“ไปตั้งแต่เช้ามืด!” คิวากรขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง ทวนคำราวกับได้ยินไม่ชัด จากนั้นก็เอ่ยถามต่อโดยไม่รอให้ป้าเพ็ญได้เอ่ยพูด
“พวกเขาไปไหน ทำไมไม่มีใครมาทานมื้อเช้าก่อน”
“คุณคิวาอย่าโกรธป้านะคะ ถ้าป้าจะตอบว่าไม่รู้เหมือนกันว่าคุณผู้ชายกับคุณฟ้าไปไหน ครั้นจะถามก็ไม่ใช่หน้าที่ของคนรับใช้อย่างป้า”
ป้าเพ็ญเอ่ยตอบตามความเป็นจริง ไม่ได้คิดถากถางคิวากร และนั่นทำให้คนที่ตั้งคำถามและมีความสงสัยอยากรู้ต้องพยักหน้ารับโดยไม่คิดถือโทษโกรธแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของครอบครัว
“ช่างเถอะครับ ผมไม่โกรธป้าหรอกครับ” คิวากรคลี่ยิ้มให้ขณะโบกมือปฏิเสธว่อน
“คุณคิวารับอาหารเช้าแบบไหนดีคะ เดี๋ยวป้าจะจัดมาให้ค่ะ”
ป้าเพ็ญเอ่ยถามพร้อมกับเดินมาหยุดยืนใกล้ๆ พอรอรับเมนูอาหารเช้าจากผู้เป็นเจ้านายที่นางเคยดูแลมาตั้งแต่เด็ก
“ขอกาแฟดำเข้มๆ แก้วเดียวก็พอครับป้าเพ็ญ”
ลำคอที่ตีบตันไม่ทำให้อยากอาหาร กอปรกับนอนไม่หลับทั้งคืนเพ
