เสียงหัวเราะเบาๆของคนที่นั่งแช่ตัวอยู่ในน้ำทำให้คนที่มาตามไปรับประทานข้าวเที่ยงหยุดชะงัก ปัณณธรนั่งรอทานอาหารมื้อเที่ยงนานเกือบสิบนาที สิบนาทีก็มากพอสำหรับการต้องรอใครที่เขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องรอสักนิด
“ที่บ้านไม่สอนเรื่องมารยาทหรือไง ปล่อยให้คนอื่นหิ้วท้องรอกินข้าว ตัวเองมานั่งเล่นน้ำสบายใจอยู่ได้” อินนัดดาหันหน้ากลับแล้วแหงนมองเจ้าของเสียงทันที ยอมรับว่าเธอเล่นน้ำจนเพลิน แต่ถ้าเขาหิวก็กินไปก่อนก็ได้นี่ ไม่จำเป็นต้องมารอเธอก็ได้ และไม่จำเป็นต้องมาต่อว่าถึงครอบครัวเธอด้วย หญิงสาวสะบัดหน้ากลับ ไม่ยอมพูดจากับคนหาเรื่อง
“ถ้าคิดจะนั่งอ่อยรอผู้ชายมาพาออกไปจากที่นี่ล่ะก็ ล้มเลิกความตั้งใจไปได้เลย เพราะแถวนี้ไม่มีผู้ชายให้เธออ่อย” วาจาดูถูกดูแคลนของปัณณธรทำให้อินนัดดากัดริมฝีปากแน่น ทำไมผู้ชายที่เป็นสามีถึงชอบพูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจเธออย่างนี้นะ ความน้อยใจบวกกับความโกรธคนไม่มีเหตุผล ทำให้อินนัดดา
