สวนสาธารณะขนาดย่อมผู้คนบางตามีหญิงสาวสองคนยืนประจันหน้า โดยฝ่ายหนึ่งร้องไห้น่าสงสารคล้ายถูกรักแก ผู้คนที่บางตาเริ่มให้ความสนใจส่งสายตารอบรู้ชำเลืองมอง
เพี๊ยะ! ฝ่ามือหนักฟาดใส่ใบหน้าหวานที่สะอึกสะอื้นเกินเหตุ
“คุณมาตบนิลทำไมคะ” ลินิลนั่งกับพื้นมองหน้าโรสิตาสีหน้าหวาดกลัวทว่าไม่ได้ทำให้โรสิตาสงสาร ตรงกันข้ามเธอยิ่งโกรธกว่าเดิม
โรสิตากระชากผมอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นยืนมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกโมโหที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ลินิลก็มักแสดงท่าทางอ่อนแอกลบความผิดของตนเองได้ตลอดเวลา
“ฮึก ปล่อยนิลเถอะนะคะคุณโรส”
ตบอีกก็ดีเหมันต์จะได้มาเห็นว่านังโรสมันบ้าขนาดไหน เธอจะทำให้มันบ้ามากกว่านี้อีก
ลินิลร้องโอดครวญสะอื้นเรียกความสงสารเพราะเห็นแล้วว่าเหมันต์กำลังวิ่งมาทางพวกเธอ เจ็บตัวคราวนี้โรสิตาต้องเจ็บปวดกว่าเธอร้อยเท่า
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
โรสิตาเห็นสายตาก็รู้ว่าลินิลร้องไห้อ้อนวอนแบบนี้มารยาเพื่อใคร แต
