สองคนกับอีกหนึ่งเสียงเดินเข้ามาในป่า แต่ยังอยู่บริเวณภายนอกเท่านั้น แต่อีกหน่อยก็เข้าป่าชั้นกลางแล้ว
“พี่เหมยจู นี่เดินมาไกลแล้วนะ ยังไม่ใช่อีกหรือครับ” ฉีหลินกระซิบเสียงถาม เพราะไม่ต้องการให้อาต้าได้ยิน
“อุ๊ยตาย ! เหมยจูลืมเลยค่ะ มัวแต่มองหน้าพี่ชายอาต้าเพลินไปหน่อย”
“พี่เหมยจูเอาดี ๆ หน่อยสิ อาฉีปวดหัวแล้ว”
“โอเคค่ะ เลี้ยวซ้ายด้านหน้าตรงต้นเกาลัด เดินไปยี่สิบก้าว” เหมยจูคล้ายจะเห็นเป้าหมายจึงบอกให้ฉีหลินเลี้ยวตรงต้นเกาลัดด้านหน้า เพื่อไปเก็บโสมคนหลายร้อยปีที่ซุกซ่อนอยู่
“แล้วอาฉีจะบอกพี่อาต้ายังไงดีล่ะ พี่เหมยจู”
“แล้วแต่คุณชายน้อยเลยค่ะ อย่าลืมว่านี่คือผลงานของคุณชายน้อย เหมยจูแค่นำทางเท่านั้น ส่วนเรื่องหมูป่า แถวนี้มีฝูงหมูป่าออกมาหาอาหาร เดี๋ยวเหมยจูคนนี้จัดการ เท่าที่ดูใบหน้าอันหล่อเหลาของพี่อาต้า เขาคงเป็นคนดีไม่น้อย”
“ตกลงครับ แต่พี่เหมยจูเรียกหมูป่าได้จริง ๆ หรือ” ฉีหลินยัง
