เสน่ห์รัญจวน (อาภีม หนูอาย ภาคแรกฉบับเต็ม)

ตอนที่ 3 (1)

ปาร์ตี้วันเกิดครบรอบสามสิบสองปีของนักธุรกิจหนุ่มหล่อถูกจัดขึ้นริมสระว่ายน้ำภายในบ้านหลังใหญ่ สาวทั้งหลายนุ่งบิกีนีออกสเต็ปโยกย้ายข้างกายหนุ่มหล่อทั้งห้า เจ้าของวันเกิดนั่งนิ่งเป็นตอไม้ให้สาวเลื้อยเข้าหา หมดอารมณ์สนุกตั้งแต่วินาทีแรกที่เหลือบสายตาจากระเบียงชั้นสองลงไปข้างล้างใกล้สะว่ายน้ำแล้วเห็นว่าใครกำลังเดินย่องเข้ามาภายในเขตปาร์ตี้หนุ่มโสด

เจ้าหล่อนอยู่ในชุดนักศึกษาแตกต่างจากคนอื่นโดยสิ้นเชิง ถือกล่องของขวัญไว้ในมือ สายตาคอยสอดส่องมองรอบสระว่ายน้ำกำลังหาว่าเป้าหมายอยู่แถวไหน จากมุมนี้เขาเห็นไอ้ยักษ์ เพื่อนร่วมก๊วนเสนอหน้าเข้าไปถามจุดประสงค์ของสาวน้อยนักศึกษา มันยิ้มระรื่นท่าทางเหมือนอยากรวบหัวรอบหางเด็กคนนั้นมาร่วมเตียงในค่ำคืนนี้ เจ้าของร่างสูงใหญ่ลุกจากโซฟาในทันทีทันใด รีบจับร่างเย้ายวนให้หลีกทางแล้วเดินลงไปยังชั้นล่าง สาวบิกินีหุ่นสะบึมมองแรงตามหลังเสี้ยววินาทีเท่านั้น สะบัดบั้นท้ายไปยั่วผู้ชายคนอื่นต่อ

คืนนี้เขาเนรมิตบ้านหลังใหญ่ให้กลายเป็นสวนสวรรค์ของหนุ่มๆ ผู้ที่ถูกเชิญมางานล้วนแต่สนิทกันและเป็นผู้ชายแท้ๆ บางคนโสด บางคนมีแฟน บางคนมีเมีย ก็ต่างมาเกี้ยวสาวในงานตามประสาพวกผู้ชายเจ้าชู้ เขาชินแล้ว เพราะพ่อแท้ๆ ของเขาเจ้าชู้ยิ่งกว่าไอ้พวกนั้นอีก มีแต่เขานี่แหละที่จัดงานเองแล้วมาเซ็งเอง ไม่ใช่ว่าไม่ชอบสาวนุ่งบิกินีอวดสัดส่วนเย้ายวน

ชอบสิ เขาชอบมาก เห็นทีไรก็มีอารมณ์ทุกที ยกเว้นวันนี้เถอะเขาไม่ค่อยมีอารมณ์เท่าไหร่นัก ต้นเหตุก็เพราะโกรธยัยเด็กบ้าคนเมื่อกี้ จะมาทำไมถึงไม่ยอมบอกกันก่อน หรือคิดถึงเขาจนอดทนรอไม่ไหวกันแน่

“ผลุนผันชะมัด มึงจะรีบไปไหน”

เพื่อนสนิทอีกคนที่ชื่อภาคย์ทักถาม ในขณะที่เขากำลังกำลังเดินตึงตังลงจากระเบียงชั้นสองผ่านมายังโซนเคาร์เตอร์บาร์ใกล้สระว่ายน้ำ เสียงเพลงดังมาก ไหนจะเสียงสาวๆ หัวเราะคิกคักเล่นอยู่ในสระว่ายนี้อีก

“ไอ้ยักษ์ไปไหน?” ภีมพลหันกลับมาถามภาคย์ น้ำเสียงขุ่นเคือง หลังมองไปยังจุดเดิมแล้วไม่เห็นสองคนนั้นยืนอยู่ที่เดิม

“เออนั่นสิ เมื่อกี้ยังเห็นป้วนเปี้ยนแถวนี้อยู่เลย” ยกไหล่ขึ้นเล็กน้อยเชิงไม่รู้เรื่อง ก่อนหันไปยิ้มหน้าระรื่นให้สาวที่เข้ามานั่งตักตนเอง กอดเอวสาว ซุกใบหน้าซบไหล่ ซบหน้าอกแถมมีแหวกออกเพื่อกลืนกินยอดทรวง ภีมพลต้องเบือนหน้าไปทางอื่น เขาเร่งฝีเท้าหนักๆ ออกไปข้างนอกไม่สนใจเสียงใคร

