“พี่สาวเหมยจิน!!”
เกาซื่อหลินกำลังเดินมาทางนี้ เมื่อเห็นว่าหยางเหมยจินนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ก็รีบตะโกนเรียกและโบกมือให้ด้วยความดีใจ อีกทั้งเธอยังมีรอยยิ้มที่สดใสที่ไม่เคยมีใครเคยเห็นมาก่อน เพราะตั้งแต่ที่เกาซื่อหลินมาอยู่ที่นี่ เธอไม่เคยคุยเล่นและหัวเราะกับใคร แต่เวลานี้เธอกลับยิ้มด้วยรอยยิ้มที่สดใส เหล่าบรรดายุวชนชายและหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่ทำงานอยู่บริเวณนี้ต่างก็ตาพร่ากันเลยทีเดียว
“ซื่อหลิน พี่อยู่นี่” เมื่อได้ยินเสียงเรียกอันคุ้นเคย หยางเหมยจินส่งเสียงตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มให้ ทำให้เกาซื่อหลินไม่รักษาอาการอีกเธอรีบวิ่งเข้ามาทันที ทำให้หลายคนมองภาพนี้ด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าทั้งสองจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเช่นนี้
“ทำไมพี่ไม่รออยู่ที่บ้านตงละคะ มาที่นี่แดดร้อนจะตาย” หญิงสาวเอ่ยทักทันทีที่นั่งลงข้างกัน
“พอดีว่าช่วงบ่ายพี่จะเข้าเมืองพร้อมกับพี่หมิง เห็นว่าเอกสารยืนยันตัวตนของพี่เสร็
