ตอนที่ 6
เมียหาย
ทั้งสองเดินมาจนถึงโรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง เพราะฟานเหม่ยหลันเริ่มรู้สึกปวดข้อเท้าหลังจากที่เดินทางเป็นเวลาหลายชั่วยาม
“ฮูหยินนั่งพักตรงนี้สักครู่นะเจ้าคะ เดี๋ยวบ่าวไปสอบถามคนในโรงเตี้ยมก่อน เพื่อเขาจะมีรถม้าพอที่จะจ้างไปส่งที่ท่าเรือก่อนรุ่งสางได้บ้าง”
“เจียวมิ่งข้ามิใช่ฮูหยินอีกแล้ว ให้เรียกข้าว่าท่านพี่เถิดถึงอย่างไรเราสองคนก็ไม่มีครอบครัวให้ต้องกลับไปอยู่แล้ว”
“ไม่ได้นะเจ้าคะ บ่าวเป็นเพียงสาวใช้ผู้ต่ำต้อย มิอาจทำตัวเสมอผู้เป็นนายได้เจ้าค่ะ” เจียวมิ่งละล่ำละลักบอก
“การที่เจ้ากล้าออกมาเผชิญความลำบากกับข้า ความเป็นนายบ่าวของเราก็สิ้นสุดลงแล้ว นับจากนี้เจ้าคือน้องสาวเพียงคนเดียวของข้า เรียกข้าว่าท่านพี่เถิด”
“บ... บ่าวมิกล้า”
“ข้าเองก็เป็นสตรีไร้หัวนอนปลายเท้า ที่ต้องแต่งเข้าจวนสกุลเจีย เป็นเพราะลี่เซียนอยากทดแทนบุญคุณก็เท่านั้น ครั้นเมื่อสิ่งสุดการเป็นฮูหยินแล้ว ข้าก็
