ลวงรักเล่ห์วิวาห์

ตอนที่ 3 กุลสตรี

ประนอมให้กุ้งนางเด็กรับใช้อีกคนเดินตามหาปรางวลัย เพราะตอนนี้ใกล้จะได้เวลาเรียนมารยาทแล้ว แต่ว่ากุ้งนางก็ไม่พบปรางวลัยทั้งในห้องนอน หรือว่าห้องนั่งเล่น แม้แต่บริเวณสระว่ายน้ำที่เธอชอบไปนั่งแกว่งขาเล่นก็ไม่พบปรางวลัยเลย

“ไม่เจอคุณปรางเลยค่ะป้านอม” กุ้งนางบอกประนอม

ย่าเอื้อนที่นั่งอยู่ตรงนั้นส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะบอกว่าให้กุ้งนางไปตามที่เรือนใหญ่ดู

“ไปดูที่เรือนใหญ่สิกุ้ง ท่าจะไปเล่นกับเจ้าเข้มหลานของแม่ครัวบ้านใหญ่อีกตามเคย” ย่าเอื้อนบอก

“ค่ะ คุณย่าใหญ่” กุ้งนางรับคำเสียงเบา แล้วรีบไปตามหาปรางวลัยทันที

พอไปถึงเรือนใหญ่ก็พบว่าตอนนี้ปรางวลัยในชุดกระโปรงสีหวานอยู่ที่สวนดอกไม้ข้างเรือนใหญ่ และกำลังสอนเข้มให้ทำบ่วงคล้องจับกิ้งก่าอยู่ พร้อมทั้งสอนวิธีผิวปาก เพื่อให้กิ้งก่าอยู่นิ่งก่อนจะใช้บ่วงคล้องคอกิ้งก่าแล้วดึงบ่วงให้รัดคอกิ้งก่า โดยอธิบายและทำท่าทางประกอบด้วย

“คุณปรางคะ คุณย่าใหญ่เรียกหาแล้วค่ะ” กุ้งนางบอกเธอ

“พี่กุ้ง ปรางขอเล่นกับเข้มต่ออีกนิดได้หรือเปล่า อีกนิดเดียวก็จะทำบ่วงเสร็จแล้ว” ปรางวลัยต่อรอง

“โธ่ คุณปรางขา ไปช้าเดี๋ยวก็เจอซ่อม ให้คลานเข่าจนถึงสองทุ่มเหมือนครั้งก่อน กุ้งไม่ช่วยแล้วนะคะ” กุ้งนางบอกเธอ

“งั้น เข้มรอฉันก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาสอนต่อ” ปรางวลัยบอกแล้วลูบผมของเข้มอย่างเอ็นดู

“ครับคุณปราง” เด็กชายรับคำแล้วยิ้มให้ปรางวลัยอย่างเสียดายไม่แพ้กัน ที่เธอยังสอนไม่เสร็จ แล้วเธอก็ต้องกลับไปก่อน

ปรางวลัยเดินกลับไปที่เรือนหลังเล็กแล้วเดินก้มตัวลงเล็กน้อยไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ กับย่าเอื้อนแล้วยิ้มอย่างอ่อนหวาน

“วันนี้จะสอนอะไรปรางหรือคะคุณย่า” ปรางวลัยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน อย่างที่ย่าเอื้อนและประนอมขัดเกลามา ต่างจากตอนที่อยู่กับเข้มราวกับเป็นคนละคนจนกุ้งนางแอบขำ

“อยู่กับย่ามาสองเดือนแล้ว เรียนรู้มารยาทไปเยอะแล้ว แต่ว่าปรางก็ทำแค่ต่อหน้าย่า ย่าอยากให้ปรางทำทั้งต่อหน้าและลับหลัง ไม่อย่างนั้นสิ่งที่ย่าสอนไปก็คงไม่มีความหมาย” ย่าเอื้อนบอกเธอแล้วยิ้มให้อย่างรู้ทัน

ปรางวลัยก้มหน้าลงเพราะรู้สึกผิดที่ย่าเอื้อนรู้ทันเธอ ว่าเธอทำตัวอ่อนหวานเรียบร้อยแค่ตอนอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่เท่านั้น

“อนันต์กับธารินบอกย่าว่า ปรางชอบไปเล่นกับลูกหลานคนรับใช้ที่บ้านนั้น ใส่กระโปรงวิ่งไล่จับบ้าง ปีนไปลูกไม้ที่ต้นไม้บ้าง ทั้งๆ ที่ใส่กระโปรงอยู่ แก่นแก้วเสียเหลือเกิน” ย่าเอื้อนพูดต่อ เพื่อให้ปรางวลัยรู้ตัวว่าท่านรู้ทุกอย่างในบ้านหลังนี้

