ในตอนเช้า ขณะที่ทุกคนทานอาหารเช้ากันอยู่ อัญชลีก็เดินหน้ามุ่ยลงมา นั่งลงข้างๆ อธิเวชแล้วบ่นให้เขาต่อหน้าย่าเอื้อนและปรางวลัย
“ทำไมอาร์ตี้ตื่นก่อนแล้วไม่ปลุกแอนนี่คะ” เธอถามเขา
ย่าเอื้อนกระแอมขึ้นมาอย่างไม่ชอบใจ เธอจึงลดท่าทีลงแล้วมองปรางวลัยที่แอบยิ้มเยาะเธออยู่ ที่ไม่รู้ตัวว่าอธิเวชกลับมานอนที่ห้องเธอตั้งแต่เมื่อคืน
กุ้งนางเอาข้าวต้มมาเสิร์ฟให้เธออีกที่ อัญชลีก็เบือนหน้าหนี แล้วสั่งอาหารอย่างอื่นกับกุ้งนาง
“ฉันขอกาแฟ ขนมปังปิ้ง แล้วก็ไข่ดาว”
“ไม่ต้องกุ้ง ให้แม่อัญเขาทานข้าวต้มนี่แหละ ท้องไส้อยู่แท้ๆ ยังจะอยากกินกาแฟ เมื่อวานที่บอกที่สอนไปไม่ฟังกันบ้างหรืออย่างไร” ผู้เป็นใหญ่ที่สุดในบ้านพูดขึ้นมา ทำให้อัญชลีนั้นต้องข่มอารมณ์เอาไว้ เพราะรู้ว่าย่าเอื้อนคือคนที่เธอไม่ควรมีเรื่องด้วยที่สุดในบ้านหลังนี้
‘ให้ฉันได้เป็นสะใภ้บ้านนี้เถอะ ทั้งนังปรางและอีแก่นี่ จะต้องโดนเฉดหัวออกไป’ เธอนึกในใจ
