Chapter 2. ตาลุงแก่กับยายเด็กน้อย/2
1475 คำ
ลุง... ลุง... ลุง!!!
โดมินิกยืนเซ่ออ้าปากค้างกับสรรพนามเรียกขานจากสาวน้อยตรงหน้า เจ้าหล่อนเรียกเขาว่า ลุง !
“เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ!”
เขาถามซ้ำ หวังว่าตัวเองจะหูฝาดหรือหูอื้อจนฟังผิด และคำตอบของสาวน้อยทำให้คนมองโลกในแง่ดี แทบชักกระตุกน้ำลายฟูมปาก
“แก่ไม่พอ หูยังตึงอีกหรือคะ หนูเรียกว่าลุงค่ะ ไม่ได้เรียกพี่” เธอตอบหน้าตาย ดวงตากลมใสใต้แว่นจ้องหน้าเขาแป๋วยืนยันว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
โดมินิกตาลุกวาบ เกิดมาไม่เคยมีใครเรียกเขาว่าลุงมาก่อน ชายหนุ่มรีบเถียงทันควัน
“ฉันไม่ได้แก่ แค่อายุมากกว่าเธอ แค่เอ่อ...”
“สิบห้าปี...”
เจ้าหล่อนพูดต่อประโยค ตอกย้ำความห่างวัยให้ชัดเจน พลางถอนหายใจแรงๆ
“เฮ้อ... แก่แล้วก็ยอมรับเถอะค่ะลุง อย่าพยายามแถเลย หนูว่าลุงน่าจะรู้ตัวนะว่าแก่ ”
“ยายตัวแสบ บังอาจเรียกฉันว่าลุงเหรอ!” โดมินิกคำรามในคอ
ใบหน้าหล่อเหลาของชายวัย 35 แดงก่ำราวกับถูกมือเปื้อนพริกลูบหน้าด้วยแรงโทสะ มันทั้งโมโหทั้งยอกอกแสลงใจกับคำเรียกขานนั้น
“ก็แก่แล้ว จะให้หนูเรียกว่าพี่หรือไงคะ”
ปากอิ่มสีแดงราวผลเชอร์รี่สุกเบะออกเล็กน้อย เหยียดสายตาเข้าใส่หนุ่มมากวัยกว่า ไม่เหลือคราบสาวน้อยแสนหวานนุ่มนิ่มก่อนหน้า หรือทุกสิ่งที่เห็นก่อนหน้าคือมายาลวง!
โดมินิกกำหมัดแน่น นี่มารดาของเขาโดนฝ่ายผู้หญิงย้อมแมวหลอกขายลูกสาวให้หรือไร เด็กคนนี้เหรอที่ท่านหมายตาอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้
“เห็นฉันแก่ แล้วมาเสนอตัวอยากแต่งงานกับฉันทำไม” เขาย้อนถาม
ใบหน้ารูปไข่สวมแว่นตากลมโตสะบัดเมินหนี “ใครว่าเต็มใจล่ะ หนูโดนบังคับต่างหาก ลุงอย่าหลงตัวเองมากไปเลย ใครเขาจะอยากแต่งกับคนแก่อย่างลุง ชิ” เธอสะบัดเสียงใส่ แสบไปถึงขั้วหัวใจคนฟัง
นภัสรดาปรายตามองหน้าแดงก่ำของคู่หมายต่างวัย แล้วลอบยิ้มขำ ขี้โมโหไม่ใช่เล่น แบบนี้ต้องยั่วให้หัวปั่น ดวงตากลมสวยเปล่งประกายวาววับเมื่อหาเรื่องจี้จุดเจ็บคนตัวโตได้ถูกจุด เขามองเมินไม่สนใจเธอตั้งแต่เห็นหน้า ทำตัวเป็นผู้ชายเย็นชาสมฉายาอสูรน้ำแข็ง จากประวัติที่ได้รู้มา พบว่าสาวๆ ที่คุณมาเรียมารดาของชายหนุ่มนำมาแนะนำให้ลูกชาย ต่างถูกเขาปฏิเสธไม่ไว้หน้า โดมินิกไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลย ตั้งแต่อกหักรักคุดเมื่อหกปีก่อน หลังจากหายจากอาการบาดเจ็บ เขาก็ถูกนำตัวไปบำบัดและเลิกสนใจผู้หญิงมาตั้งแต่บัดนั้น
“คิดเหรอว่าฉันอยากแต่งกับเด็กอย่างเธอ” โดมินิกโต้กลับ เขาโกรธจนแทบอยากบีบคอคนตัวเล็กให้หักคามือ
นภัสรดาหันมามองคนพูด ซ่อนรอยยิ้มขบขันไว้ภายใต้ใบหน้าใสซื่อ
“ไม่อยากแต่งก็ดีแล้วนี่คะ หนูเองก็ไม่อยากแต่งกับคนแก่อย่างลุงหรอก แต่มันมีความจำเป็นต้องฝืนใจทำ ลุงต้องหมั้นกับหนูให้ครบสามเดือนก่อน แล้วค่อยถอนหมั้น” เธอมีข้อต่อรอง
