เมื่อคิดได้ดังนั้น วีรินทร์ก็ซุกศีรษะอยู่ที่อกแกร่งๆ ของบุนซู หวังให้เป็นที่ปกป้องภัยจากผีร้าย กลิ่นกายเขาหอมและความอบอุ่นจากร่างใหญ่ทำให้หล่อนคลายความตื่นกลัว
สาวอวบนิ่งอยู่ในอ้อมกอดชายหนุ่มสักพักจึงผล็อยหลับ กระทั่งลืมตาตื่น หล่อนรู้สึกเก้อเขินจึงหัวเราะกลบเกลื่อน จากนั้นก็ค่อยๆ ขยับตัวออกห่างจากอกแกร่งและท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามด้วยความเสียดาย
“บางทีการเห็นผีก็ทำให้แก้มอุ่นได้...แต๊ะอั๋งคุณ” หล่อนพยายามหาเรื่องสนุกให้ตนเองหายเครียด
“เอ จริงหรือครับ แต่ผมไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย การได้อยู่ใกล้ๆ คุณแก้มอุ่น ทำให้ผมมีความสุขมาก เหมือนกับว่าเราเคยรู้จักกันมาก่อน”
“อยากรู้จังเลยค่ะ คุณพูดแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนไหม”
“ไม่นะครับ เฉพาะคนพิเศษเท่านั้น” เขาอมยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาคมฉายประกายวิบวับ
“ไม่เอาแล้ว ขืนนั่งมองหน้ากันแบบนี้ แก้มอุ่นคงไม่เป็นอันทำอะไร” หล่อนว่าแล้วก็ขยับคอเสื้อ และเป่าลม
