บทที่ 4.(ระบำช้างน้อย)
1117 คำ
ดอกรักในมือมาร
บทที่ 4.(ระบำช้างน้อย)
Dokrak Talk.
"ให้มันไปนอนกับผม ถ้าไม่นอนก็ไสหัวออกไปจากไร่ได้เลย เดี๋ยวนี้ด้วย! "
พูดจบผู้ชายอารมณ์ร้ายที่คนทั้งไร่เรียกเขาว่าเสี่ยเปรมก็ลากเราให้เดินตามเขาขึ้นไปชั้นบน เราหันไปมองยายบุญช่วยอย่างต้องการความช่วยเหลือ แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อยายบุญช่วยเพียงแค่ส่งสายตาเห็นใจมาให้เราเท่านั้น
แล้วนี่อยู่ ๆ จะให้เรามานอนกับผู้ชายแปลกหน้า บ้าไปแล้ว!
เมื่อมาถึงห้องนอนของเสี่ยเปรม มือหนาก็เหวี่ยงเราเข้าไปในห้องอย่างแรง ก่อนจะปิดประตูตามหลังเสียงดังโครมใหญ่จนเราถึงกับสะดุ้งโหยง สองมือกำกระชับผ้าที่คลุมหัวเราไว้แน่นอย่างหวาดกลัวคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
น้ำตาที่เหือดหายไปแล้วเพราะไร่ถูกไฟเผาเริ่มไหลรินลงมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไหลลงมาเพราะความหวาดกลัวคนหน้าโหดที่ยืนทำหน้ายักษ์อย่างเสี่ยเปรมแทน!
"เงียบ! "
เราสะดุ้งเฮือกอีกรอบ กัดปากตัวเองกลั้นสะอื้นไว้แทบไม่ทันเมื่อถูกเสี่ยเปรมตวาดเสียงดังลั่นห้อง จะโหดไปไหนอีเสี่ย!
"มึงหยุดสำออยได้ละ กูรำคาญน้ำตามึงเต็มทน เอะอะเหี้ยอะไรก็ร้อง ไปนอน!" เสี่ยมันพูดจบเราก็รีบลนลานเดินตัวสั่นไปที่เตียงทันที
แต่ในขณะที่เรากำลังก้าวเท้าจะขึ้นไปนอนบนเตียงอีเสี่ยผู้แสนโหดร้ายมันก็พุ่งเข้ามาผลักเรากระเด็นออกจากเตียงลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้น
"ฮึก... ฮึก... " เราพยายามกลั้นเสียงสะอื้น ก่อนจะรีบดึงผ้าที่คลุมหัวเราอยู่ขึ้นมาคลุมไว้ทั้งตัว หวังจะให้มันช่วยคุ้มครองเราจากคนโหดร้ายป่าเถื่อนอย่างเขา!
"ใครให้มึงสะเออะขึ้นไปนอนเตียงเดียวกับกู โน่น... ที่นอนมึงอยู่ที่พื้นโน่น! "
จากนั้นอีเสี่ยมันก็ขว้างอะไรสักอย่างใส่หัวเรา คิดว่าน่าจะเป็นหมอน เพราะเราไม่รู้สึกเจ็บเท่าไหร่ มีแต่ความตกใจเท่านั้น
"มึงนอนไปเลยนะ ถ้ากูออกมาจากห้องน้ำแล้วยังเห็นมึงนั่งหัวโด่อยู่ล่ะก็ กูจะให้มึงไปตอนตากน้ำค้างอยู่ที่ระเบียง!"
ไม่ต้องรอให้เสี่ยเปรมมันพูดซ้ำอีกเป็นรอบที่สอง เรารีบล้มตัวลงนอนทันที นอนมันทั้งที่มีผ้าเปียก ๆ คลุมตัวอยู่นั่นแหล่ะ แต่ไม่ได้หลับนะ เพราะแต่ละเรื่องที่ประดังเข้ามาในชีวิตเราตอนนี้มันทำให้เราข่มตาหลับไม่ได้จริง ๆ
้เราได้ยินเสียงฝีเท้าของเสี่ยเปรมเดินไปเดินมา แล้วก็ได้ยินเสียงปิดประตู ได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัวไหลกระทบพื้น สักพักเสียงทุกอย่างก็เงียบไป ก่อนจะได้ยินเสียงคนเดินไปเดินมาในห้องอีกครั้ง
และด้วยความที่อยากจะรู้ว่าอีเสี่ยเปรมมันทำอะไรอยู่ เราก็เลยแอบโผล่หน้าขึ้นมาจากผ้าห่มโดยไม่ให้เสี่ยเปรมมันรู้ตัว
"! " โอ้ว จ๊อด มันใหญ่และยอดมาก!
