ตอนที่ 8
1112 คำ
ดูดดื่ม แลกลิ้นกันนัวเนีย หลังจากร่วมรักกันเร่าร้อน ปลดเปลื้องกำหนัดในอารมณ์ของกันและกันไปสู่สวรรค์สมใจ
“โห… อกอีแป้นจะแตก”
พลอยลดาที่แอบดูอยู่ใกล้ๆ ในระยะเผาขน ห่างเพียงแค่ฝาผนังกั้น รู้สึกตื้นเต้น ตกใจ เหงื่อซึมชุ่มอยู่ในอุ้งมือทั้งสองข้าง เกิดมาเพิ่งเห็นหนังสดจะแจ้งเต็มตาก็วันนี้
ในเวลาต่อมา
ที่ห้องนอนของพลอยลดา หญิงสาวทอดร่างเปลือยเปล่าล่อนจ้อน นอนหงายถ่างขาอ้าซ่าอยู่บนเตียงนอน ลำนิ้วน้อยๆ ค่อยๆ ไชชอน สอดเสียบเข้ามาในร่องเสียวของตัวเอง กระแทกเบาๆ เป็นจังหวะ
“อ๊า… อ๊า… อ๊า… อ๊า… อ๊า… ”
ปากร้องคราง ในสมองแอบจินตนาการไปว่าความเป็นชายของพ่อเสือ ลำเนื้อสีน้ำตาลดุ้นนั้น กำลังสอดใส่ กระแทกกระทั้น ขยับเข้าๆ ออกๆ มอบความสียวซ่านให้กับหล่อนอย่างถึงพริกถึงขิง
“อูย... พ่อเสือจ๋า... เอาหนูแรงๆ ค่ะ”
จิตใจของหญิงสาวผู้ยังไม่เคยมีประสบการณ์ทางเพศกับชายใดมาก่อน กระหวัดไหวไปถึงใบหน้าสุดหล่อเหลาคมคร้ามของกำนันเสือ
“อ๊า... อ๊า... อ๊า... ”
ดุ้นนิ้วน้อยๆ ยังคงกระแทกรัวเข้าออกในร่องสวาทฟิตแน่นดูดรัดนิ้วของตัวเองต่อมาอีกครู่สั้นๆ ทว่าอารมณ์ ‘อยาก’ ที่ยังค้างคา ก็ยังรุมรึง ไม่ลุล่วง... ไม่ถึง... ไม่หลั่ง... ยิ่งกระตุ้นตัวเอง ก็ยิ่งทุรนทุราย... คั่งค้างทรมาน
สุดท้ายพลอยลดาก็ทำได้เพียงแค่ตะกายข้างฝาเคว้งคว้าง หลายๆ ครั้งที่ช่วยตัวเองแล้วไม่รู้สึกถึงความสุขอย่างที่ใจปรารถนา
ด้วยรู้ว่าการที่ต้องพึ่งลำนิ้วน้อยๆ ไม่มีทางจะเทียบได้กับการร่วมเพศจริงๆ ที่หล่อนแอบเห็นด้วยตาตัวเองมาสดๆ ร้อนๆ ว่ามันมาก... ฟินมาก และคงต้องโทษสวรรค์ ที่กลั่นแกล้งให้หล่อนอารมณ์ค้าง ทั้งที่เป็นคนปลุกกระตุ้นอารมณ์พ่อเสือจนพลุ่งพล่าน แล้วสุดท้ายแม่ม่ายราตรีกลับเป็นผู้โชคดี… ได้เป็นที่ระบายความใคร่ของพ่อเสืย ได้นอนครวญครางอยู่ใต้ร่างของพ่อเสืออย่างน่าอิจฉา
อีกหนึ่งเดือนต่อมา
เพื่อตัดไฟเสียแต่ต้นลม กำนันเสือตัดสินใจให้พลอยลดาย้ายออกไปอยู่หอพัก หลังจากหล่อนเรียนจบชั้นมัธยมปลายแล้วสอบเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่
แม้ว่าพลอยลดาจะมีโอกาสได้พบเจอผู้ชายมากมาย หลังจากก้าวเข้ามาสู่รั้วมหาวิทยาลัย ได้มาเจอสังคมใหม่ ผู้คน เพื่อนฝูงและความเจริญแบบสังคมเมือง หากหัวใจของพลอยลดาเท่านั้นที่รู้ดีว่าสถานที่ที่หล่อนโหยหาและอยากกลับไปใช้ชีวิตอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก ก็คือบ้านของพ่อเสือ บ้านไม้หลังใหญ่ โอบล้อมไว้ด้วยป่าเขาลำนำไพร ที่ซึ่งหล่อนมีความรักและความทรงจำฝังใจ… ที่ซึ่งมีผู้ชายคนนั้น ‘กำนันเสือ’ ที่หล่อนรัก
“พ่อเสือขา… คิดถึงเหลือเกิน เมื่อไรจะมาถึงสักที”
พลอยลดารำพึงเบาๆ วันนี้เป็นวันศุกร์ และทุกวันศุกร์กำนันเสือผู้เป็นบิดาจะต้องขับรถมารับหล่อนที่หอพักของมหาวิทยาลัย
