ธัญพิชชากระชับมือใหญ่ที่กุมมือทั้งสองของเธอไว้ พร้อมกันนั้นก็เอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มหวานที่ประดับไปทั่วใบหน้างาม
“พีชจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดนะคะ พีชอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นเช่นก่อนหน้านี้ การสูญเสียพ่อแม่ ทำให้พีชต้องอยู่เดียวดายคนเดียวมาหลายปี พีชจะพยายามอดทนและจะทำให้คุณราฟาลยอมรับพีชให้ได้”
“ผมเชื่อว่าคุณต้องทำได้อย่างแน่นอนครับ ลูกพีชของผม”
คีธคลี่ยิ้มละไม กดจุมพิตหนักๆ เป็นการให้กำลังใจผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของตนเองแล้ว จากนั้นก็พากันเดินออกจากห้อง โดยทิ้งระยะในการเดินเคียงคู่กัน ให้อยู่ในระดับที่ห่างไกลกันอยู่บ้าง เพื่อไม่ให้เด็กน้อยที่ชาญฉลาดอย่าง
ราฟาลต้องสงสัยในความสัมพันธ์ของพวกตน
ราฟาลตีหน้าเง้าหน้างอ ทำตาขุ่นอย่างคนไม่สบอารมณ์ พอบิดาและธัญพิชชาเดินออกมาจากห้อง ตรงมายังบริเวณที่ตนเองนั่งรออยู่กับคุณย่า ราฟาลก็ต่อว่าต่อขานบิดาโดยไม่รอช้า โทษฐานที่ปล่อยให้รอเป็นนานสองนาน
“