“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย” เขาจ้องหน้าคนพูดเขม็ง ไม่เข้าใจว่าสาวน้อยมาต่อรองอะไรแบบนี้ ทั้งๆ ที่แสดงออกว่าไม่ต้องการแต่งงานกับเขา
“ก็แม่ของลุงเขายื่นข้อเสนอให้พ่อกับแม่หนูแบบนี้นี่ ถ้าไม่ยอมทำตามเขาจะไม่ช่วยเรื่องหนี้สินของบริษัทพ่อหนู” ใบหน้าอ่อนใสมีรอยหม่นเมื่อพูดถึงความจำเป็นของตัวเอง
“แต่งนิยายหลอกคนแก่ เอ๊ย หลอกผู้ใหญ่อย่างฉันหรือไง ใครจะเชื่อ” โดมินิกส่ายหน้า ไม่ยอมเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
พล็อตนางเอกยอมแต่งงานกับพระเอกเพื่อตอบแทนบุญคุณที่ฝ่ายพ่อแม่พระเอกช่วยเหลือครอบครัว มันเป็นพล็อตคลาสสิกในนิยายน้ำเน่าที่มิเชลน้องสาวของเขาชอบอ่าน ไม่นึกว่าสาวน้อยจะเอามาอ้างให้เขาฟัง ใครจะเชื่อลง
“อยากให้มันเป็นนิยายอยู่หรอก แต่มันเป็นเรื่องจริงนี่” เจ้าตัวเบะปาก สีหน้าระทมใจ “หนูไม่ได้อยากทำหรอกนะ ลุงก็แก่กว่าแบบนี้ ใครอยากจะแต่งด้วย”
เจ้าหล่อนตอกย้ำเป็นรอบที่สอง ทำเอาคนฟังความอดทนขาดผึง
“ฉันยังไม่แก่ หยุดเรียกฉันว่าแก่ได้ไหมยายเด็กบ้า!”
นภัสรดาหัวเราะเสียงใส “นี่ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ อ้อ หนูลืมบอกนะว่า แม่ลุงเขาบอกพ่อแม่หนูด้วย ว่าลุงเสื่อมสมรรถภาพทางเพศด้วย” เธอบอกข้อมูลใหม่ให้เขาฟัง
โดมินิกเบิกตากว้าง สะดุ้งตกใจกับสิ่งที่สาวน้อยพูด
“อะไรนะ ฉันเนี่ยนะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ” เขาชี้หน้าตัวเอง มึนงงกับสิ่งที่ได้ยิน
ศีรษะได้รูปของคนสวมแว่นพยักรับ “จริงแท้แน่นอน ก็หนูแอบ ได้ยินผู้ใหญ่เขาคุยกันแบบนี้จริงๆ” เธอยืนยัน
“เฮ้ย! หูเพี้ยนหรือเปล่า ไปแอบฟังอะไรมาผิดๆ ถูกๆ มากล่าวหากันแบบนี้ฉันเสียหายนะ”
ใครได้ยินเข้า เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ผู้ชายวัยฉกรรจ์อายุแค่สามสิบห้าอย่างเขาเนี่ยนะ เป็นโรคเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ แม่เขาไปให้ข้อมูลอะไรแบบนั้นได้ยังไง มันใส่ร้ายลูกชายชัดๆ ถึงเขาจะเลิกสนใจผู้หญิงเพราะถูกหักอกจนไม่มีความเชื่อใจให้หญิงใด แต่กิจกรรมทางเพศเขาไม่เคยละเลิกมัน แต่หากินแบบชั่วครั้งคราวจากสาวไซด์ไลน์พอหายอยากไม่ผูกพัน เจ้าน้องชายของเขายังคงใช้งานได้ดีไม่มีเสื่อมถอย จนสาวๆ ครางระงมทุกครั้งที่ปฏิบัติการ
“ก็แม่ลุงบอกว่า ลูกชายของท่านไม่สนใจผู้หญิงมาหกปีแล้ว ไร้อารมณ์กับเพศตรงข้ามโดยสิ้นเชิง ซึ่งอาการแบบนี้มันบ่งชี้ว่าเป็นอาการของผู้ชายวัยทอง เสื่อมสมรรถภาพทางเพศชัดๆ”
มือน้อยขยับแว่นสายตาให้กระชับ ปั้นหน้าเป็นนักวิชาการ วิเคราะห์สาเหตุของอาการผิดปกติของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างจริงจัง พร้อมกับส่ายหน้าไปมา ส่งสายตาสมเพชเวทนามาให้ เล่นเอาโดมินิกตา ลุกวาบด้วยความโกรธ
“ฉันไม่ได้เป็นวัยทอง แล้วก็ไม่ได้เสื่อมสมรรถภาพทางเพศ โว้ย!”