“ปรางแค่เห็นว่าลูกนกมันตกจากรัง เลยปีนเอาลูกไปคืนแม่นกก่อนที่แมวจะมาเห็นก็เท่านั้นค่ะคุณย่า” ปรางวลัยแก้ตัวเสียงเบา

“แก้ตัวไม่ขึ้นหรอกค่ะคุณปราง ตอนไปตามกุ้งนางบอกป้าว่ากำลังเตรียมตัวจะไปจับกิ้งก่ากันกับเข้มอยู่เลย” ประนอมบอก

“ปรางเหงานี่คะป้านอม” ปรางวลัยพูดเสียงอ่อย

“ปรางมาอยู่นี้แล้วเหงา ย่าเข้าใจนะ งั้นย่าอนุญาตให้ไปเล่นกับเข้มได้ แต่ปรางก็ต้องวางตัวให้เหมาะสม ไม่งั้นใครเขาจะว่าย่าอบรมปรางไม่ดีเอาได้” ย่าเอื้อนบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล และแสดงความเอ็นดู

ปรางวลัยยิ้มแล้วคลานเข่าไปกราบที่ตักของย่าเอื้อนแล้วซบหน้าลงที่ตักนั้น

“คุณย่าใจดีกับปราง ปรางรักคุณย่าที่สุดเลยค่ะ ปรางสัญญาเลยว่าปรางจะทำอย่างคุณย่าสอน ทั้งต่อหน้าและลับหลัง วางตัวให้เป็นกุลสตรีที่ดี ให้คุณย่าภูมิใจค่ะ” ปรางวลัยบอก

ย่าเอื้อนยิ้มแล้วลูบผมปรางวลัยอย่างเอ็นดู เธอมีหลานชายที่เกิดจากอนันต์ถึงสองคน และยังมีหลานชายของน้องสาวอีกหนึ่งคน ไม่เคยมีหลานสาวมาออดอ้อนแบบนี้ เลยทำให้รู้สึกเอ็นดูปรางวลัยที่เป็นญาติห่างๆ ฝั่งสามีเป็นอย่างมาก

“วันนี้ย่าจะให้แม่นอมสอนการเข้าครัว ให้เป็นแม่ศรีบ้านศรีเรือนด้วย” ย่าเอื้อนบอกแล้วยิ้มแบบมีเมตตา

“ปรางจะตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่เลยค่ะ” ปรางวลัยเงยหน้าขึ้นบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน

“กุ้งพาคุณปรางไปเตรียมตัวที่ครัวก่อน เดี๋ยวฉันตามไป” ประนอมบอกกุ้งนาง

พอกุ้งนางพาปรางวลัยออกไปรอที่ครัวแล้ว ประนอมก็หันมายิ้มกับย่าเอื้อนอย่างรู้ใจ

“สอนให้เข้าครัวด้วยแบบนี้ คุณย่าใหญ่ไม่อยากส่งตัวคืนให้คุณสุแล้วใช่ไหมคะ” ประนอมถาม

“สุภาฝากให้มาอยู่กับฉัน ไม่ได้ระบุนี่ว่าให้อยู่นานแค่ไหน ฉันก็เอ็นดูของฉันไม่น้อย ถ้าจะมาทวงหลานคืนฉันคงไม่ยอมง่ายๆ หรอก แบบนี้คงต้องให้อยู่ด้วยกันยาวๆ” ย่าเอื้อนบอก

“คุณย่าใหญ่จะทำยังไงคะ” ประนอมถามทั้งๆ ที่รู้ว่าย่าเอื้อนหมายหมั่นปรางวลัยเป็นหลานสะใภ้แน่แล้ว

“ฉันรู้ว่าแม่นอมรู้ ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่” ย่าเอื้อนพูดแล้วยิ้มให้ประนอม

“ให้ใครกันคะ คุณอ้น คุณอั๋น หรือว่าคุณเวช” ประนอมถามเพื่อความมั่นใจ

“พ่ออ้นกับพ่ออั๋น เขาเป็นญาติกันกับแม่ปราง คงต้องเป็นตาเวชแล้วล่ะแม่นอม” ย่าเอื้อนพูดแล้วยิ้มออกมา เมื่อคิดถึงหลานชายคนโปรดที่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก

