ทันทีที่รู้สึกตัวตื่นจึงสบถลั่น กระโดดลงจากเตียงพร้อมกับคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างกระแทกกระทั้นด้วยความหงุดหงิดระคนโกรธ ซึ่งเขาไม่รู้ว่ากำลังโกรธใครกันแน่ โกรธตัวเองที่เมคเลิฟกับฟ้าครามจนเผลอหลับไป หรือโกรธฟ้าคราม หญิงสาวบ้านนอกที่ช่างหอมหวานจนทำให้เขาลืมตัวไปเสียทุกอย่าง
“บ้าชะมัด! มันไม่น่าเป็นแบบนี้ไปได้”
ในขณะหยิบเสื้อเชิ้ตยี่ห้อดังมาสวมใส่ คิวากรก็ยังสบถไม่หยุด ดวงตาคมกริบจ้องมองร่างเล็กที่ยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงด้วยแววตาแข็งกร้าว
และเสียงสบถลั่นของเขาก็ทำให้คนที่นอนหลับอย่างอ่อนแรงอ่อนล้าอยู่บนเตียง ค่อยๆ ลืมตาขึ้น พอดวงตากลมโตมองปะทะกับเพดานห้องและโคมไฟอันสวยงาม ก็เบิกตาโพลง ก่อนจะลุกพรวดขึ้นนั่ง โดยไม่รู้ตัวว่าตนเองไม่มีอาภรณ์ปกปิดร่างกายแม้แต่ชิ้นเดียว
การลุกนั่งด้วยผมเฝ้ายุ่งเหยิง ผ้าห่มผืนหนาตกลงมาอยู่กองอยู่บนหน้าตัก เผยให้เห็นปทุมถันกลมกลึงงามสล้าง ซึ่งตอนนี้มีรอยแดงช้ำ
