ตอนที่ 7

975 คำ

วันนี้ทั้งวันหล่อนถูกความเศร้าหมองกลืนกินจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน ในสมองวาดภาพของพิริยะกับคู่หมั้นสาวคนสวยของเขาไปต่างๆ นานา จนทุกข์ใจเหลือเกิน ไม่ได้แล้วล่ะ หล่อนต้องออกไปข้างนอก ถ้าขืนนั่งอยู่คนเดียวภายในห้องแบบนี้ หล่อนอาจจะต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ กานต์พิชาออกมาเดินเล่นในห้างสรรพสินค้าซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคอนโดที่พักนัก และก็ตั้งใจว่าจะดูหนังสักเรื่องเผื่อจะทำให้จิตใจดีขึ้น หญิงสาวเดินเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นเพื่อที่จะรับประทานอาหารก่อนที่จะไปดูหนังเรื่องยาว แต่แล้วเท้าเล็กที่กำลังจะเดินไปที่โต๊ะก็ชะงักกึก ภาพของผู้ชายคุ้นตาคนหนึ่งสะท้อนเข้ามาในดวงตา พิริยะ... หล่อนยืนนิ่งเหมือนถูกสาป ดวงตาไม่สามารถแกะออกมาจากภาพของหญิงชายที่กำลังรับประทานอาหารกันอย่างกะหนุงกะหนิงได้เลย ไหนเขาบอกว่าจะไปทะเลยังไงล่ะ แล้วทำไมถึงมาโผล่ที่ห้างแห่งนี้ได้ ในขณะที่กานต์พิชากำลังพยายามแกะสายตาของตัวเองออกจากพิริยะและคู่หมั้นคนสวยอยู่นั้น ลียาก็เงยหน้าขึ้นมาเห็นหล่อนเข้าพอดี สายตาของลียาที่มองมายังหล่อนนั้นเต็มไปด้วยความแปลกใจระคนไม่พอใจ “พี่พีทรู้จักผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าคะ” “คนไหนครับ” เมื่อถูกถามพิริยะก็หันมอง และดวงตาของหล่อนกับเขาก็ประสานกันเข้าพอดี หล่อนตกใจมาก ทำอะไรไม่ถูก ตรงกันข้ามกับเขาที่มีสีหน้าราบเรียบนิ่งเฉย “ไม่รู้จักครับ” คำตอบของพิริยะดังพอที่จะมาเข้าหูของ กานต์พิชา “แต่ผู้หญิงคนนั้นมองพี่พีทเหมือนรู้จักเลยนะคะ” ลียายังคงไม่อยากเชื่อ “พี่บอกแล้วไงครับว่าพี่ไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้น ลียารีบกินเถอะครับ เดี๋ยวอาหารจะเย็น ไม่อร่อย” แม้พิริยะจะตัดบทแล้ว แต่ลียาก็ยังไม่วายพูดต่อขึ้นอีก “อย่าให้ลียารู้นะคะว่าพี่พีทซ่อนใครเอาไว้ ไม่อย่างนั้นลียาไม่อยู่เฉยแน่” ลียามองหน้าคู่หมั้นของตัวเองสลับกับใบหน้าซีดขาวของกานต์พิชา “พี่มีแต่ลียาคนเดียวครับ” “ขอให้จริงเถอะค่ะ” ลียายิ้มแย้มออกมากับคำพูดประโยคสุดท้ายของพิริยะ แต่สำหรับกานต์พิชาแล้ว คำพูดเหล่านั้นมันทำให้หล่อนแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี “คุณลูกค้ามากี่ท่านคะ” เสียงของพนักงานที่ดังขึ้น ช่วยดึงสติของหล่อนให้กลับคืนมาชั่วคราว “เอ่อ... ขอโทษนะคะ พอดีฉันเข้าร้านผิดน่ะค่ะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ” กานต์พิชารีบเดินเร็วๆ ออกมาจากร้านอาหารญี่ปุ่น