ฉีหยางซิ่วถูกปลายกระบี่จ่อที่หลังต้นคอ เขาไม่ได้ขัดขืนหากเพียงรอคำสั่งผู้มาเยือนในยามรัตติกาล ยามนั้น หัวใจเขาเต้นแรงผิดปกติ หนอนร้ายเคลื่อนไหวไปทั่วร่างกาย เขารู้สึกปวดจี๊ดทั้งสรรพางค์กาย ขณะเดียวกัน ลมปราณก็รุดหน้าไปอย่างมหัศจรรย์
“ดูเหมือนคุณชายจะได้รับบาดเจ็บ” เสียงนั้นแฝงความยั่วล้ออยู่มาก
“บางทีอาจเป็นชะตาของข้าที่ต้องตกอยู่ในมือคนชั่ว”
ฉีหยางซิ่วเอ่ยและหันมามองอีกฝ่าย พอเห็นเป็นหลี่เปียวก็รู้ว่าเขาคงหนีไม่พ้นเงื้อมมือมัน
“ฮ่าๆ ๆ ถ้าข้าเป็นคนชั่ว ท่านคงไม่ต่างกัน รู้หรือไม่ คุณชายทำให้คนหลายร้อยชีวิตต้องตาย”
“การที่ไอ้นรกเจียนหลิวต้องการตัวข้า แล้วทำให้ผู้คนเสียชีวิต หาใช่
สิ่งที่ข้าปรารถนา” เขาเสียใจอยู่มากที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้
“อย่าพูดสิ่งใดอีกเลย ถือเสียว่าชะตาฟ้าลิขิตไว้ จงตามข้ามา” หลี่เปียวออกคำสั่ง
หนุ่มรูปงามไม่ได้ก้าวตาม เขาพยายามคิดถึงโอกาสรอด แม้จะมีอยู่น้อยนิด
