แป้งร่ำแสร้งทำตัวเป็นคนเจียมตัว ทั้งที่ความจริงหากเธอเข้าใกล้ครินต์ได้มากกว่านี้ เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอก็พร้อมที่จะสลัดทิ้งทันที แต่ครินต์ไม่ได้ต้องการแบบนั้นไง โอกาสอยู่กับเขาสองต่อสองแทบจะเป็นศูนย์
“แป้งขอตัวก่อนนะคะ ใกล้ถึงเวลามื้อเที่ยงของคุณครินต์แล้วค่ะ” แป้งร่ำขอตัว เธอมัวโอ้เอ้อยู่ตรงนี้ก็ไม่เกิดประโยชน์ เธอควรใช้ช่วงเวลานี้ใกล้ชิดกับครินต์ให้มากขึ้น สถานะของเธออาจจะเปลี่ยนในอนาคตอันใกล้ๆ นี้ก็ได้
“คุณครินต์ไม่ได้บอกคุณแป้งเหรอคะ” แป้งร่ำขมวดคิ้ว “คุณ ครินต์ออกไปข้างนอกกับคุณเมฆค่ะ วันนี้คงไม่กลับมาที่บริษัทแล้ว”
แป้งร่ำหน้าชา เธอแทบไม่รู้ตารางงานของครินต์เลย หน้าที่นั้นเมฆเป็นคนกำกับดูแล เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอรู้เลย แต่เธอจะบอกคนนอกไม่ได้ ข่าวที่เล็ดลอดออกมาทำให้สายตาคนพวกนี้เปลี่ยนไป “อุ้ย!! แป้งลืมเองนั่นแหละค่ะ แป้งคงงานยุ่งจนเลอะเลือนไปหมดเลย”
“โธ่ คุณครินต์ใช้งานว่าที่ ‘แ
