จะหยุดแค่จูบหรือเปล่า
1048 คำ
“หยกต้องยอมเป็นเพื่อนกับเราก่อน” แอนนาจับแขนหยก มองด้วยสายตามีความหวัง
“เป็นไปแล้วมั้ง ถ้าไม่เป็นเพื่อนฉันไม่ดูดำดูดีเธอหรอก” หยกวางมือบนมือเธอและตีเบาๆ
“เมื่อวานเราพยายามคุยกับหยก จะถามหยกว่าเหล็กเรือใบใช่ของหยกไหม เราอยากขอบใจหยกที่ทำให้เรารอดจากการถูกข่มขืน”
เพียงแค่แอนนาเริ่ม หยกก็ขมวดคิ้วจนแทบจะผูกเป็นโบทันที เขาหันไปจับเธอสำรวจร่องรอยคิสมาร์กว่ายังหลงเหลือไหม นิ้วยาวลูบรอยจางๆ บนตำแหน่งที่เขาเห็นเมื่อวาน ส่วนลำคออีกข้างเป็นร่องรอยที่เขาฝากไว้ที่ผับ
“มันยังไม่เกิดขึ้นหยก เขาลวนลามเราในรถ เราไม่มีทางสู้” แอนนาพยายามสะกดความอ่อนแอไว้ไม่ให้ผ่านออกมาทางน้ำเสียง “เขาจะพาเราเข้าม่านรูด แต่รถมันติด ขยับได้ทีละนิด เกือบจะถึงทางเข้าโรงแรมแล้ว แต่ยางรถก็แบนเสียก่อน เขาเปิดประตูลงไปดู เจอเหล็กเรือใบแบบนี้ฝังอยู่ในล้อหลายตัว” แอนนาหยิบเหล็กเรือใบบนโต๊ะขึ้นมา “วันนั้นเราเก็บมาหนึ่งตัวเอาไว้เป็นที่ระลึกว่ามันช่วยชีวิตเราไว้ เราไม่คิดว่าจะเจอหยกที่โรงแรม พอเจอ เราก็ดีใจมาก เราคิดว่ายังไงก็ต้องคุยกับหยกให้ได้”
หยกโคลงหัวไปมา “พวกเธอเป็นแฟนกันประเภทไหนเหรอ นี่ฉันเกเรจนตามโลกไม่ทันหรือเปล่า” หยกรินเบียร์จากกระป๋องที่สามให้ตัวเองและแอนนา
“เราบอกแล้วว่าเรื่องของเรามันยาว” แอนนาเริ่มเล่าเรื่องของเธอกับภีมตั้งแต่ต้นให้เขาฟัง จนกระทั่งเหตุการณ์ล่าสุดที่เจอในผับ
“พอเราเห็นฟ้ากับพี่ภีมมาด้วยกัน เราก็เลยอยากจะเก็บภาพของพวกเขาไว้เป็นหลักฐาน ไม่รู้จะมีประโยชน์ไหม”
“ขอยืมโทรศัพท์หน่อย”
แอนนาหยิบโทรศัพท์มาปลดล็อกก่อนยื่นให้เขา หยกก้มลงกดโทรศัพท์ของเธอและของเขาอยู่ชั่วครู่ก็คืนโทรศัพท์ให้
“ทำอะไรเหรอ”
“ส่งคลิปเสียงไปให้ในไลน์เผื่อจะมีประโยชน์ เสียงมันค่อนข้างเบานะ ต้องเสียบหูฟังถึงจะชัด”
“หยกอัดไว้ตั้งแต่ตอนไหน”
“ตอนเห็นเธอเดินตามถ่ายภาพพวกเขา ฉันก็เลยตั้งโทรศัพท์บันทึกเสียงใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง”
หยกจับโทรศัพท์เธอวางลงข้างตัวเมื่อแอนนาทำท่าจะเปิดฟัง
“ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าไปฟังมันเลย เมื่อกี้เธอก็ยืนตัวแข็งไปทีนึงแล้ว”
“ช็อกไง เดี๋ยวไปเติมน้ำแข็งก่อน” แอนนาลุกขึ้น แต่ดันยืนโงนเงนจนหยกต้องดึงลงมานั่งบนโซฟา
“เด็กว่ะ” ว่าเธอเสร็จหยกก็ลุกขึ้นบ้าง แต่ก็มีสภาพไม่ต่างกัน เขาลงมานั่งที่เดิม “เราดื่มมาเยอะตั้งแต่ผับ ดีนะที่ขี่รถมาถึงที่นี่โดยไม่พาเธอลงไปวัดถนน”
หยกหันไปมองแอนนาที่ตาเยิ้มด้วยแอลกอฮอล์แล้วหัวเราะ เขาเหนี่ยวหัวเธอลงมาให้นอนหนุนตัก แอนนาจึงยกขาเรียวยาวขึ้นมาวางพาดบนที่เท้าแขนอีกฝั่ง ขยับนิดหน่อยจนได้ท่านอนที่สบายที่สุด
“หยกค้างที่นี่ก็ได้นะ อย่าขี่รถกลับเลย เราเป็นห่วง”
เสียงหวานๆ ดึงใบหน้าเขาให้ก้มลงมอง ท้องนิ้วโป้งไล้ใบหน้าเธอพลางกลืนน้ำลาย ริมฝีปากของเธอตอนนี้ไร้สีสังเคราะห์ เป็นเนื้อแท้ที่ดูอิ่มเต็มชวนให้เขาอยากจูบเธออีก แต่มันคงเป็นเพราะ...
