เสี่ยงรัก 7 บังเอิญ

874 คำ

7 บังเอิญ และแล้วก็มาถึงวันดูตัว… ก่อนถึงเวลานัดแม่จับเธอแต่งตัว ทำผม แต่งหน้าราวกับตุ๊กตาบาร์บี้ เธอทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยอมนั่งนิ่งๆ ให้แม่จัดการทุกอย่าง ตอนยังวัยรุ่นแม่เธอเป็นถึงเน็ตไอดอลเชียวนะ เพราะฉะนั้นไว้ใจเรื่องพวกนี้ได้เลย ออกมาเป๊ะแน่นอน มินมินเป็นผู้หญิงที่สวยอยู่แล้ว แต่งนิดแต่งหน่อยก็สวยแล้ว พลอยขวัญนำชุดตัวเองมาให้ลูกสาวสวมใส่ เป็นชุดเดรสปาดไหล่สีเบจสวยหรู มีลูกไม้ตรงกระโปรงให้ดูมีความน่ารัก ผมถูกม้วนสวยงาม เท้าเล็กประดับด้วยรองเท้าส้นสูงเพียงสามเซน การใส่รองเท้าส้นสูงครั้งแรกทำให้มินมินไม่ชิน เดินลงบันไดก็ต้องจับราวค่อยๆ เดินอย่างเก้ๆ กังๆ อาธิปกับพลอยขวัญยืนรอลูกสาวข้างล่าง คนเป็นพ่อได้ขึ้นไปช่วยจับลูกสาวเพราะกลัวสะดุดล้ม “พ่อกับแม่ไม่ได้ไปด้วยนะ” อาธิปบอกลูกสาว “อ้าว มินนึกว่าจะไปด้วยกันซะอีก” “การดูตัวเป็นเรื่องของคนสองคน พ่อกับแม่จะไปด้วยได้ยังไง” พลอยขวัญตอบลูกสาว “มินต้องทำตัวยังไงคะ” “สบายๆ เป็นตัวของตัวเองเลย” พลอยขวัญบอก “รถมารับแล้ว เดี๋ยวพ่อกับแม่เดินไปส่ง” อาธิปพูด หลังจากเห็นรถที่ฝั่งปวริศส่งมารับลูกสาวตัวเอง มาจอดอยู่หน้าบ้าน เธอเดินตามพ่อแม่ออกไป รถที่มารับเป็นโรลส์รอยซ์ เธออึ้งเมื่อเห็นรถ มิหนำซ้ำยังมีชายชุดดำมายืนรออีกด้วย ตระกูลนี้คงรวยมาก ไม่แปลกใจทำไมคุณพ่อถึงไปขอให้ช่วย เพราะคนรวยส่วนใหญ่มีอิทธิพล “ขอให้การดูตัวผ่านพ้นไปด้วยดีนะ” “มั่นใจ วันนี้ลูกแม่สวยที่สุด” เธอยิ้มรับพลังบวกจากพ่อกับแม่ ก่อนจะกอดพวกท่านก่อนไปดูตัวกับลูกชายคนรวย ขอเรียกแบบนี้ก่อนเพราะถ้าไม่รวยจริง ไม่ส่งโรลส์รอยซ์มารับถึงหน้าบ้าน เธอก้าวสวยๆ เข้าไปนั่งในรถหรู ยังกับมีเจ้าหญิงที่มีรถม้ามารับ หากแต่นี่เป็นรถหรูมารับถึงหน้าบ้าน แค่ได้นั่งโรลส์รอยซ์ก็นับเป็นบุญของตูดเธอแล้ว… ตื่นเต้นอยู่เหมือนกันนะ เป็นครั้งแรกที่จะได้เจอว่าที่สามี เขาจะหน้าตาเป็นยังไงนะ นิสัย ใจคอ จะดีหรือร้าย เท่าที่ดูรูปพ่อเขา คิดว่าต้องหล่อแน่นอน บรรยากาศในรถจะเงียบไปไหน เปิดเพลงคลอเบาๆ ก็ได้นะ มีแค่เธอกับคนขับสองคน ครั้นจะกลืนน้ำลายยังต้องค่อยๆ กลืน ไม่รู้เธอจะเกร็งทำไม “เชิญครับ” พอมาถึงร้านอาหารหรู คนขับรถหน้าหล่อก็ลงมาเปิดประตูรถให้มินมิน พร้อมผายมือ มินมินก้าวลงจากรถด้วยท่าทางตื่นเต้น เดินตามชายชุดดำบนส้นสูงแค่สามเซน แต่กลับไม่ทำให้เธอรู้สึกเดินถนัดได้เลย “เชิญข้างในครับ” เธอก้าวเข้าไปข้างใน ในห้องว่างเปล่าไม่มีใครแม้กระทั่งอาหาร เธอหันกลับไปมองชายชุดดำอีกครั้ง “เขายังไม่มาเหรอคะ” เธอเอ่ยถามอย่างสุภาพ ฉลามยกข้อมือขึ้นมา แล้วปัดแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อยเพื่อดูเวลา “อีกสักหน่อยน่าจะถึงแล้วครับ” ต่อให้รู้ว่าเธอมาเป็นคนแรก แล้วฝั่งนั้นยังไม่มาก็ยังรู้สึกตื่นเต้นอยู่ดี หัวใจเต้นแรงแทบกระดอนออกมาเต้นข้างนอกรอมร่อ เธอนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ หยิบโทรศัพท์ออกมาเขี่ยเล่นเพื่อฆ่าเวลา สิบนาทีผ่านไป… สิบห้านาทีผ่านไป… และสามสิบนาทีผ่านไป… ยังไม่มีวี่แววว่าฝั่งนั้นจะมา ‘อีกสักหน่อย’ นี่ไม่หน่อยแล้วมั้ง จงใจมาสายมากกว่า เธอมาตรงเวลาเป๊ะ เป็นคนซีเรียสเรื่องเวลามาก ทนเอาหน่อยมินมิน เธอบอกตัวเองในใจ เพื่อครอบครัวเธอต้องทนนั่งรอ ต่อให้ต้องนั่งรอเป็นชั่วโมง สองชั่วโมงก็ห้ามบ่น เพราะชีวิตของครอบครัวเธอ ขึ้นอยู่กับฝั่งนั้น บอกตรงๆ ตอนนี้เธอเริ่มคิดถึงพ่อกับแม่แล้ว อยากกลับบ้านจัง แอดดด เสียงเปิดประตูมาพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมชวนใจสั่น เธอนั่งตัวแข็งทื่อเมื่อรู้ว่าเขามาถึงแล้ว ประตูอยู่ข้างหลัง จึงทำให้เธอยังไม่เห็นหน้าว่าที่สามี แต่เขาตัวหอมมาก… แค่ได้กลิ่นน้ำหอมก็รู้แล้วว่าคงหล่อมากไม่เบาแน่ๆ หัวใจเธอเต้นแรงเมื่อรับรู้ถึงการมาของเขา เผลอจิกกระเป๋าที่วางเอาไว้บนตักโดยไม่รู้ตัว ยังคงไม่กล้าหันไปทักทายจนกระทั่ง… เขาเดินมานั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเธอ วินาทีนั้นทำโลกทั้งใบแทบหยุดหมุนลงไปชั่วขณะ จากตื่นเต้นกลายมาเป็น…ช็อกแทน ผู้ชายที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้า คือคนเดียวกันกับที่ขู่ฆ่าครอบครัวของเธอ บังเอิญไปไหม

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more