“ก็...” หญิงสาวไม่มีสิ่งใดแก้ตัว หัวใจนั้นหมายมั่นอยากเป็นคนสำคัญของฉีหยางซิ่ว
“ให้มันน้อยๆ หน่อยเถิด อย่างที่รู้ ข้ามิใช่สามีเจ้า ฐานะเราก็ต่างกัน เมื่อก่อนเจ้ายังประกาศว่าจะจับข้าเป็นตัวประกัน แล้วตอนนี้เหตุใดถึงกลืนน้ำลายตัวเอง” ฉีหยางซิ่วเชิดหน้าสูง กิริยาเขานั้นถือตัวจนนางรู้สึกเจ็บแปลบ ในอก
“ข้าผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆ ท่านก็รู้ว่าสมองข้าได้รับการกระทบ
กระเทือนหลายส่วน” นางตีหน้าเศร้า ก่อนกล่าวต่อ “แต่อย่างน้อยหงเซ่อคนนี้ก็ยังดีใจที่คุณชายเมตตา เพียงท่านยังห่วงใยข้าก็เป็นสุข” หงเซ่อส่งเสียงเครือปิดท้าย
“หยุดพูดจาเลื่อนเปื้อนเสียที ตั้งแต่เจ้าฟื้นคืน ข้าบอกตามตรง เจ้าทำให้ข้ากลัวจนหัวหด รู้อย่างนี้ ข้าปล่อยให้มือสังหารปลิดชีวิตข้าไปคงสิ้นเรื่องจะได้ไม่ต้องมาทนเห็นหน้าเจ้าเช่นนี้”
หงเซ่อคาดไม่ถึงว่าหนุ่มรูปงามจะมีวาจาเฉือนหัวใจอย่างแสบสัน
“ที่คุณชายรังเกียจข้าถึงเพียงนี้ เป็นเพร
