ยอดเชฟหญิงฟ้าสั่งลุย

นางจิ้งจอกเข้าครัว

เมื่อเยว่จือเอ่ยปากออกไปแล้วเห็นม่านอวี้อันยังคงนิ่ง แต่ไม่ได้แสดงความหวาดกลัวอย่างที่ผ่านมา จึงเสริมต่อ

“มีอีกเรื่องค่ะ เฮียถังบอกว่า จะให้มาดามทำอาหารเลี้ยงวันเกิดน้องสาวเขาด้วย”

“ฮึ กล้าทำคนของฉันเจ็บตัว ยังมีหน้ามาออกคำสั่งเฮงซวยอย่างนั้นด้วยเหรอ ไอ้ลูกเต่า!”

ม่านอวี้อันว่าเสียงดังด้วยสีหน้าเป็นเดือดเป็นแค้น ยามนั้นลูกชายคนเล็กจึงยืนตัวแข็ง ดวงตากลมโตมองเธอ ก่อนส่งเสียงเล็ก ๆ ว่า

“มัมมี้! พูดไม่ดี พูดแบบนี้ เดี๋ยวเฮียผิงจะเลียนแบบ!”

ได้ยินดังนั้นหญิงสาวจึงดึงสติตนกลับได้ทันควัน แม้เธอจะเคยร้ายมามากแค่ไหน แต่จะมาทำนิสัยเหล่านั้นให้เด็ก ๆ เห็นไม่ได้

“โถ คนดี แม่แค่แสดงงิ้ว เจียวเกอไม่กลัวใช่ไหมจ๊ะ”

“น้องไม่กลัว แค่จะฉี่ใส่ที่นอน แต่เฮียผิงนะซี ฝันร้ายแหง ๆ”

เสียงเจื้อยแจ้วนั้นทำให้ม่านอวี้อันหัวเราะร่วน เธอไม่คิดว่าจะพบความสุขได้อย่างเรียบง่ายด้วยเรื่องเล็กน้อยจากหัวใจบริสุทธิ์ ซึ่งอาจมากกว่าการขายของได้เงินนับร้อยล้านดอลลาร์ในเวลาไม่ทันข้ามคืนด้วยซ้ำ!

“รับรองว่าสุดหล่อของแม่จะได้กินอิ่ม นอนหลับปุ๋ย และโตเร็ว ๆ เอาละ บ่ายนี้เรากินอะไรกันดีน้า” ม่านอวี้อันว่าพร้อมกับคิดในหัวคร่าว ๆ เธอจะทำเค้กกล้วยหอมโรยด้วยหน้าด้วยเม็ดมะม่วงหิมพานต์ และฝานเนื้อกล้วยบา งๆ วางแปะไว้ด้านบน ส่วนอาหารสำหรับเด็ก ๆ คงเป็นไข่ข้นหอม ๆ กินกับมันฝรั่งบดที่นุ่มจนแทบละลายในปาก

เยว่จือมองท่าทีของม่านอวี้อันแล้วแปลกใจอยู่ในที ทว่าก็ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ดีมิน้อย ด้วยตัวเธอไม่เห็นคุณผู้หญิงกระปี้กระเป่ามีชีวิตชีวาเช่นนี้มานานแล้ว ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ม่านอวี้อันได้แต่จมอยู่กับความทุกข์ ทั้งมักจะตัดพ้อต่อบิดาของลูกชายทั้งสองคนที่หายสาบสูญไปในเหตุการณ์รุนแรงระดับชาติ

“เอ่อ แต่เราไม่มีข้าวนะมาดาม”

“อืม เรื่องนั้นฉันรู้ ว่าแต่เธอน่ะ เชื่อเรื่องเวทมนตร์ไหม” ม่านอวี้อันถาม

“เอ ยังไงนะคะ”

“ในอดีตชาติฉันเป็นปีศาจจิ้งจอก เรื่องใช้เวทมนตร์และร่ายคาถาน่ะ ฉันถนัดที่สุด โดยเฉพาะการหลอกล่อให้เหยื่อติดกับ และฉันนี่แหละ จะเรียก เนื้อ กุ้งหอย ปู ปลา และเงินทองมาให้เต็มบ้านหลังนี้!”

