.อ้อมกอดพญามาร
นิยาดานั่งหน้าซีดตัวแข็งทื่อ เสียงกระหึ่มของใบพัดที่ตัดอากาศดังก้องอยู่ในรูหู เธอถูกคนกลุ่มหนึ่งรั้งออกมาจากจุดนั้น และถูกผลักขึ้นมานั่งบนเบาะหลังคนขับเครื่องบินขนาดเล็กลำหนึ่ง... “ก้มลงไปครับหากยังอยากมีชีวิตอยู่” คำเตือนสั้นๆ แต่ความหมายยิ่งใหญ่เสียจนนิยาดารีบทำตาม เธอคู้ตัวจนหน้าแนบหัวเข่า ลำตัวขนานกับเบาะ และพยายามขดตัวให้เล็กที่สุด
เวลาหนึ่งอึดใจนานเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์ กลั้นลมหายใจแทบหมดลม เสียงประตูด้านข้างก็ถูกเปิด นิยาดาหลับตาปี๋ ขยับหลบไอร้อนของใครบางคนที่ทิ้งตัวนั่งด้านข้าง
“ไปได้แล้ว” เสียงแหบห้าวคุ้นหู จนนิยาดาเผลอปรือตามอง
เธอผวาหนี จนตกลงไปนั่งที่พื้น เบนเดอร์โน้มตัวลงมามองใกล้ๆ เขายิ้มมุมปาก “บังเอิญเจอกันอีกแล้วนะ เธอเชื่อเรื่องโลกมันกลมของนิโคลัสไหมนิยาดา?”
“ไม่มีเรื่องบังเอิญบนโลกใบนี้หรอกค่ะ”
“งั้นเหรอ...ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นเพราะพรหมลิขิตหรื
