บ่วงบำเรอรัก

บทที่ 05 โลกกลมเกินไป

"พี่มังกรก็มาด้วย" ฉันที่กำลังยืนชงเหล้าในห้องวีไอพีอยู่ ๆ ยัยเบบี้ก็สะกิดเบา ๆ แล้วเอ่ยด้วยท่าทางตื่นเต้น ที่คะยั้นคะยอให้ฉันอยู่บริการห้องนี้ก็เพราะอย่างนี้สินะ เบบี้ชอบพี่มังกรเพื่อนพี่เบียร์มาก ทุกครั้งที่ยัยนี่มาที่นี่เดาได้ไม่ยากว่าวันนั้นกลุ่มแก๊งของพี่เบียร์จะมารวมตัวกัน แต่ก็ไม่แปลกหรอกที่เพื่อนสนิทฉันจะคลั่งขนาดนั้น เพราะกลุ่มพี่เบียร์ถือว่าฮอตที่สุดของที่นี่ สาว ๆ ที่มาเที่ยวต่างอยากสอยกลุ่มของเจ้าของร้านกันทั้งนั้น ยิ่งยัยเบบี้ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ รายนี้มีพี่มังกรที่ไหนก็ต้องมีมันที่นั้น ฉันดูออกว่าพี่มังกรรู้ว่ามันชอบเขามาก แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับอะไรเพื่อนฉันเลย วี่แววที่จะแสดงออกว่าชอบกลับก็ไม่มี ไม่รู้ว่าเป็นเพราะบุคลิกที่เป็นคนเงียบขรึมหรือไม่ชอบเพื่อนฉันกันแน่ ส่วนยัยเบบี้รายนี้สู้ไม่ถอย ตามแล้วตามเล่าพยายามมากเสียกว่าการล่าใบปริญญาตรีของมันเสียอีก

"เก็บอาการหน่อย" ฉันเอ่ยตอบเพื่อนพร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ ยัยนี่ชักจะออกนอกหน้าเกินไป จนพี่ชายของเธอจ้องมองมาที่เราสองคนอย่างสังเกตพิรุธ

"ทำไมเวลาเพื่อนพี่มาวันนั้นแกถึงกระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษ" พี่เบียร์เอ่ยได้ถูกใจมาก เอาจริงพี่ชายยัยนี่ไม่รู้หรอกว่าน้องสาวตัวเองคลั่งรักเพื่อนสนิทแค่ไหน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายัยเบบี้กำลังชอบพี่มังกร

"ก็ปกตินะคะ หนูดีใจที่ได้เจอเพื่อน" ยัยเบบี้รีบเก็บอาการ ก่อนที่จะลงมานั่งบนโซฟาแล้วฉายแววตาปกติราวกับไม่มีอะไร

จนกระทั่ง…

บานประตูหนาห้องวีไอพีถูกเลื่อนออก ฉันเงยหน้าออกจากแก้วเหล้าที่กำลังชงเพื่อมองคนที่มาใหม่ จนได้เห็นว่าเป็นพี่มังกร พี่หมอมาคัส บรรดาเพื่อนของพี่เบียร์ที่ฉันรู้จักอยู่แล้ว

เพราะมาเสิร์ฟให้อยู่บ่อยๆ

"สวัสดีครับน้องเบบี้ น้องแก้วตา~" เสียงหวานของพี่หมอมาคัสที่เหมือนจะเป็นกันเองที่สุดในกลุ่มเอ่ยทัก ฉันจึงยิ้มรับแล้วพยักหน้าเพื่อเป็นการทักทาย

เป็นแค่เด็กเสิร์ฟไม่ได้ไปสนิทอะไรกับเขาหรอก

"แทนที่มึงจะทักเพื่อนก่อน" พี่เบียร์เอ่ย

"ทักทำไม เจอกันจนเบื่อขี้หน้าแล้ว"

"สัส"

"พี่มังกร…พี่มาคัสสวัสดีค่ะ" เพื่อนฉันทักเพื่อนพี่ชายด้วยความเคอะเขิน ใบหน้าสวยไม่กล้ามองหน้าคนที่ชอบเขินจนตัวจะม้วนไปกับโซฟาแล้ว

