“รู้ไหมว่าการกอดกันจะทำให้คนที่เจ็บอยู่หายเร็วขึ้น”
“เหอะ ตรรกะมั่วๆ เอาความจริง?”
“อยากกอด” ฉันตอบเขาทันควันและเงยหน้าไปมองสบตากับไพเรทที่ถึงแม้ในห้องจะมืดมนแค่ไหน แต่ทว่าฉันกลับเห็นใบหน้าของเขามันทั้งนิ่ง และดูมีเสน่ห์จนฉันใจเต้นรัว
“อยากจูบด้วย... ได้เปล่าล่ะ” ไม่ทันได้รับคำตอบ ไพเรทก็ผลักฉันให้นอนลงและก้มลงปิดปากฉันทันที มือทั้งสองข้างของฉันโอบกอดคอเขาแน่นไม่ต่างจากเขาที่บดจูบฉันอย่างร้อนแรงและดิบเถื่อนมากขึ้นเรื่อยๆ เราสองคนแลกจูบกันไปมา ก่อนเป็นฉันที่ผละจูบออก สบตากับไพเรทที่หอบหายใจเหนื่อย
“นายจะว่าฉันหน้าด้านใช่ไหมที่มาขอจูบนาย ขอกอดนายแบบนี้”
“ถ้าจะด้านก็ด้านเฉพาะกับฉันก็แล้วกัน แต่อย่าเที่ยวด้านไปขอผู้ชายคนอื่นให้ทำแบบนี้ เข้าใจไหม?”
“นายคนเดียวเท่านั้นล่ะที่ฉันกล้าจะขอ... นายคนเดียวเท่านั้นล่ะไพเรท” ฉันไม่รู้ว่าหัวใจตอนนี้กำลังเต้นแรงแค่ไหน แต่มันก็แรงมาพอที่ฉันผลักเขาให้น