ยิ่งฟังเยว่จือยิ่งมึนงง ผิดกับสองฝาแฝดที่ตาโตและดูสนใจในสิ่งที่แม่พูดราวกับเป็นนิทานก่อนนอน ซึ่งพวกเขาไม่ได้ฟังมานาน เพราะแม่เอาแต่ขังตนเองในห้อง แถมบางครั้งยังได้ยินเสียงร้องไห้ด้วย

“น้องอยากเห็นปีศาจ” เซียงเจียวว่าอย่างกระตือรือร้น ส่วนผิงกั่วกำหมอนเน่าของตัวเองแน่น ก่อนเอ่ยเสียงเบาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ว่า

“จิ้งจอก มะ มัน กินตับ มะ ไหมมัมมี้!”

ม่านอวี้อันหัวเราะอีกครั้ง เธอชอบใจบ้านหลังนี้กับครอบครัวเล็ก ๆ ทุกคนช่างบริสุทธิ์และพร้อมส่งพลังงานสร้างสรรค์ให้เธออย่างมหาศาล

“ไม่กินตับจ้ะ จิ้งจอกตัวนี้มีเก้าหาง มันจะเนรมิตทุกอย่างให้ลูกทั้งสองกับเยว่จือมีแต่ความสุข เราจะสร้างบ้านลูกกวาดด้วยกัน บ้านที่มีเสียงหัวเราะ มีอาหารดี ๆ ผิงเกอ เจียวเกอ ชอบไหม”

เป็นตอนนั้นที่ผิงกั่วทิ้งหมอนข้างลง เขาก้าวช้า ๆ มาหาม่านอวี้อัน

“ผะ ผม... หิว ปะ ปีศาจจิ้งจอกมีข้าวกินไหม” เด็กน้อยว่า เขามีสีหน้าซีดเซียว มือน้อย ๆ ข้างหนึ่งยกขึ้นลูบท้องตัวเองให้เธอดู

เมื่อม่านอวี้อันที่กำลังหัวเราะและมีใบหน้าเปื้อนยิ้มอยู่เมื่อครู่ได้ยินแบบนั้น เธอก็รีบอุ้มลูกชายคนโตขึ้นแล้วหอมแก้มซ้ายขวาของเขา เด็กน้อยอายุเพียงเท่านี้ต้องพบเจอเรื่องเลวร้ายใดมาบ้างก่อนที่เธอจะย้อนเวลามาอยู่ในร่างมารดาของพวกเขา

หญิงสาวสูดลมหายใจลึก ลึกมาก เพราะเธอไม่อยากเสียน้ำตาอีก ทว่าสุดท้ายกลับกลั้นเอาไว้ไม่ไหว “กิน... วันนี้ทุกคนจะต้องอิ่มพุงกาง แม่สัญญา!”

ม่านอวี้อันจะไม่ผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับลูกชายเธอเด็ดขาด เมื่อตั้งมั่นจะเช่นนั้น ภายในห้องครัวจึงมีงานล้นมือ!

ทว่าเมื่อลงมือเข้าครัวกันจริงจัง เซียงเจียวกลับเป็นเด็กที่มีแต่ความน่ารัก เขาพูดเก่ง ขี้อ้อน และสิ่งที่ทำให้ม่านอวี้อันผิดคาดคือ เขาค่อนข้างขี้เกียจ นิสัยแบบนี้หากไม่คอยสอนหรือควบคุมให้ดี โตไปเขาต้องเป็นหนุ่มหล่อที่แผลงฤทธิ์ให้คนเอือมระอาแน่ ๆ ส่วนผิงกั่วของเธอ ไม่ว่าจะบอกให้ปอกกล้วย ร่อนแป้ง หรือนั่งรอนิ่ง ๆ เขาก็ไม่ส่งเสียงบ่น และยังทำงานของตนได้ดีอย่างที่ผู้ใหญ่แบบเยว่จือเทียบไม่ติด

“คนเก่งของแม่”

เธอชมผิงกั่ว และเขาก็ยิ้มเขินอายตอบ ลูกชายคนโตช่างเป็นสุภาพบุรุษแสนน่ารัก พอได้ยินแม่ชมพี่ชาย เซียงเจียวจึงหน้าง้ำหน้างอ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ส่งเสียงประท้วง

“เอ ผิงเกอรู้ไหม เวลาเข้าครัวถ้าทำหบ้าบูดบึ้ง วันนั้นจะกินข้าวไม่อร่อย และยังท้องเสียด้วย” ม่านอวี้อันเอ่ย แน่นอนว่าผิงกั่วเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่าย เขาเลยพยายามยิ้มกว้าง แต่ภาพที่เห็นดูเหมือนอยากร้องไห้มากกว่า

