เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ปูชิดาจึงต้องจำใจรับ เธอรับถุงใส่โจ๊ก และออกเดินตามออสติน พ่อคุณคงไม่หยุดแค่นี้แน่ เขาจงใจป่วนเธอ ปูชิดารู้
“ชิดาไม่ได้มีเงินเยอะนักหรอกค่ะ หากคุณจะใช้สุรุยสุร่ายแบบนี้”
เธอเดินตามจ่ายสตางค์ จนเงินในกระเป๋าร่อยหรอเกือบหมด จึงจำเป็นต้องส่งเสียงปรามคนเอาแต่ใจตัวเองบ้าง
“แล้วไม่บอก” ชายหนุ่มไหวไหล่ เขาส่งบัตรเครดิตให้ปูชิดา ก่อนจะบอกรหัสกับหล่อน “365841 ไปกดเอา”
ออสตินออกเดินต่อ บนฟุตบาทตอนเช้ามีอะไรน่าสนใจอีกเยอะ เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่ามีแต่ของอร่อยๆ เต็มไปหมด เขาไปทำอะไรอยู่ที่ไหน แน่ใจหรือว่าเขายังอยู่บนโลก ไม่ใช่ดาวอังคาร? ทำไมเขาไม่เคยรู้อะไรเลย
“พอยังคะ สายแล้ว ป่านนี้นางฟ้าคงหิว”
เสียงเตือนของปูชิดา ออสตินจึงหยุดเดิน เขาเหลือบมองหล่อน แอบอมยิ้ม เมื่อหล่อนมีถุงหิ้วเต็มมือ กับสารพันอาหารที่เขาขนซื้อ “ชิดารู้ค่ะว่าคุณรวย แต่เรากินแค่อิ่ม นี่มันเยอะไป เสียดาย
