บทที่ 2. (ไอ้คุณดอกรัก)
1067 คำ
ดอกรักในมือมาร
บทที่ 2. (ไอ้คุณดอกรัก)
Perm Talk.
"เสี่ยเปรม... คุณดอกรักมาแล้วครับ"
ในขณะที่ผมยืนทอดสายตามองไปรอบ ๆไร่อย่างนึกเซ็งกับชีวิตอยู่นั้น เสียงของลุงเมฆก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง
'คุณดอกรัก...ใครวะ?'
ผมทวนคำพูดของลุงเมฆอย่างงง ๆ เพราะไม่เคยรู้จักไอ้คุณดอกรักอะไรนี่มาก่อน
ตั้งแต่เดินทางมาถึงที่ไร่ในตอนบ่าย จากนั้นผมก็มายืนโง่ ๆ อยู่ตรงนี้ ยังไม่ทันจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรเลยด้วยซ้ำ ยังดีหน่อยที่พ่อสุดที่รักของผมยังทิ้งลุงเมฆไว้คอยให้คำปรึกษา ไม่อย่างนั้นผมอาจจะยังคงงมหาทางไปอีกนานเลยล่ะ
"ใครวะลุง...คุณดอกรักของลุงเนี่ย?"
ผมอดที่จะถามถึงไอ้คนที่ชื่อดอกรักอะไรนี่ไม่ได้ ส่วนหนึ่งเพราะอยากรู้ว่ามันเป็นใคร แล้วมาเกี่ยวอะไรกับไร่นี่ผมดูแลนั่นแหล่ะ
"คุณดอกรักเป็นเจ้าของไร่ข้าง ๆ เรานี่เองครับเสี่ย ทุกปีไร่ของเราจะรับซื้อขนแกะจากไร่ของคุณดอกรักครับ และนี่ก็ครบกำหนดแล้ว เสี่ยปลื้มย้ำกับลุงก่อนมาที่นี่ว่าให้เสี่ยเริ่มเรียนรู้งานจากไร่ของคุณดอกรักเป็นที่แรกครับ"
ผมนึกไปถึงไร่เล็ก ๆ ที่อยู่ก่อนถึงทางเข้าไร่ในตอนที่นั่งรถเข้ามา มองผ่าน ๆ ไม่น่าจะเรียกว่าไร่ น่าจะเรียกว่าสวนมากกว่า เนื้อที่ถึงสิบไร่รึเปล่าเหอะ
"ไหนล่ะ คุณดอกรักอะไรของลุงน่ะตอนนี้มันอยู่ไหน?"
ผมพูดติดรำคาญ ก่อนจะเดินตามลุงเมฆไปยังทางเดินข้าง ๆ ไร่ที่มีอนาเขตติดต่อกับไร่ข้าง ๆ หรือไร่ของไอ้คุณดอกรักนั่นแหล่ะ
และเมื่อผมไปถึง ตรงที่ผมยืนอยู่เป็นเนินสูง มองลงไปเห็นฝูงแกะประมาณสิบกว่าตัวกำลังแทะเล็มหญ้ากันอย่างเพลิดเพลิน
ข้างกันนั้นผมมองเห็นคนตัวเล็ก ๆ ใส่เสื้อแขนยาวลายสก็อต กางเกงขายาวรองเท้าบูทครึ่งแข้ง และสวมหมวกปีกกว้างมองไม่เห็นแม้กระทั่งหน้าตา เพราะระยะห่างจากผมและเขาคนนั้นอยู่ค่อนข้างไกลกันมาก
"โน่นไงครับ คุณดอกรักอยู่ตรงนั้น... " ลุงเมฆหันมาบอกผม ก่อนจะก้าวเท้าเดินนำหน้าผมไป
"เสี่ยจะไม่ไปด้วยกันเหรอครับ?" ลุงเมฆหยุดเดินและหันกลับมาถามผมอย่างสงสัย เมื่อเห็นว่าผมยังยืนล้วงกระเป๋ากางเกงเฉย ๆ
"ไม่ล่ะ... ลุงไปเถอะ เคยทำยังไงก็ทำแบบนั้นแหล่ะ"
ผมพูดอย่างไม่ใยดี ก่อนจะเดินเข้าไปหลบแดดใต้ต้นไม้แต่ยังสามารถมองเห็นไอ้คุณดอกรักกับฝูงแกะของมันได้
จากนั้นลุงเมฆก็เดินลงจากเนินไปหาคนที่กำลังต้อนแกะอยู่ข้างล่าง ผมเห็นไอ้คุณดอกรักของลุงเมฆยกมือขึ้นไหว้แกอย่างนอบน้อมก่อนที่ทั้งคู่จะพูดคุยอะไรกันพักหนึ่ง แล้วลุงเมฆก็ชี้มือมาที่ผม ในขณะที่ไอ้ดอกรักหันมองตาม ซึ่งผมคิดว่าลุงเมฆแกคงจะแนะนำผมให้ไอ้ดอกรักรู้จักนั่นแหล่ะ
