“แต่พ่อแกเป็นลูกชายฉัน” ย่าจางพูดขึ้นมาบ้าง และอ้างว่าตนเองนั้นเป็นแม่ของพ่อลี่อิน
“ย่าแน่ใจหรือคะ เพราะลี่อินขี้ขลาดตาขาว เลยไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับใคร ย่าจำได้ไหม วันที่ลี่อินไปขอเงินกองกลางเพื่อพาพ่อกับแม่ไปโรงพยาบาล ย่าตอบมาว่ายังไง ไล่ลี่อินเหมือนหมูเหมือนหมา แล้ววันนี้พ่อแม่ตายไปแล้วย่าจะมาเรียกร้องอะไรอีกคะ ลี่อินไม่ให้”
ลี่อินน้ำตาคลอเบ้าเมื่อนึกถึงวันที่พ่อแม่จากไป เธออยากจะย้อนเวลาเหลือเกิน หากวันนั้นเธอไม่ขี้ขลาด ไม่แน่ว่าพ่อแม่อาจจะไม่ตายก็ได้ เรื่องนี้จึงยังเป็นปมที่อยู่ในใจของเด็กน้อยเสมอมา
“กะ…แก…นางหลานชั่ว” ย่าจางตัวสั่นด้วยความโกรธ เตรียมจะพุ่งเข้าหาลี่อินอีกคน ทว่าภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านและนางต้วนมาขวางไว้
“หยุดนะแม่เฒ่าจาง ถ้าก้าวมาอีกก้าว ฉันตบไม่ยั้ง” ป้าต้วนยืนเท้าเอวชี้หน้าอย่างไม่พอใจ คิดว่าวันนี้คงได้ตบคนแก่เป็นบุญมือแล้วแน่
“ใช่ พี่ต้วนฉันเอาด้วย หมั่นไส้มานานแล
