ขีดเส้นใต้ที่คำว่ารัก

หย่อ-นา-ยก

“น่าจะเป็นลูกครึ่งมั้งเจ้ ตาสีน้ำตาลอ่อนเหมือนกับเส้นผม ปากแดงๆ เจ่อๆ เหมือนโดนมดกัด น่าจุ๊บฉิบเป๋ง” พอเห็นพี่สาวเหลือบตาขึ้นมาค้อนก็รีบแก้ตัว “พูดเล่นน่ะ แต่หมั่นไส้ไอ้หน้าปลาจวดนั่นไม่หายว่ะ”

“เจ้าคิดเจ้าแค้นไม่เปลี่ยนเลย ใกล้จะเบญจเพสแล้วนะ เปลี่ยนเป็นนิวหยกเต็มตัวได้แล้ว”

หยกวางของที่โต๊ะแล้วเดินมายืนมองพี่สาวใกล้ๆ

“แล้วเจ้ว่าที่ผ่านมาผมเป็นคนแบบไหนล่ะ”

เพชรพลอยวางมือจากขนม ยืดตัวขึ้นมาพิจารณาน้องชายให้เต็มๆ ตา สำหรับเธอแล้วหยกเปลี่ยนไปราวกับพลิกฝ่ามือ จากเด็กผู้ชายติดเกม โดดเรียนจนต้องดร็อป แล้วฉุดตัวเองขึ้นมาจนสามารถเรียนจบปริญญาตรี แม้จะยังติดเพื่อนบ้าง กินเหล้าสูบบุหรี่บ้าง เที่ยวผู้หญิงบ้าง แต่ก็เป็นเรื่องปกติของผู้ชาย กาลเวลาจะกลั่นกรองให้หยกเรียนรู้เองว่าเขาควรออกแบบชีวิตในรูปแบบไหน เธอไม่คาดหวังให้น้องชายเป็นมิสเตอร์เพอร์เฟ็กต์ แต่จะคอยซัปพอร์ตน้อง

มันไม่มีความจำเป็นที่จะให้หยกไปเริ่มจากศูนย์ หรือปล่อยให้น้องงมหาอนาคตในมหาสมุทร เพราะที่ผ่านมาพวกเธอเริ่มมาจากติดลบกันแล้ว แต่เธอโชคดีที่ได้พบเอเดรียน แล้วเธอก็อยากจะหยิบยื่นโอกาสให้น้องบ้าง เธอจับหยกมาตั้งตรงจุดสตาร์ตในสายอาชีพนี้ ที่เหลือก็เป็นที่ตัวหยกเองว่าจะพาตัวเองไปได้ไกลแค่ไหน

“แกมันหล่อนรก” เพชรพลอยให้คำจำกัดความ

“ฮ่าๆๆๆ ชอบว่ะเจ้” หยกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที

“โหยะ หย่อ-นา-ยก ฮะๆๆๆ”

เสียงใสๆ พูดเลียนแบบทั้งแม่และน้าชายในประโยคเดียวกันดังมาจากมุมหนึ่งของห้องครัว และดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“หย่อ-นา-ยก”

หยกมองหาจนกระทั่งเห็นหลานสาวเดินออกมาจากมุมหนึ่ง น้องไข่มุกวัยสามขวบเศษดูน่ารักอยู่ในชุดกระโปรงที่มีผ้ากันเปื้อนเชฟสวมทับ ผมหยักศกสีน้ำตาลอ่อนถักเป็นเปียสองข้าง ในมือมีจานใส่เค้กชิ้นเล็กๆ ที่แต่งหน้าเค้กจนเละตุ้มเป๊ะ ส่วนหน้าคนถือก็เละเหมือนเค้กในมือ ถ้าเดาไม่ผิดคงแต่งหน้าเค้กไปด้วยกินไปด้วย

“ตัวเล็ก มาให้น้าหอมหน่อย”

หยกรีบก้าวไปหาหลานสาว ดึงจานเค้กออกจากมือไปวางบนโต๊ะใกล้ๆ หยิบทิชชูมาเช็ดปากให้หลาน จากนั้นก็หอมแก้มน้องไข่มุก พอหอมเสร็จน้องไข่มุกก็หอมบ้าง ทั้งแก้มซ้าย แก้มขวา จบลงที่ตรงกลาง อย่างที่ทำเป็นประจำ

“เนี่ยกำลังใจของน้า น้าทำขนมไม่เป็นเลย ตัวเล็กช่วยสอนด้วยนะ”

“ดั่ยฉิ มุเก่งแย้ว มุนวดแป้งให้แม่ก๋าด้วย” น้องไข่มุกเอามือที่เปื้อนสารพัดสิ่ง ทั้งแป้ง น้ำตาล ช็อกโกแลตมาทำท่าสาธิตให้หยกดู “แบบนี้ๆ แต่ต้องใฉ่ถุงมือด้วยน้า มือฉกปก”

