EP.13 ความจริงที่เจ็บปวด
“อื้อ...”
หญิงสาวเหลือกตาขึ้นเมื่อพบว่ามือหยาบล้วงลึกแล้วเคล้นคลึงสะโพกของเธออย่างไม่ออมแรง ทว่ายิ่งเธอดิ้นเขากลับยิ่งกดร่างเธอแนบไปกับเสาไม้
“รังเกียจฉันนักใช่มั้ยแก้วมุกดา...” เขาผละออกจากริมฝีปากหวานแล้วฝังจมูกลงบนซอกคอขาว
“ไม่นะปล่อยฉัน ปล่อยนะไอ้คนบ้า ฉันบอกให้ปล่อย” แม้จูบจะทำให้เธอหลอมละลายแทบไร้เรี่ยวแรง ทว่าหญิงสาวก็พยายามรวบรวมสติที่มีผลักเขาอย่างสุดแรง แต่ชายหนุ่มกลับจับแขนทั้งสองข้างของเธอไขว้ไปด้านหลังเสา แล้วใช้มือหนาเพียงมือเดียวจับเอาไว้
“พ่อเลี้ยงกรุณาปล่อยฉัน” แก้วมุกดาใช้ไม้อ่อนเมื่อพบว่าเธอถูกตรึงไว้กับเสาบ้าน ไม่สามารถดิ้นรนขัดขืนได้อีกต่อไป
“เกลียดฉันขยะแขยงฉันนักไม่ใช่หรือไงแก้วมุกดา”
“ปล่อย...” ริมฝีปากถูกปิดสนิทอีกครั้ง ครานี้มือหนาอีกข้างเลื่อนจากสะโพกผายมาปลดบราเซียร์ตัวสวยออกอย่างรวดเร็ว กอบกุมหน้าอกทรงโตล้นมือก่อนจะฟอนเฟ้นหนักเบา
