โหยะของมุ
1078 คำ
“โหยะ” ตอบได้แค่นี้ แกยังไม่สามารถตอบให้เคลียร์ได้มากไปกว่านี้
“โหยะ” แอนนาลุกขึ้นเรียกชื่อชายหนุ่ม
“ฮะ” หยกหูกระดิกกับชื่อตัวเอง เด็กเรียกก็น่ารักดีหรอก แต่พอผู้ใหญ่เรียกแล้วมันฟังดูแปลกหู เขาคิ้วขมวดมุ่น จ้องที่ริมฝีปากอิ่มเคลือบลิปกลอส รอจนเธอเรียกอีกครั้ง
“โหยะ รีบไปไหนหรือเปล่า เราขอคุยอะไรด้วยหน่อย” ดูๆ แล้วผู้ชายตรงหน้าน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ แอนนาจึงเลือกใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า ‘เรา’
“รีบ” หยกตอบสั้นๆ เอาแขนที่กอดอกมาจับมือน้องไข่มุก
“งั้นกลางวันก็ได้ กินข้าวด้วยกันนะ เราเลี้ยง” แอนนาเสนอ ประหลาดใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่รู้สึกเป็นกันเองกับเขาตั้งแต่แรกเจอบนถนน
“ไม่ว่าง” เป็นคำตอบที่เธอได้จากหยก แต่ท่าทางกวนๆ คำตอบตัดเยื่อใยแบบนี้กลับทำให้แอนนาที่ไม่เคยถูกผู้ชายที่ไหนปฏิเสธไมตรียิ่งอยากทำความรู้จัก
“ตอนเย็นก็ได้ เราขอคุยด้วย สักครึ่งชั่วโมงนะ”
“ไม่ได้ มีนัดตีหม้อ” หยกตอบแบบมะนาวไม่มีน้ำ
แอนนาสะตั๊นไปกับคำพูดห่ามๆ ทื่อๆ ของหยก ‘ดิบกว่าที่คิด เถื่อนกว่าที่คาด’ ถ้าเป็นคนอื่นคงบอกว่าไม่ว่าง ต้องไปเตะบอล ดูหนัง มีนัดกับแฟน อะไรก็ว่าไปสิ ระหว่างที่กำลังโดนน็อกด้วยคำตอบติดเรต แต่สายตาของเธอก็ยังทำงานอยู่ จึงเห็นว่าตาของหยกตกลงมายังอวัยวะหนึ่งบนตัวเธอเป็นพักๆ
“จะตกใจอะไรแม่คู้น เฮ้อ” หยกชะโงกเข้าไปใกล้ๆ ไม่อยากให้หลานสาวได้ยินประโยคต่อไป “ชีวิตมันจะมีอะไรมาก ก็แค่กินขี้ปี้นอน จริงหรือเปล่าถามใจตัวเองดูสิ”
แอนนาไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรกับคำพูดของหยกอีก เพราะข้างในเธอยังอึนยังชาจากประโยคก่อนหน้าไม่หาย คำพูดต่อมาของเธอเหมือนตัดพ้อกับตัวเองมากกว่าจะพูดกับเขา
“เราไปทำอะไรให้เหรอ โหยะพูดแบบนี้เฉพาะกับเรา หรือว่าพูดแบบนี้กับทุกคนอยู่แล้ว”
คราวนี้คนที่สะตั๊นคือหยก ลูกกระเดือกขยับขึ้นๆ ลงๆ หาคำพูดไม่เจอไปเสียอย่างนั้น
“ขอไลน์หน่อยสิ เบอร์โทร.ก็ได้” แอนนาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเตรียมบันทึก “เราจะพิมพ์ไป ถ้าสะดวกเมื่อไรโหยะค่อยมาอ่าน”
หยกมองนิ้วเรียวเหมือนลำเทียนเคลือบตรงปลายด้วยสีชมพูไล่เฉดประดับคริสตัลวิบวับเคลื่อนไหวอยู่เหนือหน้าจอ...มันดูดี บอบบาง อ่อนนุ่ม ยิ่งนึกถึงสีผิวของมือเธอตัดกับสีผิวของบิ๊กหยกที่เธอกุมไม่มิด...
หัวใจหยกเต้นแรง เริ่มจินตนาการไปไกลว่าเธอเข้าไปในแอปพลิเคชั่นเดียวกับเขา ปัด แล้วก็ปัดๆๆๆ จนมาเจอเขาแล้วก็ ‘แมตช์’
“0-6-4-...” หยกละเมอออกมาเป็นเบอร์โทร.
