เหล่าชายชุดสีเข้มต่างหวาดหวั่นอาวุธลับในมือนาง แต่ละคนล้วนหาที่กำบัง หากแต่เวลาผ่านไปราวหนึ่งอึดใจ เข็มพิษในมือนางก็ไม่ถูกซัดออกไป ถึงจะสร้างความประหลาดใจให้พวกมัน แต่ไม่มีใครคิดต่อกร
“พวกเจ้ายังไม่รีบไสหัวไปอีก หรืออยากตายจริงๆ วันนี้จอมยุทธ์หญิงแห่งสุสานกระบี่พันปีคงไม่อยากให้มือคู่สวยเปื้อนเลือดชั่วๆ ของพวกเจ้า” ทารกเซียนว่าจบก็ปัดเนื้อปัดตัว พร้อมก้าวไปอยู่ใกล้ๆ สตรีผู้ช่วยชีวิตมัน
“โอ้ แม่นางช่างเมตตาต่อพวกเราโดยแท้ ชาตินี้จะไม่ลืมพระคุณ”
ลูกพี่ใหญ่กล่าวและยกมือคำนับนาง ก่อนจะส่งสัญญาณให้เหล่าสมุนของมันถอยร่น หากแต่มิวายมองมายังทารกเซียนด้วยความอาฆาตแค้น
กระทั่งคล้อยหลังคนร้าย ทารกเซียนจึงอมยิ้มชอบใจ ท่าทางมันเหมือนผู้ใหญ่ ผิดแต่รูปกายคล้ายเด็กวัยสิบกว่าขวบ ศีรษะนั้นโล้น แขนขาเก้งก้าง หากแต่มีสิ่งที่น่ากลัวคือดวงตาซึ่งฉายแววของผู้หยั่งรู้สมกับเป็นทารกเซียนตาทิพย์
“อันที่จริง ท่า