จึงไม่ใช่เรื่องแปลก ที่หญิงสาวจะนั่งรออย่างใจจดใจจ่ออยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าหอพัก คอยมองรถทุกคันที่วิ่งผ่านไปมาว่าเมื่อไรรถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อสีดำคันใหญ่ของพ่อเสือจะมาเสียที
“สวัสดีครับพลอย… รอใครอยู่ครับ”
ชานนท์ หนุ่มตี๋รูปหล่อ ขาวใสสไตล์เกาหลี เรียนอยู่คณะเดียวกัน เดินเข้ามาส่งยิ้มทักทายหล่อน
พลอยลดารู้ว่าชานนท์พยายามจีบหล่อนมาตลอด แต่สำหรับพลอยลดา… ท่ามกลางผู้คนมากมายหล่อนไม่เคยมองผู้ชายคนไหน เพราะในสายตาของหล่อน… ในหัวใจของหล่อน มีแต่พ่อเสือคนเดียวเท่านั้น
“พลอยรอพ่อค่ะ”
พลอยลดาตอบตามตรง
“พลอยกลับบ้านทุกอาทิตย์ใช่ไหมครับ”
หนุ่มตี๋อยากชวนคุย ทั้งที่รู้อยู่แล้ว ว่าพลอยลดาจะกลับบ้านทุกวันศุกร์
“ค่ะ… ”
หญิงสาวตอบเสียงเรียบ พลันสายตาเหลือบมองไปยังรถกระบะของกำนันเสือ กำลังแล่นเข้ามาจอดที่ลานจอดรถหน้าหอพัก
“โน่นแน่ะ… พ่อเสือมาแล้ว”
หญิงสาวดีใจ มองกำนันเสือเดินตรงมาที่ม้าหินอ่อน ตรงที่พลอยลดากับชานนท์กำลังคุยกัน
“พ่อเสือคะ… นี่ชานนท์เพื่อนพลอยค่ะ”
หญิงสาวแนะนำหนุ่มหน้าตี๋
“สวัสดีครับพ่อ”
ชานนท์ยกมือไหว้ กำนันเสือยิ้มนิดๆ เพื่อรักษามารยาท ยกมือรับไหว้ แต่ไม่รับญาติ สายตาจับจ้องอยู่ที่ดวงหน้าของหญิงสาวคนเดียวเท่านั้น
“ไปกันเถอะพลอย”
บอกแล้วก็เดินนำมาที่รถ ชานนท์มองหน้าพลอยลดาแล้วกล่าวว่า
“พ่อเสือของพลอยท่าทางดุจัง”
ไม่ใช่แค่ชานนท์ ที่รู้สึกว่าวันนี้กำนันเสืออารมณ์ไม่ดี เพราะว่าพลอยลดาก็รู้สึกได้เช่นกัน
“อ๋อ… พ่อเสือหน้าดุ แต่ไม่ดุหรอกค่ะ พลอยขอตัวก่อนนะคะนนท์”
บอกแล้วหญิงสาวก็เดินตามมาที่รถกระบะ ขึ้นมานั่งเคียงข้างร่างสูงใหญ่ของกำนันเสือ จังหวะออกตัวแบบกระชากเล็กน้อยบ่งบอกถึงอารมณ์ของคนขับ
“ไปกินรังแตนที่ไหนมาคะพ่อเสือขา… ดูท่าทางอารมณ์ไม่ดีนะคะ”
หญิงสาวกล่าวอย่างรู้ทัน
“เปล่า… ”
กำนันเสือตอบเสียงห้วน ตามองตรงไปยังเส้นทางข้างหน้า เขาพยายามปกปิดอาการหึงหวงลูกสาว แต่พลอยลดาก็รู้
“พ่อเสือคะ… วันนี้พลอยยังไม่อยากกลับบ้านค่ะ”
หญิงสาวเปรย
“อ้าว… ถ้าไม่อยากกลับแล้วให้พ่อมารับทำไม”
เหลือบมองมาแวบหนึ่ง
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะพ่อเสือขา… ที่ว่าวันนี้ไม่อยากกลับบ้าน พลอยหมายถึงอยากไปเที่ยวทะเลค่ะ”
“ทะเล… ไกลนะ… ”
กำนันเสือรู้ว่าแถวนี้ไม่มีทะเล ใกล้สุดก็คือทะเลฝั่งตะวันออก
“กลัวอะไรคะ… ก็ค่อยๆ ขับไป ไม่ได้รีบร้อนอะไรนี่คะ ถ้าเหนื่อยเราก็แวะนอนโรงแรมก็ได้ รุ่งเช้าค่อยไปต่อ มีเวลาเที่ยวหลายวัน เพราะว่าวันจันทร์เป็นวันหยุดพิเศษอีกวัน พ่อเสือพาพลอยไปเที่ยวนะคะ”
หญิงสาวทำเสียงรบเร้า
“พ่อไม่ได้บอกคนที่ไร่ไว้”
น้ำเสียงของกำนันเสือมีความกังวลเล็กน้อย
“งั้นก็บอกสิคะ… พลอยจัดให้ค่ะ”
หญิงสาวเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์ของเขาที่วางเอาไว้หน้าคอลโซล กดเบอร์ของลุงหนานซึ่งเป็นหัวหน้าคนงานในไร่แล้วส่งให้กำนันเสือ เขาจำต้องรับโทรศัพท์มาคุย สั่งงานกับลุงหนานสองสามคำก็กดวางสาย
หลายชั่วโมงผ่านมา
- ผู้เขียน