เขาตวาดเสียงดังด้วยแรงโทสะ ร่างหนาปราดเข้ามาหมายจับร่างบางเขย่าให้หายแค้น แต่สาวน้อยกระโดดหลบฉากทัน
“ไม่ได้เป็นวัยทอง แต่เป็นโรคเสื่อมสมรรถภาพทางเพศใช่ป่ะ” นภัสรดายังตอกย้ำไม่เลิก
“ยายเด็กบ้า พูดแบบนี้อยากลองดีใช่ไหม”
โดมินิกหมดสิ้นความอดทน เขาไล่ตามตะครุบยายเด็กปากเสียหมายจะจับมาหักคอจิ้มน้ำพริกเสียให้เข็ด อีกฝ่ายก็ไวเหลือใจวิ่งหนีเขารอบต้นไม้ใหญ่ ต้องวิ่งไล่ตามกันรอบต้นไม้อยู่หลายรอบ แต่ฟ้าไม่เข้าข้างคนปากไว ดลให้เจ้าตัวสะดุดขาตัวเองล้มลง เปิดโอกาสให้คนตามจับรวบตัวได้โดยง่าย
“ยายเด็กตัวร้าย ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะ”
เขาจับไหล่มน ยกร่างเล็กจนตัวลอยจากพื้นไปกดไว้ที่โคนต้นไม้ ยื่นหน้าไปจนชิด จ้องหน้าพร้อมกับขู่เสียงเข้ม
“ขอโทษอะไร หนูพูดความจริงนี่”
นภัสรดาส่ายหน้าไม่ยอมขอโทษ ดวงตาใต้แว่นหนามองสบตาคมดุไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แม้จะถูกเขาจับล็อกไว้จนดิ้นไม่หลุดแบบนี้ก็ตาม
“มันไม่ใช่ความจริง เข้าใจเสียใหม่ว่าฉันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอกล่าวหา” เขาตะคอกใส่หน้า
“โอเคๆ หนูไม่ว่าลุงเป็นโรคเสื่อมสมรรถภาพทางเพศแล้ว ปล่อยหนูเถอะ”
เสียงเล็กๆ เว้าวอนยอมจำนน แต่ไม่ทำให้คนได้ยินพอใจสักนิด เมื่อสรรพนามเรียกขานยังคงเป็นคำว่า ‘ลุง’
“ฉันไม่ได้เป็นลุงเธอ” ร่างหนาสั่นไปทั้งตัวด้วยความโมโห
ยายเด็กบ้านี่ มาเรียกเขาว่าลุงได้ยังไง เขาแก่กว่าพ่อของเธอตรงไหน
“ไม่ ไม่เรียกแล้วค่ะคุณพี่ คุณพี่ขา... ปล่อยหนูเถอะค่ะ หนูเจ็บ”
นภัสรดาปั้นเสียงหวาน อ้อนวอนคนขี้โมโหเปลี่ยนสรรพนามจากลุงเป็นคุณพี่ ชวนให้คนได้ยินขนลุกชัน
“ตอแหลไม่เนียนเลยนะยายเด็กบ้า”
โดมินิกกดเสียงต่ำข่มโทสะไม่ให้พุ่งแรงกว่าเดิม ยายเด็กนี่โกหกไม่เนียนเลย เรียกเขาว่าคุณพี่ น้ำเสียงจริงใจมาก... เขาคงมีเขางอกบนหัวหากเชื่อว่าเธอเรียกเขาจากใจจริง
- ผู้เขียน
