บทที่17
“นี่หนังสือหย่าของเจ้า” หลงเจี้ยนกั๋วยื่นม้วนกระดาษสำคัญให้กับหลิวเจียลี่อดีตฮูหยินของตน
“แต่ท่านพี่ไม่ใช่ว่าเรารักกันดีอย่างนั้นหรือ”
หลงเจี้ยนกั๋วยิ้มเยาะกับคำพูดของสตรีตรงหน้า
“จะต้องให้ข้าป่าวประกาศออกไปหรือไม่ว่าเจ้าทำเช่นไรถึงได้เข้ามาอยู่ในเรือนนี้”
“หากข้าตั้งครรภ์” หญิงสาวเชิดหน้าอย่างเป็นต่อ
“ก็กินยาที่ทำให้เด็กเกิดมาไม่ได้เสีย”
คำพูดตัดรอนของอดีตสามีทำให้หลิวเจียลี่ตกใจ จะไล่นางไปย่อมได้ แต่หากนางมีทายาทจริง ๆ ก็ไม่สนอย่างนั้นหรือ ใจของสามีนางทำด้วยอะไน จริงอยู่ที่นางวางยาเสน่ห์เขาเพื่อให้เขาร่วมหอกับนางในคืนมงคลนั่น แต่เมื่อยาหมดฤทธิ์และอย่างน้อย ๆ เขาควรเป็นสุภาพบุรุษรับผิดชอบในตัวนางสิ
“หากเจ้ากินเองไม่ได้ข้าจะให้สาวใช้ช่วยดีหรือไม่” หลิวเจียลี่จำต้องกลืนยาชามนั้นลงคอ ยาสิ้นฤทธิ์เสน่ห์แล้วอีกฝ่ายก็คงเห็นนางเป็นเพียงสิ่งที่น่ารำคาญ แต่ช่างเถอะในเมื่อทถกอย่างจ
