“ดรูฟ ลูกรักของแม่ ฮืออออออออ” เชคฮคา ม่านฟ้า ที่เดินลงบันไดมาได้พักร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางจนอิ่มพอ สายตาที่มองเห็นบุตรชาย ความโหยหาและคิดถึงสั่งให้เธอนั้นวิ่งลงบันได ตรงไปยังบุตรชายที่นั่งเล่นคุยเสวนากับบิดา
สายตาของดรูฟที่มองเห็นคนเป็นแม่นั้นวิ่งหน้าตั้งมาหา เขารีบก้าวขาเร็วไวเพื่อโอบกอดมารดาด้วยรักใคร่และคิดถึงเช่นกัน
“คิดถึงท่านแม่ที่สุดเลยครับ” ดรูฟที่มีมุมอ่อนโยนต่อคนในครอบครัว โอบกอดมารดาแน่นอย่างคนคะนึงหา ปากก็พร่ำพูดเสียงหวานละมุนต่อมารดาที่แสนรัก “ท่านแม่อย่าร้องไห้สิครับ” บุตรชายละอ้อมกอดจากมารดา แล้วเอื้อมมือเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบพวงแก้มของมารดาอย่างเบามือและปลอบประโลม
“ก็แม่คิดถึงดรูฟ” เชคฮคา ม่านฟ้า พร่ำทั้งน้ำตา สองแม่ลูกที่ยืนกอดกันอยู่ในสายตาของเชคฮ บราฮิม ที่มองภรรยาและบุตรชายด้วยรอยยิ้ม
“ดรูฟพาแม่มาหาพ่อ” เชคฮ บราฮิมที่มองคนทั้งสองอยู่สักพัก จึงเอ่ยสั่งบุตรชายท
