เช้านี้ฉันเลยทำข้าวต้มไว้ให้ปืนและยา ก่อนจะเขียนโน้ตไว้ให้เขา ไม่สบายแบบนี้ไม่ต้องไปเรียน เสร็จฉันก็ออกจากบ้านตรงไปคอนโด เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบตีสอง กลัวว่าปืนจะเป็นไข้จนช็อกแต่พอรู้ว่าอาการดีขึ้นถึงได้นอนหลับได้ ฉันมาถึงห้องของเขาใช้เวลากดกริ่งไม่นาน ร่างสูงที่ทำให้ฉันคิดถึงเรื่องเมื่อคืนก็เปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“ทีหลังฉันจะให้คีย์การ์ดห้องกับเธอแล้ว รำคาญมาปลุกเวลานอนของฉัน!”
“หาว... ก็ดีนะ ขอเบอร์มือถือด้วยแล้วกัน” ฉันเดินสวนเขาไปทำโจ๊ก แน่นอนว่าฉันเองก็แทบจะยืนไม่ไหว อดหลับอดนอนจนแทบจะหลับคาครัวเขาแล้วเนี่ย เมื่อเสร็จทุกอย่างฉันก็จัดโต๊ะอาหารมองร่างสูงที่เดินมานั่งเก้าอี้ประจำ
“หน้ายังกับศพ ทำอะไรอยู่ถึงไม่หลับไม่นอน?”
“ก็น้องชายที่บ้านป่วย เลยดูจนดึกน่ะ” ไพเรทตักโจ๊กเข้าปากด้วยสีหน้านิ่งๆ ส่วนฉันก็ตักกินด้วย เพราะตั้งแต่เมื่อคืนก็ไม่มีอะไรตกถึงท้องเหมือนกัน
