“อุ้ยตาย! เมียเหรอ... อย่างพี่เรทเนี่ยเหรอจะเอาเด็กอย่างหล่อนมาเป็นเมีย เหอะ ไม่มีทางหรอก” ไพเรทนั่งอมยิ้มกับท่าทางของฉัน ใช่สิ มันคือหน้าที่ไง แต่ทำไมฉันกลับไม่คิดแบบนั้นนะ ฉันลุกขึ้นกระชากร่างของหญิงสาวคนนั้นออกจากตักเขาและตัวฉันก็นั่งลงบนตักของไพเรทแทน
“ฉันเป็นเมียไพเรท จำไว้ด้วย!”
“ไม่จริง แกอย่ามาโกหก อีเตี้ย!”
“เปล่าสักหน่อย นี่เมียฉันจริงๆ ต่างหาก...” ฉันหันไปมองไพเรทที่ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ สายตาคมของเขาจ้องฉันราวกับจะกลืนกินไปทั้งตัว มือหนาก็บีบเอวฉันจนรู้สึกความแปลกกับสัมผัสของเขา แต่ทว่าก่อนจะคิดอะไรเกี่ยวกับเขา ใบหน้าหล่อก็โน้มมาจูบแก้มฉันอย่างแนบแน่น ท่ามกลางคนนับสิบที่นั่งกินข้าวกันอยู่
“หอมอะ ทำไมตัวหอมจัง?” ไพเรทยังคงคุกคามฉันด้วยสีหน้าและการสัมผัสจนฉันกระเด้งตัวลุกขึ้นจากตักของเขา ไม่ใช่... เขาเหมือนไม่ใช่ไพเรทคนที่ฉันรู้จักสักนิดเลย ใบหน้าหล่อยกยิ้มก่อนจะกระดิกนิ้วเ