“แล้วคุณเวชจะยอมหรือคะ” ประนอมถามอย่างเป็นกังวล เพราะรู้นิสัยของอธิเวชดี

“ไม่ยอมก็ต้องยอมล่ะ ฉันจะให้ใครที่ไหนมาเป็นหลานสะใภ้ของฉันได้ยังไง ต้องเป็นคนที่ฉันอบรมมากับมือ ถึงจะไว้ใจให้ดูแลพ่อเวชได้ และแม่ปรางเหมาะสมที่สุดแล้ว อ่อนหวานแต่ก็เข้มแข็ง รับรองได้ว่ายังไงพ่อเวชก็ไปไหนไม่รอด” ย่าเอื้อนพูดแล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ

*********************

หลายเดือนต่อมา ปรางวลัยนำจดหมายของเธอถือมาหาย่าเอื้อนที่ห้องนั่งเล่นด้วยท่าเดินที่นุ่มนวลและอ่อนช้อย ก่อนจะเข้าไปนั่งแล้วยื่นซองจดหมายให้ย่าเอื้อนอย่างนุ่มนวล

“อะไรหรือปราง” ย่าเอื้อนถาม แล้วเปิดออกดูเอกสารอย่างไม่มั่นใจนัก

“จดหมายแจ้งผลการสอบเทียบชั้นมอหกของปรางค่ะ ตอนนี้ปรางสอบเทียบวุฒิมอหกได้แล้วนะคะ” ปรางวลัยพูดอย่างนุ่มนวลและยิ้มด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน

“เก่งมากลูก” ย่าเอื้อนบอกแล้วยิ้มอย่างชื่นชม

ปรางวลัยจึงนั่งลงคลานเข่าไปแนบหน้าที่ตักของย่าเอื้อนอย่างเอาใจ

“ทำแบบนี้อยากได้อะไรหรือปราง” ย่าเอื้อนถามเสียงนุ่ม

“ปรางแค่ดีใจค่ะ ที่ได้มารับใช้คุณย่า ดีใจที่คุณย่าให้โอกาสปรางได้เรียนต่อและอมรมสั่งสอนปรางในทุกๆ เรื่อง ไม่รู้ว่าชาตินี้จะทดแทนบุญคุณให้คุณย่าหมดหรือเปล่า” ปรางวลัยบอก พลางน้ำตารื้นขึ้นมาเพราะความซึ้งใจ

“ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ตอบแทนย่าหรอก ย่ามีเรื่องที่ให้ปรางได้ตอบแทนย่าแน่ๆ” ย่าเอื้อนบอกด้วยน้ำเสียงที่นุ่มแต่ฟังดูจริงจังจนปรางวลัยเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยความสงสัย

“ย่าอยากให้ปรางเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวให้พี่เวช ทันทีที่พี่เวชเรียนจบกลับมา” ย่าเอื้อนบอกแล้วยิ้มให้

“พี่เวช เจ้าของเรือนเล็กหลังนี้นะหรือคะ” ปรางวลัยถามเสียงเบา

“ใช่ ย่าอยากให้เวชกับปรางแต่งงานกัน ย่าจะได้หมดห่วงว่าเขาจะได้คู่ครองที่ไม่เหมาะสม และย่ามั่นใจว่าปรางเป็นคนดี สามารถดูแลพี่เวชเขาได้” ย่าเอื้อนบอกแล้วมองปรางวลัยอย่างจริงจัง จนปรางวลัยไม่กล้าปฏิเสธ เพราะแววตาและคำพูดที่ดูมีความหวังของย่าเอื้อน

“ปรางจะทำตามความต้องการของคุณย่าค่ะ” ปรางวลัยบอกเสียงหวานแล้วแนบหน้าลงกับตักของย่าเอื้อนอย่างเอาใจ

พลางนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของอธิเวชที่เธอเดินผ่านรูปเขาทั้งเช้าเย็นก็ยิ้มออกมา

‘ผู้ใหญ่ว่าดี เราก็ว่าดีแหละ พี่เวชก็หล่อเหลาเอาการไม่ใช่เล่น แถมเป็นเจ้าของเรือนหลังนี้ ไม่มีอะไรที่เราต้องรังเกียจ ดีเสียอีก จะได้ตอบแทนบุญคุณของย่าเอื้อน ได้อยู่รับใช้ท่านไปนานๆ’ ปรางวลัยคิดในใจ แล้วบอกตัวเองให้เตรียมตัวเป็นเจ้าสาวของอธิเวชอย่างที่ย่าเอื้อนต้องการ

*********************