ตอนที่17 โคตรปวดหัว
ฝ่ามืออ่อนนุ่มวางทาบบนหน้าท้องที่หนูน้อยดิ้นดุกดิกอยู่ข้างในพร้อมกับรอยยิ้มสดใส กลิ่นหอมของเขายังติดอยู่ที่ปลายจมูกไม่เลือนหาย มันชื่นใจเหลือเกินเหมือนกับว่ามันเป็นกลิ่นที่เธอและคนในท้องโหยหามันมาโดยตลอด
“พ่อของหนูยังหล่อเหมือนเดิมเลยค่ะ หนูรู้ใช่ไหมคะถึงได้ถีบแม่แรงขนาดนั้น”
หากใครได้มาเห็นเธอในตอนนี้คงเกิดความสมเพชเวทนา แม้มุมปากจะยกยิ้มแต่ก็มีน้ำตาเอ่อคลอด้วยเช่นกัน
.....
“ไม่ได้ ฉันไม่ให้แกไป”
“นั่นสิ เลี้ยงเด็กคนหนึ่งมันเหนื่อยนะพาย เธอไม่ไหวหรอก”
“พายไหวค่ะ พี่พลไม่ต้องห่วงนะคะ”
“อย่าบอกว่าไม่ต้องห่วง แกไม่เคยไปอยู่จริงๆจังๆ สภาพแวดล้อมสภาพอากาศเป็นยังไงแกยังไม่รู้ แค่แกต้องอยู่คนเดียวที่บ้านฉันก็ห่วงแกฉิบหายแล้ว”
“ทำไมอยู่ๆถึงไม่อยากอยู่ที่นี่ล่ะ คิดดูดีๆก่อนนะ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อารมณ์คนท้องมั้งคะ”
“เดือนหน้าก็จะคลอดแล้ว ฉันเป็นห่วงแกเป็นห่วงหลาน อย
