ONE TWINS :: CHAPTER 2 [100%]
1197 คำ
“เอ๊ะ? หล่อนทำไมเรียกพี่เรทแบบนี้ น่าจะอายุน้อยกว่าพี่เรทนะ ไม่มีมารยาทจริงๆ” ผู้หญิงที่ชื่อฟ้าใสเบะปากใส่ฉัน หนอยยัยป้าหน้าโบกปูนนี้ กล้าดียังไงมาด่าฉันเนี่ย!
“ทำไมฉันจะเรียกไม่ได้ล่ะ ในเมื่อฉันเป็นเมียของไพเรท”
“เหอะ อย่ามาพูดให้ตลก อย่างพี่เรทไม่มาคว้าเด็กกะโหลกอย่างหล่อนหรอกย่ะ!”
“แต่ฉันเป็นเมียเขาจริงๆ ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ฉันไม่ให้เธอไปหาผัวฉันหรอก” อุ้ยตายแล้วยัยยิ้ม! พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยนะ ผัวเนี่ยนะ? อยากจะตัดลิ้นตัวเองทิ้งจริงเลย ยัยฟ้าใสมองหน้าฉันอย่างโมโห
“อย่ามาโกหกกันนะอีเตี้ย!”
“ไม่ได้โกหกนะ ฉันพูดเรื่องจริงฉันเป็น...”
“ใช่ ยัยเตี้ยที่เธอว่า เป็นเมียฉันเองล่ะ” จู่ๆ ไพเรทที่โผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้ เขาโอบไหล่ฉันไว้แนบอกเขา ฉันเงยหน้ามองใบหน้าด้านข้างของเขาที่แสดงสีหน้านิ่งเฉย และมองสบตากับภูผาที่กอดอกยกยิ้มอยู่แบบนั้น
“มะ ไม่จริง พี่เรทไม่มีทางไปคว้าอีเตี้ย...”
“ยิ้ม? เมียฉันชื่อยิ้ม เรียกให้ถูกด้วยฟ้าใส” ฉันอ้าปากค้างที่เขาเรียกฉันได้เต็มปากเต็มคำ เหมือนกับฉันเมื่อกี้ที่เรียกเขาว่าผัวได้เต็มปากเต็มคำเหมือนกัน
“แล้วก็เลิกตามฉันสักที ฉันมีเมียแล้ว เข้าใจ?”
“แต่ว่าพี่เพทบอกว่าพี่ยังไม่มีใครนี่นา”
“เชื่ออะไรกับไอ้เพท มันคนละคนกับฉัน อีกอย่างมันกับฉันไม่ถูกกัน เพราะงั้นเลิกฟังมันได้แล้ว” เพท? ชื่อใครโผล่ออกมาอีกล่ะเนี่ย เรท? เพท? อะไรของเขากันเนี่ย ฉันมึนงงอยู่ในอ้อมแขนเขา มองยัยฟ้ามืดที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้และเดินสะบัดตูดออกไปทันที ไพเรทมองยัยฟ้ามืดเดินออกไปก็ปล่อยมือที่อ้อมกอดฉันและหันไปมองภูผา
“ยิ้มอะไรของมึง?”
“ไอ้เพทแม่งร้ายนะ หาทางจัดการมึงไม่ได้ ก็จัดการทางนี้ซะเลย”
“อือ”
“ปั่นหัวกันดีเหลือเกินนะ ไม่คิดจะเอาคืนเลยว่างั้น?”
“ไม่อะ กูมีงานมีการต้องทำ ไม่ได้ว่างเหมือนมันที่เล่นอะไรเป็นเด็กๆ ส่วนเธอรออยู่นี้ฉันจะไปดูงานก่อน” ฉันพยักหน้ารับและมองไพเรทที่เดินล้วงกระเป๋ากางเกงไปหาคนงาน เพทคือใครอะ? ทำไมต้องทำแบบนี้กับเขาด้วยนะ สายตาของฉันหันไปสบตากับภูผาที่ยิ้มให้อยู่
“มันเป็นคนที่รำคาญผู้หญิงที่ชอบมาเกาะแกะตอแย มันเล่าให้พี่ฟังแล้วล่ะว่าต้องการให้ยิ้มทำอะไร”
“เออ... แต่ยิ้มเปล่าชอบเขานะ บอกกันไว้ก่อน”
“ฮ่าๆ พี่รู้ คนอย่างมันไม่มีใครอยากจะคบค้าด้วยหรอก นิ่ง ปากจัดไม่ชอบผู้หญิงที่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ แต่เพราะเรื่องอนาคตตัวเองมันไม่เคยปล่อย นี่ล่ะมั้งเป็นอีกเหตุผลที่สาวๆ หลายคนอยากได้มัน”
“เอ๋?”
“เห็นมันแบบนี้ มันขยันสร้างตัวเองโดยไม่ใช้เงินจากพ่อกับแม่มันเลยนะ” ภูผามองไพเรทและส่ายหน้าไปมาก่อนจะมีหญิงสาวคนหนึ่งสวยมากเดินมากอดแขนเขา ภูผาขอตัวก่อนฉันเลยพยักหน้าและหันไปมองไพเรทที่กำลังตั้งใจทำงานอย่างหนัก
“ผู้ชายในอุดมคติเหรอ? ไม่ใช่แค่หล่อรวยอย่างเดียว แต่สร้างฐานะด้วยน้ำพักน้ำแรง แบบนี้สินะที่ผู้หญิงทุกคนต้องการ...”
