ในเช้าสดใส...ร่างบางพลิกกายไปมาบนเตียงกว้าง สองสัปดาห์แล้วที่เธอเอาแต่เก็บตัวอยู่กับบ้าน นับจากวันที่เธอกลับมาจากบ้านสวนปานรัก มุทิตาผุดลุกขึ้นนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ หญิงสาวเหลียวมองไปรอบห้องนอนกว้าง บิดาของเธอบอกให้ไปทำงานที่บริษัทปัณณธรกรุ๊ปได้แล้ว แต่เธอยังอิดออด อ้างว่าขอพักผ่อนต่ออีกสักนิด บิดาผู้ตามใจเธอมาแต่ไหนแต่ไร จึงไม่ได้รบเร้าอะไรอีก
เสียงเตือนข้อความเข้าของโปรแกรมแชทผ่านโทรศัพท์มือถือดังขึ้น มุทิตาหยิบโทรศัพท์จากโต๊ะข้างหัวเตียง วาดนิ้วเลื่อนอ่านข้อความของกลุ่มเพื่อนสนิท
วีว่า:แกเลื่อนมาหลายวันแล้วนะม่อน
เจี๊ยบสวยเริ่ด:ใช่ๆ...คืนนี้เลยแก ที่นี่เด็ด
มีน:เด็ดยังไงวะ
เจี๊ยบสวยเริ่ด:ผู้ชายหล่อเพียบ
วีว่า:ผู้ชายหรือเก้งกวาง...เอาให้แน่
เจี๊ยบสวยเริ่ด:ผู้ชายย่ะ
มีน:คืนนี้เจอกันนะม่อน อ่านแล้วอย่าเงียบ ตอบ!!
มุทิตาพ่นลมหายใจออกยืดยาว เธอปฏิเสธเพื่อนมาหลายครั้งแล้ว มัวแต่กัก