"อืม" นั้นแหละคือสิ่งที่ฉันเคยบอกไป พี่มังกรเค้นเสียงตอบในลำคอแค่นั้น แถมใบหน้ายังนิ่งเรียบเหมือนคนที่ถูกบังคับให้มานั่งร่วมวงด้วย

"เออวันนี้มีมาอีกคนเพิ่มนะ น้องแก้วตาชงมาเพิ่มอีกแก้วนะครับ"

"ได้ค่ะ" ปกติแล้วกลุ่มนี้จะมีด้วยกันสามคน ทุกคนฉันรู้หมดว่ามีสไตล์การดื่มแบบไหน แต่กับอีกคนคงต้องรอเจ้าตัวมาเพื่อถามก่อน

"ใครมาเพิ่มวะ?"

"เดี๋ยวมึงก็รู้"

ครืดดดดด~

สิ้นเสียงของพี่หมอมาคัสที่เอ่ยประตูหนาก็ถูกเลื่อนเปิดออกอีกครั้ง ฉันเงยหน้ามองคนที่มาเพิ่ม เรียวปากบางถึงกับอ้าปากค้างเมื่อคนตรงหน้าดันเป็น…มาเฟียป่าเถื่อนที่เคยเจอวันนั้น

อะไรจะบังเอิญขนาดนี้นะ วันนั้นดันว่าเขาเป็นหมาซะด้วยสิ ยัยแก้วตาซวยแน่ ๆ ดันมาเป็นเพื่อนกับเจ้าของร้านที่ทำงานอีก ฉันรีบก้มหน้าทันทีที่เขามองมา หวังว่าคงจะจำฉันไม่ได้นะ ฉันไม่อยากถูกไล่ออกตอนนี้

"เชี้ย…ไอสงคราม" ไอมาเฟียป่าเถื่อนชื่อสงคราม ฉันรู้เพราะพี่เบียร์มองเขาด้วยใบหน้าที่อึ้งกับการปรากฏตัวที่นี่ของเขา แค่ใบหน้าที่ดูน่ากลัวยังไม่พออีกเหรอ ชื่อของเขาน่ากลัวกว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นอีก

ขนลุกชะมัดเลย

อีกคนที่มาใหม่ไม่คิดจะตอบกลับ เมื่อเห็นว่าเขาเงียบฉันจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นเพื่อสังเกตสถานการณ์ แต่แล้ว…

เคร้ง!

ที่คีบน้ำแข็งในมือฉันร่วงหล่นเมื่อใบหน้าคมกำลังจดจ้องมาที่ฉัน ใช่…เขากำลังจ้องฉันด้วยสายตานิ่ง ๆ ต้องจำฉันได้แน่ ๆ ชะตากรรมของยัยแก้วตากำลังจะขาดสะบั้นลงแล้ว

"แก้วตาเป็นอะไร?" ทุกคนในห้องต่างพากันชะงักเพราะฉัน ยัยเบบี้หันมามองแล้วเลิกคิ้วขึ้นถาม ขณะที่ฉันส่ายหัวเบา ๆ แล้วกลับมาก้มหน้าต่อเพราะพยายามหลีกหนีสายตาที่กำลังจ้องมอง

ออกไปตอนนี้ฉันจะโดนบอดี้การ์ดเขาดักยิงหรือเปล่า สายตาแบบนี้ฉันดูออกว่าเขาจำฉันได้ และคงจำได้แม่นเพราะนายป่าเถื่อนยังจ้องฉันไม่เลิกเลย

"มึงกลับมาเมื่อไหร่วะ กูไม่เห็นรู้" อ๋อ…เพิ่งกลับมา ถึงว่าไม่เคยเห็นมาที่ผับพี่เบียร์เลย

"เมื่อวาน"

"กลับยาวไหมวะ?"