ไพเรทขับรถจากโชว์รูมรถมาถึงที่คอนโด และใช่ฉันเองก็ตามเขาไปติดๆ โดยที่เขาเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อมาถึงห้อง เขาก็ถอดเสื้อที่สวมใส่อยู่ออกไป เดินตรงไปที่ตู้เย็นและหยิบน้ำขึ้นดื่ม อือหือ หุ่นดีมาก รอยสักกับกล้ามเป็นมัดๆ นั่นมันคืออะไรกัน
“มองแบบนี้ อยากจะสัมผัสด้วยไหม?”
“อะ เออ... บ้า แค่จะถามนายว่า ใครคือเพทเหรอ? นายมีชื่อเรียกสั้นๆ ว่าเรทแล้วเพทคือใครอะ?”
“ไม่ต้องรู้สักเรื่องจะได้ไหม เข้าใจปะว่า... ไม่เผือก!” ฉันมองร่างสูงที่เดินตรงมาหาฉันก่อนจะหมุนตัวจะเข้าไปที่ห้องนอนแต่ว่าฉันก็คว้าแขนเขาไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิ ฉันไม่ได้เผือกนะ แค่สงสัยว่าใครกันที่ตามราวีนาย” ไพเรทถอนหายใจออกมาก่อนจะกลอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ เหอะ คิดว่าฉันไม่เซ็งหรือไงที่ต้องยั่วคนนิ่งเฉยปากจัดอย่างนายน่ะห้ะ!
“น้องชายฉัน พอใจกับคำตอบไหม? แล้วทีนี้จะเลิกเผือกได้ยัง ยัยยิ้มกว้าง” เขาก้มใบหน้าลงมาเกือบจะแนบชิดกับฉัน แต่ทว่าฉันดันเอนตัวหลบเกือบจะ 360 องศา มันเลยส่งผลให้ฉันยืนทรงตัวไม่อยู่ ถ้าไม่คว้าคอเขาให้ล้มตามลงมาด้วย
“กรี๊ด!”
“อ้ะ...”
ตุ้บ!
ฉันหลับตาลงเพราะหลังกระแทกกับพื้นห้องอย่างแรง และที่สำคัญดันรู้สึกหนักตัวด้วยที่ร่างหนาของไพเรททับลงมา ฉันลืมตาขึ้นมาก็ต้องเบิกตากว้างที่ใบหน้าของเราสองคนอยู่ใกล้กันจนลมหายใจร้อนๆ ผสานกันไปมา ดวงตาคมของไพเรทจับจ้องฉันด้วยสีหน้านิ่งเฉย แต่เป็นฉันมากกว่าที่หวั่นไหวไปกับสายตาของเขา ใบหน้าหล่อที่หาใครเปรียบไม่ได้เลยสักนิด ร่างกายที่แข็งแรงกับกล้ามที่เป็นมัดๆ ไหนจะรอยสักที่เพิ่มเสน่ห์ให้กับเขาอีก ให้ตายเหอะ ฉันกำลังค้างไปกับคนตรงหน้า ก่อนจะรู้สึกตัวก็ผลักไหล่เขาออกไป
“นะ หนักนะ!”
“แล้วใครใช้ให้ดึงฉันล่วงลงมาด้วยไม่ทราบ?”
“กะ ก็คนจะล้มก็ต้องหาที่ยึด”
“แล้วยึดได้ไหม?” ไพเรทยันตัวเองลุกขึ้นไปก่อนจะสำรวจตัวเองไปมา ใครกันแน่ที่ควรจะสำรวจตัวเอง ไม่ใช่ฉันเหรอ! ฉันลุกขึ้นแต่ทว่าดันขาเจ็บจนหน้าเกือบคะมำถ้าเขาไม่ดึงแขนฉันไว้ และมันก็ทำให้ฉันหันไปซบหน้าลงกับอกของเขา คือพูดง่ายๆ เลยนะ ฉันจูบหัวนมสีชมพูของเขาด้วยล่ะ กรี๊ดดดด...
“อ่อย”
“บ้าหรือไง! ปล่อยเลย”
“ขาเจ็บไม่ใช่หรือไง นอกจากจะเตี้ยแล้ว ยังจะซุ่มซ่ามอีก!”
“เรื่องของฉัน ปล่อยเลยจะกลับแล้ว พรุ่งนี้จะมาใหม่?”
“อือ มาก็ซื้ออะไรมาให้กินด้วย นี่เงิน...” ฉันมองไพเรทที่หยิบเงินจากกระเป๋าส่งมาให้ฉันปึกหนึ่งซึ่งมันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะเนี่ย เขาไม่พูดอะไรแต่กลับเดินเข้าห้องนอนไปเฉยเลย ชิ
“เห็นฉันเป็นขี้ข้าหรือไง? ถึงยังไงฉันก็เป็นเมียนายนะ! ถึงจะปลอมๆ ก็เถอะ”
- ผู้เขียน