หยกยกมือขึ้น งอนิ้วน้อยๆ หมุนข้อมือเป็นครึ่งวงกลมตามน้องไข่มุก

“นั่นมันท่าบีบนมสาวเปล่าวะหยก” เพชรพลอยถามมาจากหัวโต๊ะ

น้องไข่มุกหันไปมองแม่ ประมวลผลได้ว่าตัวเองต้องทำท่าผิดแน่ๆ จึงวิ่งจู๊ดไปหาแม่

“แม่ก๋า ทามยังไง” ถามแม่เบาๆ ไม่ให้ลูกศิษย์ได้ยิน ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ มองมือของแม่ขยับไม่วางตา พอเก็บรายละเอียดได้ก็วิ่งกลับไปหาหยก

“ทามมือแบบนี้” น้องไข่มุกกางนิ้วมือทั้งสิบ แล้วหุบฉับ ทำสลับกันห้าหกครั้ง

เพชรพลอยชะเง้อมองก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างเอ็นดู เธอไม่ได้สอนแบบนั้นสักหน่อย

“แบบนี้ถูกไหมครับเชฟ” หยกทำมือตาม

“ชั่ยๆๆๆๆๆๆ” น้องไข่มุกพยักหน้ารัว “โหยะเก่งแย้วนะ” ตากลมๆ สบตาหยกตอนชม

“พวกลูกครึ่งลูกเสี้ยวนี่ตาสวยไปอีกแบบเนอะเจ้” หยกมองหน้าหลาน จ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลอ่อน

“พูดจามีนัย” เพชรพลอยพูดแทงใจ “มองหน้าหลานมาจนหน้าหลานจะปรุหมดแล้ว เพิ่งจะชม”

“โหยะ หม่ำเค้กไหม เค้กช็อกและ มุป้อน” น้องไข่มุกเดินไปหาเค้กช็อกโกแลตของตัวเองที่หยกเอาไปวางไว้บนโต๊ะ เด็กน้อยเขย่ง แต่โต๊ะสูงเท่าลูกตาตัวเอง ไม่ว่าจะเขย่งจะเอื้อมอย่างไรก็ไปไม่ถึงเค้กที่หยกวางไว้กลางโต๊ะ

“หยิบม่ายถุง โหยะ หยิบห้ายมุ”

“หลานทำไว้ให้แกน่ะ รู้ว่าวันนี้แกจะมาทำงานเป็นวันแรกก็กุลีกุจอทำเตรียมไว้ให้”

หยกไม่อยากให้หลานเสียกำลังใจ จึงหยิบเค้กแล้วจูงหลานไปที่โต๊ะของว่าง

“น้าชงกาแฟก่อนนะ จะได้กินกับเค้ก แล้วตัวเล็กกินข้าวหรือยัง ยายทำหมูกระเทียมฝากมาให้ด้วยนะ”

“หมูเทียมหย่อย มุหยักกินหมูเทียมยาย”

น้องไข่มุกเลิกสนใจเค้ก เดินตามหยกมายังกระเป๋าเป้ที่วางไว้บนโต๊ะด้านหลังเพชรพลอย พอเขาหยิบกล่องทัปเปอร์แวร์ออกมาเปิด กลิ่นหมูกระเทียมก็หอมฉุยออกมา น้องไข่มุกยิ้มอย่างดีใจพร้อมหยิบชิ้นหมูนุ่มๆ ที่หมักซอสจนเข้าเนื้อมากิน

“น้องมุกตื่นมากินนมไปแก้วใหญ่ๆ เจ้ก็พาลงมา เดี๋ยวทำขนมเสร็จจะหาอะไรให้กิน”

“ผมป้อนข้าวหลานให้ แต่ผมมีมาแต่กับข้าวน่ะสิ เจ้หุงข้าวไว้เปล่า”

“ฮึ ไม่ได้หุง เดี๋ยวให้น้องมุกพาไป” เพชรพลอยหันไปมองลูกสาวที่กำลังหยิบกับหมูกระเทียมใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ “น้องมุกคะ หนูพาน้าหยกไปซื้อข้าวสวยที่ภัตตาคารหน่อยนะคะ จะได้เอามาหม่ำกับหมูกระเทียมของยาย”

“ไป โหยะ ชื้อข้าวฉวย” น้องไข่มุกเอามือที่มันเมือกจากหมูกระเทียมผสมกับช็อกโกแลตจับแขนน้าชายพร้อมกับพยักหน้าชวน

“อื้อหือ” หยกจับมือหลานออกมาดม “ไปล้างมือก่อน”