สักพักลุงเมฆแกก็เดินกลับมา ส่วนไอ้ดอกรักก็ต้อนแกะของตัวเองกลับเข้าไปในไร่ของมัน
"เรียบร้อยครับเสี่ย เดี๋ยวผมจะให้ฝ่ายบัญชีโอนเงินให้คุณดอกรักภายในวันนี้ แล้วพรุ่งนี้คุณดอกรักจะทยอยเอาขนแกะมาส่งให้เราครับ"
เมื่อลุงเมฆกลับมาถึงตรงที่ผมยืนรออยู่ แกก็รีบรายงานผมทันที แต่... มันมีบางอย่างที่ขัดหู
"เดี๋ยว! ทำไมถึงโอนเงินไปก่อน ทำแบบนั้นถ้ามันโกงเราล่ะจะทำยังไง!?" ผมถามอย่างไม่เห็นด้วย มีอย่างที่ไหนวะจ่ายเงินก่อนจะได้ของ
"คุณดอกรักเธอไม่โกงหรอกครับ และที่โอนเงินก่อนทุกครั้งก็เป็นคำสั่งของพ่อกับแม่ของเสี่ยเองอีกด้วย โดยเฉพาะคุณแม่น่ะเอ็นดูคุณดอกรักเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่งเลยเชียวล่ะ"
คำบอกเล่าของลุงเมฆทำให้ผมขมวดคิ้วเข้าหากันทันที และรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าไอ้คุณดอกรักอะไรนี่ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ไม่ใชว่ามันมาหลอกล่ออะไรแม่ของผมหรอกนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงผมไม่ปล่อยมันไว้แน่!
"ถ้ามันไม่มีปัญหาตามมาก็แล้วไป แต่ถ้ามีเมื่อไหร่ล่ะก็ ผมเล่นมันแน่!"
ผมพูดเสียงเข้ม สายตามองตามร่างเล็ก ๆ ของไอ้ดอกรักไปอย่างหมายหัวมันไว้ในใจ
ถ้ามันเป็นคนดีมันก็อยู่รอด แต่ถ้ามันเผยธาตุแท้ออกมาเมื่อไหร่ล่ะก็ ผมจะทำให้มันรู้จักผมดีขึ้น และจดจำผมจนขึ้นสมองและใจของมันเลยล่ะ
จากนั้นลุงเมฆก็พาผมไปรู้จักกับคนงานในไร่ และเรียนรู้เรื่องต่าง ๆ ที่ผมต้องทำระหว่างที่ถูกดัดนิสัยที่นี่ จนเย็นลุงเมฆก็พาผมมาส่งที่บ้าน เรื่องข้าวปลาอาหารก็ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะมียายบุญช่วยคอยจัดการให้อยู่แล้ว
หลังจากกินข้าวอิ่มผมก็ขึ้นห้องนอนทันที วันแรกมันก็จะมีความแปลกที่แปลกทางหน่อย ๆ มันเลยทำให้ผมนอนไม่หลับ(หรือจะพูดง่าย ๆ ว่าผมไม่เคยนอนเวลานี้เลยต่างหากล่ะ มันเลยทำให้ผมนอนไม่หลับน่าจะถูกกว่า)
จนกระทั่งเวลาล่วงเลยย่างเข้าสู่ช่วงตีสองผมก็ข่มตาหลับลงไปจนได้
ปัง ๆ ๆ!
"เสี่ยเปรม! เสี่ย! ตื่นเถอะครับเสี่ย ไปช่วยกันหน่อยครับ! "
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาและแทบจะกลิ้งตกเตียง เมื่อได้ยินเสียงของลุงเมฆมาทุบประตูเรียกอยู่หน้าห้อง
"โว้ย! เพิ่งจะข่มตาหลับได้เองนะโว้ย!" ผมตะโกนอย่างหงุดหงิด ยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองเหมือนคนบ้า ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูมองลุงเมฆตาขวาง!
"มีอะไรวะลุง คนจะนอน!"
"ไร่คุณดอกรักไฟใหม้ครับเสี่ย!"
Perm End.
- ผู้เขียน
