“พีชขอตัวไปดูคุณราฟาลก่อนนะคะคุณแม่ หายเงียบไปบนห้องนานแล้ว ไม่รู้ว่าปานนี่จะเป็นยังไงบ้าง”
“ไปเถอะลูก”
มาดามเกรซเอ่ยอนุญาต พอร่างบางระหงแสนงดงามของธัญพิชชาผุดลุกขึ้น กำลังจะเดินขึ้นบันไดไป ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงเอ่ยเรียกและให้กำลังว่าที่ลูกสะใภ้
“หนูพีช ทนราฟาลหน่อยนะลูก แม่เชื่อว่าอีกไม่นานราฟาลจะเรียกหนูพีชว่าแม่ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ”
ธัญพิชชาคลี่ยิ้มหวานกับถ้อยวาจาให้กำลังใจที่ได้รับมา พลางเอ่ยตอบออกมาจากใจจริงที่รู้สึกอยู่ในขณะนี้
“คุณราฟาลไม่เรียกพีชว่าแม่ก็ไม่เป็นไรค่ะ พีชขอแค่ให้คุณราฟาลและคุณคีธมีความสุขก็เพียงพอแล้วค่ะ”
มาดามเกรซแย้มยิ้มกว้างด้วยความถูกใจ ขณะมองตามร่างบางระหงของธัญพิชชา ที่เดินขึ้นบันไดบ้านไปแล้ว นางมั่นใจว่าคราวนี้ลูกชายของนางเลือกคู่ครองไม่ผิดแน่ ก่อนหน้านั้นธัญพิชชาอยากจะเป็นเพชรที่ยังไม่ได้รับการเจียระไน อาจจะมีแข็งกระด้าง ไม่ได้ทรงไม่ได้เหลี่ยม จน