"ยาว"

"งั้นก็คงได้มาที่นี่บ่อย ๆ แม่งคิดถึงช่วงที่อยู่ด้วยกันครบสี่คนชิบหาย"

"อืม…กูคงมาที่นี่บ่อย ๆ" คำหลังเขาเน้นย้ำแล้วมองมาที่ฉัน ขณะที่ฉันได้แต่ยืนเกร็งทำตัวไม่ถูกเพราะสายตาของร่างสูงที่จดจ้องอย่างเคียดแค้น

"มึงมีอะไรวะ กูเห็นมองแต่น้องแก้วตา" ใจฉันเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เมื่อพี่หมอมาคัสถามจบ หวังว่าเขาคงจะไม่บอกเรื่องที่ฉันว่าเขากับพี่เบียร์หรอกนะ ฉันยังไม่อยากถูกไล่ออกวันนี้ ที่นี่งานดีเงินก็ดี ฉันยังไม่อยากไปจากที่นี่…!

"เครื่องดื่มไม่มี?" ฉันถอนหายใจออกอย่างโล่งอก พอเขาพูดจบมือบางก็รีบเร่งชงเหล้าให้ ไม่ถามหรอกว่าเขาดื่มแบบไหน ผสมไปมั่ว ๆ ดื่ม ๆ ไปคงไม่ตายหรอก

"นี่ค่ะ" ฉันวางแก้วเหล้าตรงหน้าเขาแล้วรีบหนีกลับไปยืนที่เดิม ดวงตากลมพยายามหนีสายตาเขาตลอดเวลาเพราะฉันทำอะไรไม่ถูก

"สุดยอดเด็กเสิร์ฟร้านกูเลยนะ เพื่อนน้องกูเองชื่อแก้วตา ส่วนนี่น้องกูเบบี้ เพื่อนพี่สมัยมหาวิทยาลัยไอสงคราม"

"สวัสดีค่ะพี่สงคราม" ยัยเบบี้ยกมือไหว้พร้อมกับส่งยิ้มตามประสามัน

"ครับ" ส่วนนายนั้นก็รับไหว้ ทำตัวดีกับเขาก็เป็น ฉันนึกว่าจะป่าเถื่อนเป็นอย่างเดียว ดูจากหน้าแล้วคนแบบนี้ไม่น่ามีเพื่อนคบหรอก

"ไม่มีมารยาทไหว้กับเขาเหรอ?" เสียงทุ้มว่าจบแล้วก็ปรายตามองมาที่ฉัน ศึกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วสินะ ตาลุงนี่ตั้งใจว่าฉันชัด ๆ กำลังจะเลิกแล้วต่อกันอยู่แล้วเชียว หาเรื่องแบบนี้ฉันว่าเรื่องระหว่างเราคงไม่จบง่าย ๆ

"สวัสดี…ค่ะ" ฉันยกมือไหว้ลวก ๆ เป็นผู้ใหญ่ที่ไม่เห็นจะน่าพนมมือไหว้เลยสักนิด แต่ท่องไว้นั้นเพื่อนเจ้านาย แถมยังเป็นมาเฟียมีปืนเหน็บเอวอีก ลูกจ้างต่ำต้อยจน ๆ อย่างฉันไม่ควรสร้างปัญหาให้ตัวเอง

"หึ ชงแบบนี้มึงบอกว่าอร่อยเหรอ?" เขาวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะแล้วหันไปบอกพี่เบียร์ ก่อนที่จะเหลือบมองฉันแล้วกระตุกยิ้มมุมปากราวกับกำลังหาเรื่อง

"มากูชิมดิ้" พี่เบียร์รีบแย่งแก้วมาดื่มต่อจากเพื่อน แล้วหันมามองฉันเป็นคนที่สองพร้อมกับใบหน้างุนงงเล็กน้อย

"พี่ว่ารสชาติมันไม่ได้เลยนะแก้วตา" จะได้ได้ยังไงตอนชงฉันไม่คิดจะมองเลยด้วยซ้ำ ถ้าตรงนี้มีน้ำปลาอยู่ด้วยฉันจะเทให้หมดขวดเลย มาว่าฉันน่ารำคาญบ้าง ไม่มีมารยาทบ้าง คนแบบนี้ไม่ควรทำตัวดีด้วยหรอก

"ขอโทษค่ะ คงหยิบอะไรผิดไป เดี๋ยวชงใหม่ให้นะคะ" ฉันกระตุกยิ้มใส่เขากลับบ้าง คิดว่าทำฉันเป็นคนเดียวหรือไง ทีใครทีมัน ฉันไม่ยอมหรอก