ตอนที่30อย่าแกล้ง
พิยดาพยายามหลบตาคนที่มองเธอด้วยสายตาที่แปลกไป ไม่กล้าสู้หน้าเขากับเรื่องที่เพิ่งเกิด
“ไปส่งพายกลับบ้านได้แล้วค่ะ”
“พูดกับผมก้มหน้าทำไม”
“คุณเหมอย่าแกล้งพายค่ะ”
พิยดาเบี่ยงหน้าหนีมือหนาที่เชยคางเธอให้เงยหน้าขึ้น
“คุณจะกลับจริงๆ หรอ”
“ค่ะ”
เหมันต์มองหน้าแม่ของลูกอยู่อึดใจใหญ่ มันถึงเวลาที่เขาควรทำอะไรสักทีแล้วสินะ
“แต่งงานกับผมมั้ย”
“อะไรของคุณอีกคะ”
“ผมบอกคุณแล้วว่าเรื่องนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะคนอื่น”
“อย่าพูดถึงมันอีกเลยค่ะ”
“คุณพาย คุณไม่เข้าใจที่ผมบอกเหรอ”
“แล้วมันเกิดขึ้นเพราะอะไรคะ มันต่างจากตอนนั้นยังไงคุณลองบอกให้พายเข้าใจหน่อย”
“แม่”
หนูน้อยที่นอนกินนมบนตักของหญิงสาวผละจากจุกนมมาเรียกคนเป็นแม่เมื่อเธอกำลังเผลอใช้เสียงดังมากกว่าปกติ เธอก้มมองลูกน้อยพร้อมกับลูบที่ศีรษะของน้ำหนาวเพื่อปลอบประโลม
“ตอนนั้นมันเกิดขึ้นเพราะหลายๆ อย่างมันพาไป แต่วัน