“ปล่อยได้แล้ว คุณจะพาฉันไปไหน” อารยาจับมือชายแปลกหน้าออกนุ่มนวลทว่าน้ำเสียงกลับแข็งกระด้าง ไม่ชอบที่ถูกคนแปลกหน้าจับมือและไม่ให้เข้าไป อารยาโทรหาเขาไม่ติดจึงโทรไปหาคุณกรเดชพ่อของเขา ท่านอยู่ภาคเหนือบอกว่าอาภีมกลับจากฮ่องกงแล้วน่าจะอยู่บ้านจึงให้มาหา

“ขอโทษครับ” หนุ่มหล่อรีบยกมือสองข้างขึ้นสูง ส่งยิ้มกวนๆ มาให้ กวาดสายตาหื่นกระหายมองกายบอบบางหัวจรดเท้า โดยเฉพาะทรวงอกที่ดันชุดนักศึกษาออกมา แม่เจ้าโว้ย ตัวเล็กพอดีมือ อกอึ๋ม ขาเรียว น่า… สุดๆ เลย เหมือนเจ้าหล่อนจะรู้ตัวว่าถูกลวนลามทางสายตา จึงถอยหลังออกห่าง

เขาหัวเราะแก้เก้อรีบอธิบายเพิ่มเติม พยายามปรับสายตาให้ลดความเจ้าชู้ลงหน่อย แต่ทำได้ยากมาก เพราะทั้งกลืนน้ำลาย ทั้งมีอารมณ์เรื่องอย่างว่าไปแล้ว

“ที่พาออกมาเพราะกลัวน้องจะถูกเจ้าของงานดุ ถ้าเขาไล่กลับบ้านอดได้ค่าจ้างเลยนะ ข้างในสาวๆ นุ่งบิกินีทั้งนั้น รับงานก็น่าจะฟังเขาบรีฟด้วย น้องผิดธีมไปเยอะเลยนะ หรือเอาชุดมาเปลี่ยนด้วย เดี๋ยวพี่พาไปหาที่เปลี่ยน”

แล้วระหว่างนั้นก็อาจจะแวะที่ไหนสักที่ระบายอารมณ์สักครั้งสองครั้ง ถ้าสาวน้อยคนนี้จะเมตตาช่วยให้เขาคลายทุกข์ แลกกับเงินสดหลายพัน นายยักษ์คนนี้ก็พร้อมเปย์ ขอแค่ได้… ให้สมใจปรารถนาสักสองสามยก

หัวคิ้วสวยขมวดนิ่ง ถือกล่องของขวัญในมือแน่นมากขึ้น เริ่มจะไม่พอใจชายคนนี้ “ขอโทษนะคะ ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร”

“มีอะไรน่างงเหรอครับ ก็น้องเป็นพริตตี้รับงานเอนเตอร์เทนแบบน้องๆ พวกนั้นไม่ใช่เหรอ” ชี้นิ้วไปทางข้างสระว่ายน้ำและพาเดินไปดู แต่ละคนแทบจะแก้ผ้า แทบจะขึ้นไปขย่มผู้ชายในงานด้วยซ้ำ อนาจารสุดๆ เขาถึงต้องเป็นสุภาพบุรุษจับมือสาวน้อยออกมาข้างนอกไง ประเดี๋ยวเพื่อนจะแย่ง ไม่ใช่สิ ประเดี๋ยวน้องจะใจแตก หรือไม่ก็อยากสลัดผ้าน้อยชิ้นบนตัวลงสระว่ายน้ำ

หากเป็นอย่างนั้นจริง มีหวังเขาคงเคลิ้มตามจน เสร็จ โดยที่ไม่ทันได้จู่โจมแน่นอน ยอมไม่ได้ ยักษ์คิดในใจพลางแลบลิ้นเลียรอบริมฝีปาก

หลังเข้าใจความหมายอารยาก็รีบโต้แย้ง ดวงหน้าสวยค่อนข้างขุ่นหมอง ไม่ชอบเพื่อนของอาภีมเลย “คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันไม่ได้เป็นพริตตี้ ไม่ได้รับงานเอนเตอร์เทน แค่มาหาอาภีมเพื่อเอาของขวัญวันเกิดมาให้”

“เฮ้ย! เป็นหลานไอ้ภีมเหรอ”