“ผะ ผิงยิ้มเป็น” ผิงกั่วเอ่ย ท่าทางเขาประหม่ามิน้อย

“ใช่ลูกรัก แม่เห็นแล้ว” ม่านอวี้อันหัวเราะ เยว่จือที่ใช้ไข่ไก่ต้มประคบรอยช้ำที่แก้มพยักหน้าเห็นด้วย ส่วนคนที่หน้าตาบอกบุญไม่รับอยู่ก่อนหน้านี้ก็ยิงฟันให้ม่านอวี้อัน ก่อนทำเสียงหึ ๆ ๆ เลียนแบบตัวร้ายในทีวี ซึ่งเป็นนักมวยปล้ำที่เขาชอบมาก

เซียงเจียวร้ายได้ใครนะ ม่านอวี้อันพยายามนึก ก่อนจะโทษไปถึงคนเป็นบิดาของเด็กชาย แจ็คสัน หยวน บุรุษผู้นี้ช่างดูลึกลับ และแน่นอนว่าตอนนี้ในหัวสมองเธอไม่มีภาพของเขาหลงเหลืออยู่ ดูเหมือนเจ้าของร่างจะไม่ใช่แค่ชิงชัง ทว่าคงจะเจ็บปวดกับผู้ชายอย่างเขามาก

“ตายไปซะได้ก็ดี!” ม่านอวี้อันหลุดคำพูดนั้นออกมา ทำให้ทุกคนหยุดมองเธออย่างสงสัย หญิงสาวเลยรีบเปลี่ยนเรื่อง

“เจียวเกอ ไม่อยากกินอาหารอร่อยฝีมือแม่เหรอ อันนี้เขาเรียกว่าไข่ข้นลาวาแสนนุ่ม แม่ผัดด้วยเนย ใส่เกลือนิดหน่อย มีพริกไทยขาวและต้นหอมซอยโรย แล้วยังมีมันฝรั่งบดที่กินแล้วเจียวเกอต้องชอบแน่ ๆ และแม่ยังแบ่งมันฝรั่งส่วนหนึ่งไปเฟรนช์ฟรายส์ทอดกินแบบร้อน ๆ เลย ลูกรู้ไหมว่าเวลาจิ้มกินกับซอสมะเขือเทศ มันจะเด็ดสะระตี่จนต้องเลียนิ้วมือ”

เซียงเจียวฟังแล้วยิ้มกว้างกว่าเดิม เขาชอบที่แม่เล่า และอยากจะกินมันไว ๆ “น้องจะช่วยแม่ทำครัว”

ในที่สุดลูกชายคนเล็กก็ยอมร่วมมือ พร้อมสลัดความขี้เกียจทิ้งไป

เมื่อทำไข่ข้นและมันฝรั่งบดเสร็จ ก็เกิดเสียงดังล้งเล้งที่ด้านหน้าบ้านในส่วนที่ทำเป็นร้านอาหาร

“ใครมาตะโกนหน้าบ้านเสี่ยวจือ”

เยว่จือซึ่งคุ้นเคยเสียงนั้นดีหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด ก่อนเอ่ยว่า

“เดี๋ยวหนูไปดูค่ะ มาดาม”

แต่ม่านอวี้อันไม่ปล่อยให้เด็กสาวไปคนเดียว เธอปิดเตาแก๊ส เช็กเตาอบซึ่งตอนนั้นเค้กกล้วยหอมเสร็จเรียบร้อยพอดี จึงยกออกจากเตานำมาพักบนตะแกรงสแตนเลสข้างนอก

เค้กกล้วยหอมนอกจากหน้าตาดีแล้ว กลิ่นยังลอยฟุ้งอบอวลชวนให้น้ำลายไหล เรียกได้ว่าทั้งสองแฝดและเยว่จือต่างทำตาโตอยากกินจนเธอต้องทำเสียงดุ

“มันยังร้อนอยู่ อีกอย่างนี่คือของดีที่เราจะใช้ล่อเหยื่อ เรียกอาหารอื่น ๆ มาที่บ้านหลังนี้!”

จากนั้นม่านอวี้อันก็สั่งให้ผิงกั่วพาเซียงเจียวไปรอที่ห้องนั่งเล่นซึ่งติดกับห้องนอนพวกเขา พร้อมกำชับว่าหากเธอไม่เรียก เด็ก ๆ ทั้งสองคนห้ามออกมาจากที่นั่นเด็ดขาด