“ฉูนหกฉี่เหยอ” น้องไข่มุกมองหน้าหยก แล้วหันไปดึงแขนแอนนาลงมา นิ้วเล็กๆ จิ้มลงไปบนหน้าจอ “นี่เยขฉูน”
“นี่ค่ะ เลขศูนย์อยู่ตรงนี้” แอนนาลบเลขที่น้องไข่มุกกด แล้วกดใหม่
“อะไรนะตัวเล็ก” หยกถูกฉุดออกมาจากโลกที่กำลังฟิน
“ฉูนหกฉี่” น้องไข่มุกบอกหยก หน้านิ้วคิ้วขมวด
“ออ...เอ่อ...อะ” หยกอ้ำอึ้ง ก่อนก้มลงมาคุยกับหลาน “ใช่ เก่งมาก ตัวเล็กจำเลขเก่งมาก สองหนึ่งสอง สองสองสี่ สองสามหก ยืนท่องไปนะ เดี๋ยวน้าจะถามอีกทีว่าตัวเล็กจำแม่นไหม”
“อารายนะ”
“สองหนึ่งสอง สองสองสี่ สองสามหก” หยกทวนเลข จากนั้นน้องไข่มุกก็เริ่มทวนเลขอยู่ตรงขาหยกงึมงำ
“เลขอะไรต่อล่ะโหยะ” แอนนากระดกโทรศัพท์ขึ้นอีกนิด ส่งสัญญาณว่าตัวเลขยังมาไม่ครบ
หยกเท้าสะเอวมองแอนนา ดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้ม เมื่อกี้ถ้าไม่ได้หลานสาว เขาคงพลาดให้เบอร์โทร.ไปทั้งเซต
“ไม่ให้”
“แต่เราอยากคุย เรามีเรื่องจะคุยจะซักถาม” แอนนาเซ้าซี้
หยกมองเธออย่างรำคาญหัวใจ เกิดมายังไม่เคยเจอผู้หญิงตื๊อขนาดนี้ “อะไรของเธอเนี่ย ยุ่งจริงวุ้ย เราไม่อยากรู้จักเธอ ไม่อยากคุยด้วย เข้าใจไหมยายจอมจุ้น”
“งั้นเราถามเธอตอนนี้เลยนะ” แอนนาค้นหาของบางอย่างในกระเป๋า คิสมาร์กบนลำคอจึงชัดเจนขึ้นยามเธอเอี้ยวคอ
“ฉันไม่ใช่ผัวเธอนะ ไปตัวเล็ก ไปซื้อข้าวกันได้แล้ว” เขาบอกเสียงฉุน รู้สึกขุ่นมัวในอารมณ์ พร้อมทั้งกระตุ้นหลานสาวให้ออกเดิน
“ไปๆ ไปชื้อข้าวฉวยที่พัดคาน” น้องไข่มุกพยักหน้ากับน้าชาย และหันมาทางหญิงสาว “มุมีหมูเทียมด้วย ยายทามให้” น้องไข่มุกอวดตามภาษาเด็ก มีอะไรก็พูดหมด
“เหรอคะ กินให้อร่อยนะคะคุณหนู นายด้วยนะโหยะ”
หยกแค่มองหน้าเธอ ไม่ตอบอะไร มือก็ดึงน้องไข่มุกให้ออกเดิน แต่หลานเขาก็ช่างคุยจริงๆ
“บายแอนนา มุไปละน้า จุ๊บๆๆๆ” น้องไข่มุกทั้งโบกมือบ๊ายบายทั้งส่งจูบ
จากนั้นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หล่อจัดก็จูงเด็กหญิงตัวน้อยเดินไป ใครไม่รู้คงจะคิดว่าผู้ชายคนนี้ต้องพูดจาดีเหมือนหน้าตาแน่ๆ แต่มันกลับเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งในสายตาของแอนนา และเธอก็อยากจะเอาชนะความท้าทายนี้
“ฉองหนึ่งฉอง ฉองฉามฉี่”
“เก่งมาก ผิดนิดเดียว สองหนึ่งสอง สองสองสี่ ท่องใหม่ซิ”
เสียงน้องไข่มุกดังไกลออกไปเรื่อยๆ ทิ้งให้ประชาสัมพันธ์สาวมองตาม เธอยืนถอนหายใจอยู่คนเดียว แล้วก็นึกขึ้นมาได้ สายตาของหยกมักจะตกลงมาที่ลำคอของเธอตอนที่ยืนประจันหน้า เธอจึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ
ร่องรอยที่สะท้อนอยู่บนหน้ากระจกทำให้ตากลมโตแดงระเรื่อขึ้นมาทันที เธอเอามือรองน้ำจากก๊อกมาถูๆๆๆ อย่างขยะแขยง แล้วก็ไม่รอช้าที่จะหยิบเครื่องสำอางในกระเป๋าสะพายมาปกปิดคิสมาร์กน่ารังเกียจที่ภีมทิ้งไว้บนลำคอให้เธอได้อับอายขายหน้า
- ผู้เขียน
