“ค่ะ คนสวน คนขับรถ แล้วก็สาวใช้สองคนค่ะ”
“ป้าพอจะรู้ที่อยู่พวกเขาไหมคะ?” พอใจถามต่อ
“รู้ค่ะ คุณพออยากเจอพวกเขาเหรอคะ”
“เปล่าค่ะ พออยากให้ไปตามพวกเขากลับมา เราอยู่กันมาแบบเครือญาติตั้งแต่สมัยคุณแม่ยังเด็ก พอไม่อยากให้พวกเขาลำบาก ส่วนค่าจ้าง พอจะรับผิดชอบเองค่ะ รวมถึงป้ากับคนที่เหลือด้วยนะคะ บางทีพอควรทำอะไรสักอย่าง ไม่ใช่ปล่อยให้คาราคาซังแบบนี้”
ริ้วรอยกังวลจางหายไปจากแววตา แม่บ้านเองก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะยังคงมีงานทำที่บ้านหลังนี้อีกนานเท่าไหร่ นายผู้ชายที่ควรเป็นเสาหลัก กลับมีสถานการณ์ไม่ใคร่มั่นคงนัก
โบราณถึงว่าไว้ คนโง่มีเพชรแท้อยู่ในมือกลับโยนทิ้งไปคว้ากรวดไร้ค่ามาประดับเรือนแหวน
“คุณพ่ออยู่มั้ยคะ?” พอใจถามถึงบิดา
ป้าแม่บ้านกระอึกกระอัก ก่อนจะชี้มือไปยังสวนด้านหลัง ที่สภาพยังดีอยู่ “พอไปหาคุณพ่อก่อนนะคะ”
พอใจเดินเร็วๆ วันนี้เธอมีเรื่องที่ต้องพูดกับบิดาหลายเรื่อง
พร้อมเลิกหัวคิ
