีบออกไปด้วย" เมื่อเขาเปิดทางให้เธอก็รีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย หญิงสาวเผลอตัวยกมือขึ้นกุมแก้มสากของชายหนุ่มเอาไว้ สติเธอเหมือนหลุดลอยไปนึกถึงฉากที่เธอทำร้ายเขา
"ขะ ขอโทษค่ะฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณเพียงแต่สถานการณ์ตอนนั้นมัน อะ อื่อ" หญิงสาวยังพูดไม่ทันจนประโยคเขาก็โน้มใบหน้าของหญิงสาวเข้ามาใกล้แล้วจูบหนักๆที่ริมฝีปากบาง หญิงสาวตกใจทำอะไรไม่ถูกพยายามดันหน้าออกของชายหนุ่มให้ออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล เขาจงใจจูบเธออย่างรีบร้อน แม้ช่วงแรกเธอจะขัดขืนแต่สุดท้ายก็เผลอตัวไปกับเขา
"อย่างเธอมันต้องถูกทำโทษ" เขาส่งสายตาคาดโทษให้กับหญิงสาว เธอเหมือนกวางน้อยที่กำลังหวาดก่อน
"เธอกลัวฉันเหรอ" เขาถามน้ำเสียงแผ่วเบา หญิงสาวส่ายหน้าแต่ก็พูดไม่ออกไม่รู้เป็นเพราะอะไร
"ฉะ ฉันควรออกไปได้แล้วค่ะ"
"แต่ต้องสัญญากับฉันมาก่อนว่าจะไม่ให้มันเข้ามาในบ้านของเราได้อีก" บ้านของเราหรอ คำนี้มันให้ความรู้สึกที่หลากหลายมากๆ
"ค่ะๆ ฉันสัญญาว่าจะไม่ให้เขาเข้ามาอีก"
"ดีมากเธอต้องเชื่อฟังฉันเข้าใจไหม" หญิงสาวพยักหน้าหงึกๆ
"ฟอดด"
"คุณ!"
"ทำไมฉันทำอะไรผิด" ชายหนุ่มตีหน้ามึนไม่รู้ไม่ชี้ เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าอารมณ์แย่ๆแบบก่อนหน้านี้หายไปไหนเสียหมด
"คะ คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะคะเราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย" จบประโยคเธอก็วิ่งจู๊ดออกไปจากห้องทันที
"หึๆคนอะไรกล่องยาก็ไม่เอาไป" เขาก้มลงมองกล่องยาแล้วยิ้มมุมปาก ผู้หญิงคนนี้แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นจริงๆ หญิงสาวเมื่อกลับมาถึงห้องตัวเองเธอก็รู้วึกว่าหัวใจของตัวเองกำลังเต้นรัวเร็วจนเหมือนจะหลุดออกมา
"นี่เราเป็นอะไรไปนะ อีตาโรแลนด์คนบ้ามาหอมแก้มทำไมก็ไม่รู้" เธอยังไม่เข้าใจเองแต่ไม่ได้นึกรังเกียจชายหนุ่มคนนี้เลย
เช้าวันต่อมาเอริคเดินทางมาหาโรแลนด์ที่บ้านพร้อมกับความดีที่ว่าตอนนี้ตำรวจรวบรวมหลักฐานเตรียมดำเนินคดีกับนาธานเรียบร้อยแล้ว
"สวัสดีค่ะมาหาใครคะ"
"ผมมาหาโรแลนด์น่ะครับพอดีไปที่คอนโดแล้วไม่อยู่เลยคิดว่าอยู่ที่นี่"
"ใช่ค่ะคุณโรแลนด์ค้างที่นี่"
"แล้วคุณคือ.."
"ฉันชื่อแอนเธียค่ะเป็นคนดูแลของคุณปู่วาดิม"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ขออนุญาตบอกตรงๆนะครับว่าคุณน่ะสวยมากเลยครับ"
"อะแฮ่มๆ" โรแลนด์ส่งเสียงดังขัดจังหวะคนทั้งคู่
"คุณโรแลนด์ลงมาพอดีเลยฉันขอตัวก่อนนะคะ"
"ครับ ถ้ามีโอกาสเราคงได้พบกันอีก" เอริคแสดงออกทางสายตาชัดเจนมากว่าชอบหญิงสาว
"แกมีอะไรถึงมาหาฉันได้แต่เช้า"
"เพราะฉันไปหาแกที่คอนโดแล้วไม่เจอไง ฉันโทรหาแกตั้งหลายสายแล้วลองดูโทรศัพท์สิ"
"โทษทีสงสัยปิดเสียงเอาไว้"
"ตอนแรกฉันก็สงสัยนะว่าทำไมแกถึงได้กลับมาบ้านใหญ่ แต่ตอนนี้ฉันไม่สงสัยแล้วเพราะว่าแกกกสาวเอาไว้นี่เอง"
"บ้า แกพูดอะไร"
"ก็คุณแอนเธียไง อย่าบอกนะว่าเธอคือคนดูแลของคุณปู่เฉยๆน่ะ จ้างให้ก็ไม่เชื่อ"
"อืม คนนี้แกดูแล"
"จริงเหรอว่ะ" เอริคแทบไม่เชื่อหูเพราะถ้าปกติแล้วเพื่อนเขาคงจะกินเรียบไม่มีเหลือ
"จริง"
"แสดงว่าแกไม่สน ถ้าแกไม่สนฉันขอจีบคุณแอนเธียนะ"
"เรื่องของแกสิ ฉันไม่ได้สนใจอยู่แล้วเพียงแต่ระหว่างหน่อยนะเพราะว่าตอนนี้เธอกลายเป็นหลานรักของคุณปู่ท่านแล้ว"
"ฮ่าๆเรื่องนั้นฉันไม่กังวลหรอก ถ้าเป็นหลานรักฉันก็จะเป็นหลานเขยที่แสนดี"
"เวอร์จริงๆ" โรแลนด์ส่ายหัวเขารู้จักนิสัยเพื่อนของเขาดี เอริคก็เจ้าชู้ไม่ต่างจากตนหรอก
ใครจะรู้ว่าด้านหลังกำแพงมีสาวน้อยยืนแอบฟังทั้งคู่พูดคุยกัน เธอรู้สึกว่าโรแลนด์ใจร้ายมากเพราะเมื่อวานยังเหมือนจะชอบเธออยู่เลยแต่พอมาวันนี้กลับยกเธอให้กับเพื่อนสนิทอย่างง่ายดาย ความที่เธอเกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่นทุกคนรักใคร่และจริงใจ พอเธอมาเจอกับชายหนุ่มทำแบบนี้เธอเลยรู้สึกผิดหวังมาก เธอไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหรือตอนนี้เธอจะตกหลุมรักเขาเหมือนสาวๆคนอื่นแล้ว หญิงสาวน้ำตาคลอหมุนตัวกำลังจะขึ้นด้านบนก็พบว่าคุณปู่เองท่านก็ยืนอยู่ข้างหลังเธอและได้ยินทุกอย่างเช่นกัน
"คะ คุณปู่"
"มาคุยกับปู่ที่ห้องทำงานหน่อยสิลูก"
"ค่ะ"
- ผู้เขียน
