นีราพรรณหลุบสายตาลงพื้นทางเดินเย็นเฉียบเมื่อรับรู้ได้ถึงอาการแข็งขืนนิ่งเงียบกันตัวเธอออกจากความสนิทสนมที่อีกฝ่ายได้เผลอตัวให้เธอได้เข้าไปใกล้ชิดชั่วขณะและเมื่อเจ้าชายฮารีฟร์ไม่ต้องการให้เข้าใกล้หญิงสาวก็จะทำตามความต้องการของเขาโดยไม่มีเกี่ยงงอน เรือนร่างบอบบางขืนกายผละออกจากอ้อมแขนอันแสนอบอุ่นจากนั้นก็เดินไปทรุดตัวลงนั่งกับฝาแฝดทั้งสอง
“พี่น้ำเหนือ พ่อจะไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ”
น้ำค้างเอ่ยถามเสียงสั่นเทาริมฝีปากอิ่มเอิบสีหวานสั่นระริกจนต้องกัดเม้มไว้ แขนเล็กขาวเนียนโอบกอดไปรอบตัวพี่สาวแล้วซบหน้าร้องไห้เบาๆ
“พ่อไม่เป็นไรหรอก พ่อต้องปลอดภัยต้องกลับมาอยู่กับเราทั้งสามคน” นีราพรรณเอ่ยปลอบยกมือขึ้นลูบไล้เส้นผมนุ่มสลวยของน้อง
น้ำหนาวผุดลุกขึ้นมานั่งอีกด้านให้พี่สาวอยู่ตรงกลางจากนั้นก็โอบกอดซบหน้าลงตรงบ่าเนียนของพี่สาว เธอมองไปยังไฟแดงๆ หน้าห้องผ่าตัดแล้วพึมพำออกมาเบาๆ แทบไม่พ้นลำคอ
“น้ำหนาวใ
