บทที่12
“ข้าบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้” คำของบิดาทำให้หลงเจี้ยนกั๋วมืดแปดด้าน วันก่อนเพราะเขาเห็นสายตาขององค์ชายจ้าวชิงที่มองหลิวชิงชิวจึงคิดว่ารอเวลาอีกไม่ได้แล้ว ทว่าคำขอของเขากลับโดนบิดาปฏิเสธ
“เพราะเหตุใดกันท่านพ่อ” คนเป็นบิดามองหน้าลูกอย่างเหนื่อยใจ
“เรื่องเช่นนี้ต้องให้ข้ามาอธิบายให้เจ้าซึ่งมีตำแหน่งเป็นถึงจอหงวนฟังด้วยหรือ ลูกสาวคหบดีจะช่วยอะไรเจ้าได้ยามเมื่อเป็นขุนนาง”
“แต่ว่า...”
“ก่อนจะเถียงข้าคิดดูให้ดีก่อนมิดีกว่าหรือ แม้ว่าตระกูลหลิวจะร่ำรวยแต่ก็แค่นั้น หากเจ้าจะเป็นขุนนางสิ่งที่ต้องการคือคนที่จะสามารถสนับสนุนและผลักดันเจ้าได้ หากอยากแต่งนางจริง ๆ ก็คงเป็นได้เพียงอนุเท่านั้น”
คำของผู้นำตระกูลหลงมิได้เป็นแค่การปฏิเสธ แต่นี่คือคำสั่งกลาย ๆ แม้ว่าบุตรชายอาจจะยังไม่รู้แต่เรื่องฮูหยินของตระกูลหลงรุ่นถัดไปที่เขามองเอาไว้เรียบร้อยแล้ว และก็ยิ่งใหญ่จนเจ้าลูกชายที่มีแต่ปัญญาแต่หาใช