“ฉันคงเมา” ใช่ น่าจะเพราะแอลกอฮอล์ทำลายสมองของเขา
“ส่วนเราก็มึน” แอนนายันตัวลุกขึ้นนั่ง
“แอนนา” หยกช้อนตัวเธอขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก กระโปรงเดรสตัวสั้นจึงเลิกขึ้นไปอยู่บนขาหนีบ ต้นขาขาวเนียนนุ่มบางใสจนเห็นเส้นเลือดขนาบแนบบนต้นขาแข็งแรง หยกลูบไล้สะโพกและขาขาวสะเปะสะปะ ดวงตาส่งความรู้สึกหลากหลายเข้าไปในม่านตาเธอ
“หืม” แอนนาขานรับ หลบสายตาของชายหนุ่มลงมามองเพียงแค่ริมฝีปากกระจับที่เพิ่งจะมอบจูบแรกให้เธอเมื่อชั่วโมงก่อน
นิ้วเรียวที่เคลือบเล็บมาอย่างดียกขึ้นแตะริมฝีปากของหยกเบาๆ ฉับพลันก็รู้สึกซาบซ่านไปทั่วตัวเพียงแค่หยกรับปลายนิ้วเธอเข้าปาก ลิ้นร้อนไล้วนนิ้วของเธอไปมา สายตาเขาตรึงดวงตาของเธอไว้ในความหวิวหวาม มือหนาทั้งสองข้างบีบเนื้อตัวของเธอหนักขึ้น มีสะเก็ดไฟร้อนเร่าแทรกอยู่ในการลงน้ำหนักย้ำๆ
หยกยกตัวเธอเข้ามาชิดหน้าตักอีกหน่อย กางเกงผ้าของเขาไม่สามารถซ่อนเร้นความกระหายภายในเอาไว้ได้ เขาจงใจจับวางเธอให้ตรงตำแหน่ง มันแนบชิดและมีชีวิตเป็นจังหวะชีพจรที่เต้นตุบๆ ดุนดันอยู่ในหว่างขาของเธอ มือหนาบีบต้นขาเธอแรงขึ้นเมื่อความแข็งกร้าวกำลังถูกความอ่อนนุ่มขยับบดเบาๆ มันเป็นไปตามความธรรมชาติจับจูง
ตาจ้องตา ใบหน้าคมสันพยักเบาๆ ให้เธอโน้มตัวมาใกล้ๆ นิ้วของเธอเป็นอิสระเมื่อหยกยอมปล่อย
“ที่ผับนั่นฉันว่าฉันจูบไม่ได้เรื่องเลย ฉันอยากซ่อม” หยกเสียงสั่นพร่า เส้นเสียงเต็มไปด้วยความปรารถนาที่สะท้านเข้าไปถึงท้องน้อยของคนบนตัก
แอนนาโน้มตัวเข้าไปใกล้ขึ้น จนริมฝีปากแทบจะแนบกับใบหูของหยก
“แล้วหยกจะหยุดแค่จูบหรือเปล่า”
ฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือจะสู้อำนาจความใคร่ที่สุมจนล้นทะลัก มันพลุ่งพล่านมีพลังจนไม่อาจรั้งรอ หยกเอนกายพิงพนักพร้อมโอบร่างเล็ก เขารั้งศีรษะเธอที่กระซิบอยู่ข้างใบหูให้มาประจันหน้า ลมหายใจเกือบจะเป็นของกันและกัน
“ฉันตอบไม่ได้ เพราะไม่เคยจูบใคร เธอคือจูบแรกของฉัน เธอช่วยสอนฉันหน่อย กลัวซ่อมไม่ผ่าน ต้องเริ่มใหม่”
“แน่ใจเหรอว่าจะให้เราสอน”
- ผู้เขียน
