ร่างหนาพานางเดินเยี่ยมชมถ้ำในหุบเขาที่มีสะพานเชือกแขวนเรียงรายต่อกันไปมา และหลายแห่งมีบันไดไม้ไผ่ให้ไต่ลงไป ร่างงามยืนตัวสั่นกับความสูงเบื้องหน้าและขืนตัวเอาไว้ไม่ไปต่อ
"ท่านพี่ข้ากลัว"
เรือนร่างบอบบางทรุดลงไปที่พื้น นิ้วเรียวยาวจับสะพานเชือกไว้พยุงตัว สายตามองไปที่ด้านล่าง อย่างหวาดหวั่น ยิ่ง เมื่อเสียงลมหวีดหวิวขึ้นมาในช่องเขาและอากาศหนาวเย็นเยียบล่องลอยมาปะทะกาย ร่างน้อยจึงสั่นขึ้นมามากขึ้น
ดวงตาคมกริบฉายแววขำขันขึ้นมา นานเหลือเกินที่ไม่มีเรื่องสนุกเช่นนี้ เพราะตนเองชอบความสูงและสายลมที่หนาวเย็น แม้แต่การตรวจป้อมปราการก็มักจะขึ้นไปยืนในส่วนที่สูงที่สุด เมื่อเห็นร่างน้อยสั่นไหวจนคล้ายจะเป็นลม ร่างหนาก็อดขำขันขึ้นมามิได้
"ฮิเมะเจ้าคือนายแห่งพญาอินทรีย์ร่วมกับข้า ที่นี่คือกลางสนามรบไม่ใช่ปราสาทราชวังของเจ้า สะพานเหล่านี้ ต่อไป มันจะรักษาชีวิตเจ้า หากไม่คิดว่าที่นี่คือบ้าน แล้วหวาดกลัว