เฮ้ย! ไม่ใช่! เราถึงกับอ้าปากค้าง รีบยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงกรี๊ดของตัวเองไว้ จ้องมองภาพตรงหน้าตาเหลือกแทบจะถลนออกนอกเบ้า และเกือบจะหยุดหายใจกับสิ่งที่เห็น!
อีเสี่ยเปรม อีเสี่ยเปรมมันเดินแก้ผ้าว้อย ที่สำคัญกว่านั้น จังหวะที่เสี่ยมันก้าวเดินน่ะ ช้างน้อยของเสี่ยมันก็ส่ายหัวไปมาเหมือนกำลังเต้นระบำไม่มีผิด!
'อื้อหือ...ระบำช้างน้อย! ' เกิดมาเพิ่งจะเคยพบเคยเห็น อยากจะกรีดร้องดัง ๆ ให้ก้องโลก!
นี่เสี่ยมันลืมไปไหมว่าในห้องไม่ได้มีแค่มันคนเดียว ยังมีเราที่นอนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนี้อีกคน มึงเห็นไหมอีเสี่ย!?
Dokrak End.
...........................
Perm Talk.
รุ่งเช้า...
ผมตื่นขึ้นมาในตอนสาย และไม่เห็นไอ้ดอกรักอยู่ในห้องแล้ว ไม่รู้ว่ามันหายหัวออกไปจากห้องตั้งแต่เมื่อไหร่
"แล้วกูจะนึกถึงมึงทำไมวะ!?" ผมพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปกินข้าวที่ยายบุญช่วยจัดเตรียมไว้ให้
"ไอ้ดอกรักมันไปไหน?" ในระหว่างที่กินข้าว ผมก็อดที่จะถามหาไอ้ดอกรักกับยายบุญช่วยไม่ได้
"กลับไปดูความเสียหายที่ไร่ค่ะเสี่ย"
และเมื่อพูดถึงไอ้ดอกรักมันขึ้นมา ผมก็นึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้มันจะต้องเอาขนแกะมาส่ง คิดได้แค่นั้นผมก็หยิบแก้วน้ำขึ้นดื่มและรีบลุกขึ้นทันที
"อิ่มแล้วเหรอคะเสี่ย กินไปนิดเดียวเอง" ยายบุญช่วยถามผมอย่างเป็นห่วง
"มื้อเช้าผมไม่ค่อยได้กินหรอก เอาไว้มื้อเย็นยายทำไว้เยอะ ๆ เลยก็เล้วกัน" พูดจบผมก็ก้าวออกจากบ้านตรงเข้าไปในไร่และเดินตามหาลุงเมฆทันที
"อยู่นี่เองเรอะลุง ผมตามหาซะทั่วไร่" ผมพูดกับลุงเมฆหลังจากที่เดินตามหาลุงแกทั่วทั้งไร่อย่างที่พูดไปจริง ๆ
ตอนนี้ลุงเมฆแกกำลังคุมคนงานทยอยขนดอกไม้ที่ตัดใส่ลังไว้ขึ้นท้ายรถกระบระเพื่อเตรียมจะไปส่งให้ลูกค้า
"ครับเสี่ย... เสี่ยจะเอาอะไรครับ?" ลุงเมฆหันกลับมาถาม
"ผมจะมาถามลุงว่าไอ้ดอกรักมันเอาขนแกะมาส่งแล้วรึยัง? "
เท่านั้นแหล่ะลุงเมฆแกเปลี่ยนสีหน้าเป็นลำบากใจทันที
"ว่าไงล่ะลุง?" ผมถามอีก จ้องหน้าลุงแกอย่างคาดคั้น
"ยังครับเสี่ย เมื่อคืนจุดที่ไฟไหม้เป็นโรงเก็บของ ของทั้งหมดในนั้นรวมทั้งขนแกะที่คุณดอกรักจะต้องส่งให้กับเราก็อยู่ในนั้นด้วยครับ เสี่ย!... เสี่ยครับ... เสี่ย!"
ไม่รอให้ลุงเมฆพูดจบ ผมก็หันหลังกลับและมุ่งหน้าไปที่ไร่ของไอ้ดอกรักทันที
ผมรู้ว่าประโยคต่อมาลุงเมฆแกจะพูดอะไร แกคงจะบอกว่าของทุกอย่างรวมทั้งขนแกะที่อยู่ในโรงเก็บของถูกไฟไหม้ไปหมดแล้ว ไอ้ดอกรักมันเลยไม่มีขนแกะมาส่งให้อย่างนั้นล่ะสิ หึ! มุกตื้น ๆ ว่ะ!
มุกเก่าแบบนี้ผมรู้ทันหรอก ถ้าไอ้ดอกรักมันไม่มีขนแกะมาส่งให้ผมจริง ๆ มันก็ต้องค*****นทั้งหมดมาให้ครบทุกบาททุกสตางค์ ไม่อย่างนั้นเรื่องจบไม่สวยแน่!
Perm End.
- ผู้เขียน
