“ครับพี่อาต้า” ฉีหลินพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินกลับบ้านตามที่อาต้าบอกโดยมีชายหนุ่มเดินตามมาด้วย
“หิวหรือยังเดี๋ยวพี่จะทำอะไรให้กินก่อน” อาต้าถามขึ้น เขากลัวว่าเด็กน้อยกลับจากเลิกเรียนแล้วจะหิว เลยตั้งใจจะทำอะไรง่าย ๆ ให้กินก่อน
“หิวแล้วครับ แต่อาฉีกินอะไรไม่ลงหรอกครับพี่อาต้า อาฉีเป็นห่วงพี่ใหญ่กับพี่รอง” แววตาของฉีหลินในยามที่พูดบ่งบอกว่าเขาเป็นกังวลจริง ๆ ต่อให้พี่ใหญ่กับพี่รองจะเข้าตลาดมืดไปค้าขายทุกสามวัน แต่ทั้งสองไม่เคยกลับบ้านเกินบ่าย ช้าสุดก็ไม่เกินห้าโมงเย็น
อาต้ากังวลไม่ต่างจากฉีหลิน เขาใช้เวลาปลอบโยนเด็กน้อยอยู่พักใหญ่กว่าจะกล่อมให้ฉีหลินยอมกินอาหารได้
ชายหนุ่มเข้ามาในครัวมองดูว่ามีข้าวเหลืออยู่ไหม เมื่อเห็นว่ามีข้าวที่หุงสุกแล้วเหลืออยู่ เขาจึงทำอาหารง่าย ๆ ให้ฉี่หลินกินซึ่งก็คือข้าวผัดไข่
“อาฉีไม่ต้องเป็นกังวลนะ หากฟ้ามืดแล้วเหมยจูและลี่อินยังไม่กลับมาพี่จะเข้าเมืองไปตามหาด้ว