และพอหันหลังได้ น้ำตาที่ซ่อนเอาไว้ก็ไหลออกมามากมาย การเป็นนางบำเรอของผู้ชายที่ตัวเองแอบรักมันเจ็บขนาดนี้เลยเหรอ... หญิงสาวถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีคำตอบดีๆ ให้กับตัวเองเลย ติ้งงง เสียงข้อความไลน์ดังขึ้น หล่อนหยิบออกมาเปิดอ่านด้วยหัวใจที่อ่อนล้า ‘คราวหน้าคราวหลังอย่ามองผมเหมือนเรารู้จักกันมาก่อนแบบนี้อีกนะพิชา ผมไม่อยากมีปัญหากับลียา’ มีแค่ความรู้สึกของผู้หญิงคนนั้นสินะที่พิริยะเป็นห่วงเป็นใย หญิงสาวไม่คิดจะตอบกลับข้อความของพิริยะ เพราะเจ็บจนไม่เหลือแรงที่จะต่อปากต่อคำด้วยอีกแล้ว “นิด... คืนนี้ขอฉันไปนอนที่บ้านของแกสักคืนได้ไหม” หญิงสาวกรอกเสียงไปตามสาย เมื่อเพื่อนรักกดรับสาย “ได้สิ แต่ว่าแกเป็นอะไรไป ทำไมเสียงฟังดูไม่ดีเลย” “ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่... รู้สึกแย่ๆ น่ะ” “แกอย่าคิดมากนะพิชา เดี๋ยวฉันเลิกงานดูแลคุณภัทรแล้วจะรีบกลับบ้าน แกไปนั่งคุยกับแม่ฉันก่อนได้เลย แม่คุยสนุกอยู่นะ” “กลับมาเร็วๆ นะนิด” กานต์พิชาพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้เอาไว้สุดกำลัง เพราะไม่อยากทำให้คนปลายสายไม่สบายใจ “ได้สิ ฉันจะรีบกลับเลยล่ะ ไว้เจอกันนะแก” “จ้ะ ฉันจะรอแกนะนิด” หลังวางสายจากเพื่อนรักแล้ว กานต์พิชาก็กลับมาที่รถ และทันทีที่หล่อนขึ้นไปนั่งในรถ เสียงข้อความไลน์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ‘ทำไมอ่านแล้วไม่ตอบล่ะพิชา หรือว่าคุณกำลังโกรธผมอยู่ อย่าเชียวนะ อย่างี่เง่ากับผม เราตกลงกันแล้วนี่ จำได้หรือเปล่า’ ยิ่งเห็นข้อความของเขา หล่อนก็ยิ่งร้องไห้ออกมามากขึ้น ใช่.. หล่อนตกลงกับเขาเอาไว้แล้ว แต่มันก็ยากเหลือเกินที่จะทำตามข้อตกลงนั้น ‘ขอโทษทีค่ะคุณหมอ พอดีพิชาเดินอยู่น่ะค่ะ เลยไม่มีเวลาตอบ เอาเป็นว่าครั้งหน้าถ้าบังเอิญเจอกัน พิชาจะไม่มองคุณหมอแบบนี้ค่ะ ขอโทษอีกครั้งค่ะ’ ‘ผมดีใจนะที่คุณยังเป็นผู้หญิงน่ารักเหมือนเดิม เอาไว้เจอกันที่โรงพยาบาลพรุ่งนี้นะครับ’ ‘ค่ะคุณหมอ’ ทุกคำตอบของหล่อน ตอบออกไปเพื่อให้เขาสบายใจ ทั้งๆ ที่ในความเป็นจริงแล้ว ความรู้สึกของหล่อนมันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง น้ำตาไหลพรากไม่หยุด ความเจ็บปวดที่หัวใจกำลังได้รับอยู่ตอนนี้มันมากมายมหาศาลเหลือเกิน หล่อนเจ็บปวด หล่อนทรมาน... และหากทำได้ หล่อนก็อยากเดินออกไปจากวังวนนี้เสียที แต่เมื่อไหร่กันล่ะ เมื่อไหร่กันหล่อนถึงจะตัดใจจากพิริยะได้... มันคือคำถามที่ไม่เคยมีคำตอบเลย ไม่ว่าจะถามตัวเองสักกี่ครั้งก็ตาม

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more